Անտուան դը Սենտ-Էքզյուպերի «Գիշերային Թռիչք»

► Չէ՞ որ կարիքներդ նույնպես քո հարստությունն են:

► Երբ արդեն կատարել ես ընտրությունդ, սկսում ես գոհանալ կյանքի պարգևած պատահականությամբ, սիրել: Այն քեզ առնում է իր շրջանի մեջ՝ սիրո նման: Ֆաբիենը կուզեր երկար ապրել այդտեղ, ստանալ հավերժության իր բաժինը, որովհետև փոքրիկ քաղաքները, որտեղ ընդամենը մի ժամ էր անցկացնում, հինավուրց պարիսպներով եզերված փակ պարտեզները, որոնցով անցնում էր, օժտված էին ասես հավերժական մի կյանքով, ՈՐ ՇԱՐՈՒՆԱԿՎՈՒՄ ԷՐ ԻՐԵՆԻՑ ԴՈՒՐՍ: Եվ գյուղը բարձրանում էր դեպի անձնակազմը, դեպի Ֆաբիենը, բացում էր իր ծալքերը: Եվ նա մտածում էր ընկերության, քնքուշ աղջիկների, սփռոցների մտերմիկ ճերմակի մասին, այն ամենի, որ դանդաղորեն ընտելացնում ես՝ հանուն մի պատառ հավերժության: Եվ գյուղը հոսում էր մեղմորեն՝ գրեթե քսվելով ինքնաթիռի թևերին, նրանց առջև փռելով փակ պարտեզների իր առեղծվածը, որ բարձր պարիսպներն այլևս չէին կարող պաշտպանել:

► Եվ հիմա ինքնաթիռի մեջ, առանձնացած գիշերվա խորքում, գիշերային պահակի պես՝ նա ինքն իր համար հայտնագործում է, որ միայն գիշերով ես մարդուն տեսնում. այդ կանչերը, այդ լույսերը, այդ անհանգստությունը: Այդ պարզ աստղը, որ վառվում է խավարի մեջ. մեկուսի տան մենությունը: Աստղերից մեկը մարում է՝ այն տան նման, որ ներփակվում է իր սիրո մեջ:

► Զարմացավ, որ մտածում է այնպիսի խնդիրների մասին, որոնց վերաբերյալ նախկինում իրեն երբեք հարց չէր տվել:

► Հանկարծ հասկացավ, որ ինքը մեկը մյուսի ետևից դեպի ծերության դուռն էր քշել այն հաճույքները, որոնք քաղցր են դարձնում մարդկային կյանքը, այդ ամենը պահել էր այն տարիների համար, «երբ ժամանակ կունենար»: Ասես մի օր, իսկապես ժամանակ ես ունենում, ասես մի օր՝ կյանքիդ ավարտին, իսկապես, գտնում ես քո պատկերացրած երջանիկ խաղաղությունը: Բայց չկա խաղաղություն: Ու գուցե հաղթանակ էլ չկա: Ու չկա վերջնական ժամանում բոլոր փոստային ինքնաթիռների համար:

► Նա ետ վանեց բոլոր տխուր մտքերը, որոնք հոգնությունից էին ծնվում:

► Պետք է նրանց ստիպել, որ ուժեղ մարդու կյանքով ապրեն, կյանք, որ իր հետ տառապանք ու խնդություն է բերում, բայց միայն այդ կյանքն է, որ արժեք ունի:-Ռիվիեր

► Եթե երաժիշտն իր անցկացրած անքուն գիշերների շնորհիվ գեղեցիկ գործեր է գրում, ուրեմն՝ գեղեցիկ է այդ անքնությունը:-Ռիվիեր

► Սիրե՛ք այն մարդկանց, որոնց ղեկավարում եք: Բայց երբեք դա նրանց մի՛ ասեք:-Ռիվիեր

► Հետաքրքիր է, թե ինչպես են հանկարծ դեպքերը երևան գալիս՝մեծ, մութ այն ուժի նման, որ տապալում է կուսական անտառները, աճում, ահագնանում՝ չորս կողմից դուրս ժայթքելով և իր շրջանի մեջ առնելով մեծ գործերը:

► Կյանքն անվերջ հակասում է ինքն իրեն, ստիպված ես մի կերպ մի ելք գտնել... Բայց ապահովել շարունակությունը, ստեղծել, փոփոխել անցողիկ մարմինդ:-Ռիվիեր

► Մարդկանց մի այն առեղծվածն է վախեցնում: Նրանք պետք է իջնեն մութ ջրհորի հատակը, հետո բարձրանան ու ասեն, որ ոչինչ չեն տեսել: Այդ մարդը պետք է իջնի գիշերվա անհատակ խորքերը, սուզվի նրա խտության մեջ՝ զրկված նույնիսկ հանքափորի լապտերի թույլ լույսից, որ մի կերպ իր ձեռքերը կամ ինքնաթիռի թևն է լուսավորում, բայց պետք է ստիպի անհայտությանը մի քանի թիզ նահանջել:-Ռիվիեր

► Միայն փորձն է օրենքներ սահմանում: Օրենքների իմացությունը երբեք չի նախորդում փորձին:-Ռիվիեր

► Իր ստեղծագործության մեջ ի հայտ եկած աննշան մի ճեղքվածք դրամայի էր հանգեցրել, բայց դրաման ընդամենը բացահայտում էր այդ ճեղքվածքը, այն ուրիշ ոչինչ չէր ապացուցում:

► Ձախողումներն է՛լ ավելի ուժեղ են դարձնում ուժեղներին:

► Ուշացումը դատարկ բան է... դատարկ բան է... բայց երբ այն երկարում է...

► Այն, ինչ մենք փնտրում ենք մեր ներսում, ի վերջո մահանում է:

► Բայց այնքան ուժեղ էր լույսի քաղցը, որ նա բարձրացավ վերև:

► Այդ սերը նրան տրվել էր մեծ դժվարությամբ, ինչպես խաղալիքն աղքատ երեխային:

► Կյանքում լուծում չկա: Կան շարժուն ուժեր. ընդամենը պետք է արթնացնել դրանք, ու լուծումները կհետևեն:-Ռիվիեր

► Երիտասարդ մի մայր մի օր խոստովանել էր Ռիվիերին. «Ես դեռ չեմ ընկալել... որդուս մահը: Ամենից ծանրն աննշան բաներն են. նրա շորերը, որ տեսնում եմ նորից, ու այն քնքշանքը... գիշերով, երբ արթնանում եմ քնից, քնքշանք, որ, միևնույն է, բարձրանում է ներսում՝ այլևս անօգուտ դարձած մայրական կաթի պես...»: Այդ կնոջ համար նույնպես իր ամուսնու մահը վաղն էր սկսվելու, այլևս ապարդյուն դարձած յուրաքանչյուր առարկայի, յուրաքանչյուր գործողության հետ:

► Մեր ուզածը հավերժությունը չէ, պարզապես մենք չենք ուզում տեսնել՝ ինչպես են մեր աչքի առջև իմաստազրկվում գործողություններն ու երևույթները: Հենց այդ ժամանակ է գլուխ բարձրացնում մեզ շրջապատող դատարկությունը:

► Ահա թե ինչ դեմքով է մահը սողոսկում մեր աշխարհ. հաղորդագրություններ, որոնք այլևս անիմաստ են:

► Երբ արդեն ուղին գծված է, չես կարող ետ դառնալ կես ճամփից:

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ՝ դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: