Աննա Ախմատովա | Բանաստեղծություններ

Նա խանդոտ էր, զգույշ ու քնքուշ,
Ինձ սիրում էր Աստծո լույսի պես,
Բայց որ ինձ անցածից չմնար ոչ մի հուշ,
Նա սպիտակ թռչնակին իմ սպանեց:
Մայրամուտ էր նարինջ… Շշնջաց իմ ունկին.
– Ինձ սիրիր ու գրիր այդ սիրուց:
Ես անձայն թաղեցի իմ ուրախ թռչնակին
Քիչ հեռու ջրհորից, ծեր կեչուց:
Ես նրան խոստացա էլ երբեք չլացել,
Ու սիրտն իմ քարացավ ասես,
Ամենուր, ամեն պահ թվում էր կլսեմ
Թռչնակիս քաղցր ձայնը ես:

***

Սպիտակ տունդ, հանգիստ այգիդ թողնում եմ,
Թող կյանքն ունայն ու լուսավոր լինի,
Քեզ այնպես կպանծացնեմ երգերում իմ,
Ինչպես չի պանծացրել և ոչ մի կին:
Դու կհիշես կորուստդ անդարձ, անգին,
Քո հորինած դրախտն՝ անունջ իր աչքերում,
Իսկ ես կվաճառեմ հանց ապրանք թանկագին
Քո քնքշությունն ու սերն իմ երգերում:

***

Արևի հուշն անգամ մարում է իմ սրտում,
Քամի է պաղ,
Վաղ փաթիլներն են պարում երկնքում
Նվաղ-նվաղ:
Փոսերում խայտացող առուն լռել էր
Դեռ երեկ,
Այստեղ էլ երբեք ոչինչ չի լինի,
Օ՜, երբեք:
Անսաղարթ ուռենին, հանց հովհար միջանցիկ,
Պարզված երկնքին,
Այդպես էլ, ինչ արած, չդարձա քո կինը…
Գուցե դա էր բարին:
Արևի հուշն անգամ մարում է իմ սրտում…
Ի՞նչ է սա: Մե՞գ:
Չգիտեմ… Այս գիշեր կիջնի տրտում
Ձմեռ:

***

Կմոռանա՞ն ինձ: Չեմ զարմանում:
Հարյուր անգամ եմ մոռացվել:
Հարյուր անգամ եմ եղել շիրմում,
Ուր այժմ էլ ննջում եմ գուցե:
Իսկ մուսան իմ խուլ ու կույր մեղմիկ
Սերմի պես փտում է հողում,
Որ հետո գորշ մոխրից հանց Փյունիկ
Հառնի երկնագույն եթերում:

***

Ես խմում եմ քանդված իմ տան
Ու ձախողակ բախտի համար,
Մեր համատեղ այս մենության
Եվ, իհարկե, հենց քեզ համար:
Ինձ դավաճան շրթունքների
Ու աչքերի համար մռայլ,
Նրա համար , որ ցավերիս
Տերը հարմար ճար չգտավ:

Թարգմանությունը` Գիսանե Հովսեփյանի