Արտակ Համբարձումյան «Իմ աչքերին»

Իմ աչքերին դեռ կիջնեն քո թարթիչներն արցունքոտ,
Ե՛վ կարոտներդ մարող, և՛ կորուստներդ անդարձ,
Բայց իմ հոգին աշխարհիդ գիշերներում անձրևոտ
Կհեռանա քո տնից ու չի գտնի վերադարձ:
Ես կպատմեմ քո մասին օտարներին, ծառերին,
Եվ քո կյանքով աշխարհի չոր աչքերը կթրջեմ,
Հետո տանջող կարոտից`եկող, անցնող դարերին
Կտամ հոգիս ու դժբախտ`գինետան մոտ կշրջեմ: 
Ահա տեսնում եմ մահը հանճարափայլ անցորդի
Եվ սիրելի ես անչափ գիշերավախ սիրո պես,
Բայց անզոր են շուրթերդ մեղմել ցավը կոկորդիս,
Ու զարկերակը խղճիս, որ տրոփում է այսպես...
Ախր, ասա՛, ի՞նչ անեմ, ո՞րն է ճիշտը ու բարին,
Ինչպե՞ս բերեմ քո ցավին երազային, քաղցր քուն,
Ի՞նչ տանջանքով կաշառեմ անսիրտ, անսեր աշխարհին,
Որ քեզ պահ տա իմ սրտին, իսկ իմ կյանքը` քո հոգուն...

Հեղինակ՝ © Արտակ Համբարձումյան