Արամայիս Սահակյան «Ձեռքերը»

Երբ ես տեսնում եմ
Մանր հոգսերից շուտ ընկճվողի,
Իսկույն հիշում եմ
Իմ ընկերոջը, որ ձեռքեր չունի:
Դեռ կարելի է՝
Առանց ոտքերի, առանց աչքերի:
Բայց մտածե՞լ եք,
Որ անհնար է առանց ձեռքերի:
Նույնիսկ երբ մեկին բռնում են, զսպում,
Ամենից առաջ ձեռքե՛րն են կապում:
Եթե ուզում են գերի վերցնել,
Հրամայում են. շուտ ձեռքերդ վեր:

Իսկ իմ ընկերը
Քանի՜ տարի է, որ ձեռքեր չունի:
Բայց չէ՛ որ նա էլ
Պետք է լվացվի՛, սանրվի՛, թեյի՛,
Ծխի՛, կամ գրի՛,
Մեկին գուրգուրի՛…
Դուք մտածե՞լ եք,
Որ նա չի կարող երբեք նվագել,
Իր տան դռները բացել ու փակել,
Չի կարող լողալ,
Վոլեյբոլ խաղալ,
Մեքենա վարել
Կամ թիավարել,
Ձեզ նման պարել
Կամ ծափահարել:
Իսկ եթե փորձեն նրա դեմ ելնել,
Երբեք չի կարող հրացան բռնել:
Եվ, այնուհանդերձ,
Կարողանում է ծիծաղե՜լ անկեղծ:

Իսկ ինչպե՞ս է, որ
Շատերը ունեն բազուկներ հզոր,
Որոշ կանայք էլ՝
Աննման ձեռքեր,
Բայց մի աննշան հոգսից աշխարհում
Հուսահատվում են, տխրում, դժգոհում:

Նման դեպքերում
Ես շատ եմ խնդրում՝
Ամեն մարդ նայի իր զույգ ձեռքերին,
Ձեռքերը դնի սեփական խղճին,
Եվ հիշի, ինչպես վերքը թռչունի,
Իմ ընկերոջը, որ ձեռքեր չունի: