Անժելա Աբրահամյան «Մի փունջ ձնծաղիկ»

Ասում են, թե գարունը ձնծաղիկով է սկսվում: Այս դեպքում էլ իմ գարունը որոշել է տարբերվել: Իմ գարունը քո նվիրած ձնծաղիկներով ու իմ ժպիտով էր սկսվում.. Սկսվու՞մ էր... Գարնան առաջին օրը կրկին ստիպում է հիշել քո նվիրած ձնծաղիկները և այն երիտասարդ աղջկան, որ վաճառում էր դրանք: Հաջորդող տողերը գրելիս երևի թե ամբողջովին պետք է հիշեմ հայերենի բոլոր շքեղ բառերը` նկարագրելու համար իմ ու քո գարնան առաջին օրը: Գրողը տանի...ես ոչ մի բառ հիշել չեմ ուզում..Բավական է հիշել քո վճռական հայացքը ձնծաղիկներ գնելիս..Կարծես ինչ-որ քայլի էիր գնում, որը հետագայում լուրջ հետք պիտի թողներ մեկնումեկիս կյանքում: Այդպես էլ եղավ... ...Ձեռքիցդ վերցրի ձնծաղիկները ու երևի ժպտացի: Երևի՞: Հաստատ ժպտացի, որովհետև ասացիր, որ երբևէ քո տեսած ամենապայծառ ու գրավիչ ժպիտն ունեմ, իսկ ես համարձակությանս ձեռքից ամուր բռնած խորտակվեցի քո աչքերի օվկիանոսում, իսկ դու...դու ամեն ինչ հասկացար.. Հետո էլ ոչինչ չեմ հիշում` լոկ քո աչքերն ու ձնծաղիկների փունջը.. Այսօր կրկին գարուն է սկսվել ու ինձ կրկին ձնծաղիկներ են նվիրում: Նվիրողն այս անգամ ես ինքս եմ.. Նույն աղջիկը, նույն վայրը` հանդիպման վայրը փոխել չի կարելի... Շրջվում եմ ու կրկին ժպտում, ժպտում այնպես, որ կողքիս լինելու դեպքում գովաբանեիր ժպիտս: Մեկնում եմ ձեռքս` հավատալով, որ կդիպչեմ ամուր ձեռքերիդ՝ այն ձեռքերին, որ բազմիցս ինձ անդունդներից են փրկել կամ միգուցե անդունդը գլորել… Գիտե՞ս, քեզնից նեղացած չեմ, չէ՞ որ դու ինձ հենց գարունն ես նվիրել`օգնելով, որ ինձ նրա փոքրիկ թերթիկը զգամ: Ու եթե անգամ ամբողջ աշխարհը բղավի վրաս ու ստիպի հասկանալ, որ գուցե շատ գարուններ եմ ստիպված լինելու առանց քեզ սկսել, ես միևնույնն է, ձեռքս կմեկնեմ քո ձեռքին, իսկ աչքերս դեռ կորոնեն հայացքդ: Կժպտամ քեզ համար: Ձնծաղիկներ կգնեմ ու կժպտամ, խոստանում եմ...

Հեղինակ՝ © Անժելա Աբրահամյան