Ագաթա Քրիստի «Անվերջանալի գիշեր»

► Առեղծվածային երևույթ է երազը․ պառկում ես քնելու գնչուների, դարանակալ թշնամիների, տանդ մեջ բույն դրած վարձու թիկնապահների, առևանգման սպառնալիքի ու հարյուրավոր այլ բաների մասին մտածելով, բայց քնելուն պես այդ բոլոր մտքերը հօդս են ցնդում։ Ճանապարհորդում ես անհայտության միջով ու երբ արթնանում ես, աշխարհն այլ տեսք ունի․ այն առանց վախերի, առանց վատ կանխազգացումների է․․․ և ահա, սեպտեմբերի 17-ի առավոտյան ես արթնացա արտասովոր բարձր տրամադրությամբ։

► Մի գաղտնիք էլ. միայն տան տեսքը բավարար չէ, կարևոր է նաև շրջակայքը։ Օրինակ՝ սուտակն ու զմրուխտը պարզապես գեղեցիկ քարեր են, ոչ ավելին: Դրանք ո՛չ ձև և ո՛չ էլ զարդի տեսք կունենան, եթե գեղեցիկ շրջանակի մեջ չառնենք: Իսկ շրջանակը պետք է արժանի լինի քարին: Ես որպես շրջանակ ընտրում եմ բնությունը՝ իր ամբողջ անձեռակերտ հմայքով, որի գեղեցկությունը ոչ ոք չի նկատում այնքան ժամանակ, մինչև իմ կառուցած տունը, ինչպես թանկագին քար, չի զարդարում այն։

► Երբ երիտասարդությունը կողքովդ անցնում է, զվարճությունը կորցնում է իր հմայքը։

► - Գիտե՞ս` մեզ ինչն է միավորում, Մա՛յք: Մենք երկուսս էլ երևակայական աշխարհներում ենք ապրում ու երազում ենք այնպիսի բաների մասին, որոնք գուցե երբեք չիրականանան։

► - Եթե մարդն աղքատ է ծնվել, չի նշանակում՝ ամբողջ կյանքում աղքատ է մնալու: Փողը տարօրինակ բան է, մեկ էլ տեսար՝ հայտնվում է այնտեղ, որտեղ զգացվում է դրա կարիքը:

► Մի հանճարեղ գրող ասել է. «Նաժիշտը լավ գիտի տիրոջ թերությունները»: Թերևս, մեզնից յուրաքանչյուրը «նաժիշտի» կարիք ունի: Այլապես դժվար կլիներ ապրել՝ փորձելով մշտապես գոհացնել մյուսներին:

► Ինձ ծանոթ մեծահարուստներից շատերը տարաբախտ են: Նրանք էլ իրենց խնդիրներն ունեն: Հարկե՜ր, ներդրումնե՜ր: Երբ լսում ես նրանց զրույցները, պարզ է դառնում մի բան. անհանգստություն, ահա թե ինչն է սպանում նրանցից շատերին:

► Մարդկային դեմքն ասես գլուխկոտրուկ լինի․ այն լուծելու համար անհրաժեշտ է հիշել՝ երբ և որտեղ ես տեսել նրան։

► - Օ՜, բնավ, ես ամենևին էլ խիզախ մարդ չեմ: Երբ գիտես՝ ճակատագիրը քեզ համար ինչ է նախատեսել, պայքարելն այլևս անիմաստ է դառնում. մնում է միայն մխիթարվել այլ բաներով:

► Էլլին իմ սիրած երգերից մեկն էր եղանակում, որը նույնիսկ չգիտեմ՝ ինչպես է կոչվում։ Նա երգում էր մեղմ ու քնքուշ ձայնով. գլուխը կախել էր ներքև և նրբորեն ձգում էր կիթառի լարերը։ Մեղմ ու տխուր մեղեդի էր.

Մարդուն տրված է խինդ ու լաց.

Թե իսկապես սա հասկանաս,

Անգայթ կանցնես աշխարհը այս։

Ամեն գիշեր, ամեն ծեգի

Ծնվում է մի դժբախտ հոգի,

Ամեն ծեգի ու խոր մթնում

Մի երջանիկ կյանք է մտնում։

Մեկին հրճվանք է կյանքը մեր,

Մյուսի համար՝ անվերջ գիշեր։

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: