Անժելա Աբրահամյան «Մի բաժակ թեյ»

Ես էլի թեյի բաժակը ձեռքիս հետևում եմ անցորդներին ու մեքենաները հաշվում: Պատուհանի գոգին՝ մի գողտրիկ անկյունում նստած, թեյիս երկու գդալ համբերություն եմ խառնում ու բարձրացնում ականջակալներումս լսվող լռության ձայնը: Շուրջս շատերի կյանքն է խորտակվում, ոմանք գանձ են գտնում, իսկ մյուսները՝ կորցնում իրենց երազանքները: Շատերը վազում են`չհասկանալով, թե ուր, որոշները՝ նախընտրում կանգնել կյանքի կանգառներից մեկում ու երջանկության ավտոբուսին սպասել, իսկ մյուսները սիրո կայարանում գնացք են նստում և երազում ուղևորվել դեպի հավերժություն: Իսկ ես..ես նույն տեղում եմ ու խնդրում եմ կյանքին ինձ իր խճճված հոսքին չխառնել: Երևի ես էլ  իմ կանգառում եմ, իսկ թե որ ավտոբուսին եմ սպասում`չգիտեմ... Օրը մթնում է, ու ես մի գդալ երազանք ու երկու գդալ սպասում եմ խառնում թեյիս ու շարունակում ապրել` կյանքի հոսքի հետ, թե հակառակ նրան`չգիտեմ... Երկու գդալ սպասում, մի գդալ երազանք ու հույսեր...Երեք կետերով իմ ուղին եմ գծում ու առաջ գնում`ականջակալներումս լսվող լռության ու մի բաժակ թեյի ուղեկցությամբ...

Հեղինակ՝ © Անժելա Աբրահամյան