Աննա Բաբաջանյան «Պապիս չայդանն ու տատիս փետը»

Պուճուր լինեի, արթնանայի պապիս տանը` տատիս ոտնաձայներից: Առավոտ շուտ գոմի դուռը ալարկոտ ճռռար, տատս հորթերին հանդիմաներ: Աթարը փեջի մեջ մլլալով ծխար, հոտն աշխարհ կապեր: Պապս գոռգոռար, որ տատս էլի չայդանը լիքը չի լցրել.
- Անի~կ, չայդանը լիքը լից, ախչի, լի~քը, երեխեքը գալ տեն, չայը հերիքացնիլ  չես:
Պապս գար մոտս, ասեր. «Օրը ճաշ դառավ, դու դեռ քնած ես բալա», ասեր` «բալա»: Պապս ուստա Ասատուրն էր: Ինքը սիրում էր, որ իրեն էդպես էին կոչում: Որպես հմուտ պատշարի` լոռեցի պապիս տարիներ առաջ հրավիրել էին Երևան` աշխատելու: Եկել էր, մի քանի ամիս մնացել, ու թե. «Այտա, ես գնըմ եմ իմ Ստեփանավանը, ստի լավ չի: Դուս եմ գալի, ոչ մեկ ոչ մընի  ճընանչըմ չի, բարևըմ չի, իսկ իմ քաղաքըմը հենց ինձ տենըմ են` թե բա` բարև ուստա Ասատուր: Այ դա` էլավ մարդավարի բան»: 
Մարդը  մարդավարի եկավ իր քաղաք, երեխեքին ամուսնացրեց, ու ծնվեցինք մենք: Պապիս հարցնում էին. «Ուստա Ասատուր, ոսկիներդ ո՞րդի ես պըհել, ասա, որ մեռնես, կորչեն ոչ»: Պապս շուռ էր գալիս ու թե. «Հրեսիկ թոռներս են իմ ոսկիները, սկացա՞ր»:
Հասկացանք, ոնց չհասկացանք: Պապի՛, դու  որ ամեն առիթով ծաղրում էիր  քեռուս` իր կարմիր դիպլոմի համար ու  աչքը  մտցնում էն, որ նա  «մի մեխ էլ դուզ խփել չգիտի», էդ ի՞նչ վռազ-վռազ էիր մեզ դպրոց տանում: Ոնց որ հեչ էն ութամյա կրթությամբ պատշարը չէիր, հա՞: Էնքան էլ դիք-դիք էիր քայլում, ոնց որ աշխարհը քոնն էր: Բա որ հարևան Շուրիկի հետ գրազ էիր գալիս, թե ում թոռը ավելի շատ հինգ կբերեր տուն, չէիր մտածո՞ւմ, որ ուրիշների թոռներն էլ են մեկ-մեկ դասի գնում:
Բայց սպասիր, էդ հետո, չայդանը եռումա: Բերեք, լցրեք: «Անիկ, պանիր հան», «Անիկ, էն սմետանից տուր, թող րեխեն ուտի», «Անիկ թեզ արա, ուշացավ», «Ախչի, հլը էդ հացուպանիրը բի մի հատ էլ ես պրոբ անեմ» «Անի~կ»...
Անիկն ուրիշ պատմություն է: «Գլուխդ մեռնի, Ասատուր», - հա ասել է  էսպիսի բան, բայց սիրելով է ասել: Պապս էլ դա գիտեր, ասում էր. «Տատդ մի բթուլկի չափ կնիկա, համա սաղիցս խելոքա ու լավը»: Ճիշտ էր ասում: Տատս մինչև հիմա էլ փետը ձեռքին է նստում, որ հարցնում եմ` ինչի համար է, ասում է` հազար շուն-շանգյալ կա... Էդ փետի ձեռքը ես շատ եմ կրակն ընկել: Գնում էի դպրոց, տատս հետևիցս քստքստացնելով գալիս էր.
- Տատի՛, ու՞ր ես գալիս:
- Քու գործը չի:
- Տատի հետ գնա, ամոթա:
- Չէ, գալ տեմ մինչև դպրոցի շեմքը:
- Տատի, բա էդ փետը խի՞ ես վերցրել:
- Տալիս եմ քեզ, որ ով քեզ բան ասի` վրա հասնես:
- Ո՞վ պետքա բան ասի, տատի՛:
- Ով որ ասի, աչքերը հանես...
Գալիս էր, մի տեղ տափ էր կենում, մինչև  իր աչքով տեսնում էր, որ փետը ձեռքիս  մտա դպրոց, նոր հանգիստ, էլի քստքստալով  գնում էր տուն, ես փետը արագ խոթում էի մի տեղ, նոր բարձրանում դասարան:
Պապիցս հետո տատս շատ խեղճացավ, բայց փետը ձեռքից չգցեց: Հիմա պապս չկա, պապիցս հետո տատս էլ  չկա, տատիս տված փետն էլ չկա...

Հեղինակ՝ © Աննա Բաբաջանյան