Անժելա Աբրահամյան «Դու կգաս»

Դու կգաս, երբ ես խավարն անիծելու փոխարեն վառած կլինեմ բոլոր լույսերը: Կգաս, որ տեսնես, թե ինչպես եմ փայլում, ու կգիտակցես, որ արևի շողերից մեկն եմ դարձել: Կգաս, կհիանաս հայելու մեջ իմ արտացոլանքով, իսկ երբ շրջվեմ` կհանդիպես համարձակ ու վստահ հայացքիս: Կխնդրես, որ ներեմ քեզ՝ ինձ սպասեցնելու համար, իսկ ես կժպտամ՝ հավատացնելով, որ սպասելուց երբեք չեմ վախեցել, իսկ սխալվելուց՝ սարսափել եմ: Կգաս ու կհարցնես, թե ինչ եղան երազանքներդ, իսկ ես դրանք վառ կարմիր տուփով ու նույնագույն ժապավենով փաթեթավորած՝ կհանձնեմ քեզ՝արդեն իրականացած վիճակում: Կխնդրես, որ քեզ համար Սևակ կարդամ, ես երջանկացած կկարդամ իմ սիրած բանաստեղծությունից տողեր: Դու կծիծաղես ու կասես, որ ստեղծելու ես տարվա մեր եղանակը, հենց այդ հինգերորդը, որովհետև մեր սպասման համար չորս եղանակը չափազանց քիչ է: Իսկ երբ խնդրես, որ պատմեմ բացակայությանդ ընթացքում կուտակվածի մասին՝ ես կհենվեմ ուսիդ ու կհավատացնեմ, որ ոչինչ չի փոխվել, ոչինչ՝բացի ինձնից: Ասում են՝անվերջություններից ամենակարճ ժամկետը սերն ունի: Իսկ դու կգաս ինձ անվերջություն նվիրելու՝ ես ատում եմ վերջակետերը…..

Հեղինակ՝ © Անժելա Աբրահամյան