Արմո Մկրտչյան «Սիրտը պատյանի մեջ»

► Հիվանդ մեռնողն ուրախ է, որ ազատվում է ցավից, տարիքն առած առողջն է տանջահար լինում մեռնելու գաղափարից:

► Խոշոր արցունքները մեծ ցավից են ծնվում. ցավերը միատեսակ չեն լինում: Կա փոքր, մեղմ ցավ, կա` խոշոր: Ցավը մարդու ուղեկիցն է: Ասում են` երեխաս մեծացավ, այսինքն մեծանալու հետ մեծանում, մեծանում է ցավը:

► Հողի վրա վերք ենք տեսնում, հաճախ բուժում: Մենք մեր սրտի վերքերը չենք ցանկանում տեսնել: Խորունկ վերք է գաղտնիք պահելը: Թեկուզ այդ գաղտնիքը հրճվանք և ուրախություն պատճառած լինի, խորունկ վերք է եթե տասնամյակներ շարունակ մնում է չբացահայտված և պատրաստվում է տիրոջ հետ գերեզման իջնել...

► Մարդկանց մի մասը ծովափին է նստում, հիանում ծովով, մյուս մասը մտնում է ծով, գնում խորքերը: Միայն ափին նստածներն են որ ծովից քիչ տեղեկություն ունեն...

► Սկիզբ ու վերջ, վերջ ու սկիզբ: Կարծում եմ մարդ չգիտի որտեղ է սկզբի վերջը և վերջի սկիզբը: Շատ անգամներ խառնում ենք սկիզբը վերջի, վերջը սկզբի հետ:

► Երևի սերը երեխայի նման է: Այն տարբերությամբ որ երեխան ձևավորելով ներսումդ ծնվում է, մեծանում, հասունանում, իսկ սերը ձևավորելով ներսումդ չի ծնվում, բայց մեծանում է, հասունանում...

► Ո՞վ է ասում վայրկյանները շատ քիչ են: Վայրկյաններ կան, որ տարիներ արժեն...

►  Այդպիսի մարդ չկա, որ ամեն վայրկյան չզրուցի. քար լռություն չկա, ուղղակի մեկը բարձրաձայն է մտածում, մյուսը` իր մտքի հետ լռելյայն:

► Հողն ինչքան գաղտնիքներ է իր ներսում պահում: Մարդն իրեն խեղդել է «չի կարելիով»: Փոքր ժամանակ իրեն են ասում չի կարելի, մեծանալուց հետո ինքն է ասում չի կարելի: Թվում է` կարելի մարդու համար չէ:Եվ եթե մարդ ուժ է ունենում հաղթելու «չի կարելին», և որոշ ժամանակ, որոշ պահեր «կարելին» դառնում է սեփականություն, ամբողջ կյանքում կծկված ներաշխարհով է ապրում, որ հանկարծ չբացահայտվի:

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: