Նարինե Ավագյան «Արյան Կանչը»-Կարդում է Գոհար Ավագյանը (նվիրված է Հայոց եղեռնի զոհերի հիշատակին)

Իմ սերը մի կաթիլ` քո սիրո օվկիանում,
Քո սերն`իրական, քո սերն`անհատույց,
Որդոց ճամփեքին` բաժանված մասունք,
Եվ հոգու ծարավ`հագեցած վաղուց:
Քո կանչը խրոխտ`արգելք բաժանման,
Օտար ճամփեքիս` վառվռուն մի բոց,
Լուսատու հրաշք` արփիի նման
Մոլորված հոգուս տունկանչի փարոս...
Իմ մա'յր հայրենիք, մանու'կ ծերացած,
Ինչպե՞ս ես տանում վիշտը քո այս մեծ,
Ինչպե՞ս չես խեղդվում Հայոց եղեռնի
Անմեղ զոհերի արյան վշտի մեջ...
Հպարտ եմ քեզնով, որ մինչև այսօր
Իմ տունն ես, կյանքիս օրրանն արևկա,
Ու երբ անունդ եմ ես արտաբերում,
Ինձ համար փակ դուռ աշխարհում չկա..
Տեսնում եմ միայն դեպ հարավ չվող
Ճախրը գեղեցիկ մեծ երամների,
Բայց նաև նրանց տունդարձն եմ տեսնում
Մեկտեղ արևի քնքուշ շողերի...
Կուզեի թավիշ կանաչով զմրուխտ
Դաշտ ու լեռները քո պարուրեի,
Եվ ամեն գիշեր սիրող մոր նման
Մանկան օրոցքում քեզ օրորեի...
Հայրենի'ք իմ վեհ, տանջվա՛ծ իմ մայր,
Շատ բան ես ներել, տարել դարերով,
Քո սիրտը ասես ամբար է անծայր,
Անձայն տառապող անհուն վշտի ծով...
Քո արյան կանչով ապրում եմ հիմա,
Ինձ համար ուրիշ եզերքներ չկան,
Քո գրկում` կրկին մանուկ ակամա,
Քեզ չունենալով` դառնում եմ անկամ:
Ես քո զավակն եմ, անբաժան ոգին
Քանի աշխարհում ապրում եմ ու կամ:
Եվ վստահ եմ ես, որ կգա մի օր,
Երբ տուն կդառնան թե՛ Անի, թե՛ Վան:
Կվերագտնես քո զավակներին
Կորցրած «Դարի ոճիր» կոչվածում:
Կհանգստանան հոգիները սուրբ,
Որ դեռ չեն գտել տեղը երկնքում
Անմեղ զոհերի արյան հատուցմամբ,
Դեռ ճիչ չարձակած մանուկի լացով,
Ջահել մայրերի մեռած քնքշությամբ
Եվ քաջ հայդուկի թավ, խրոխտ ձայնով:
Դու դեռ կտեսնես քո վառ ապագան`
Ողողված պայծառ գալիքի լույսով,
Դեռ կշողշողա արևը հպարտ
Պանդուխտ հողերիդ տունվերադարձով,
Դեռ ծնկի կգա թշնամիդ դաժան,
Դու դեռ կհասնես Մասիսիդ պանդուխտ,
Դեռ կհասցնես հպարտ մոր նման
Հագնել կանաչը դաշտերիդ զմրուխտ...
Իսկ մինչ այդ, մա՛յր իմ, համբերել է պետք
Իմ սերը մի կաթիլ` քո սիրո օվկիանում,
Քո սերն`իրական, քո սերն`անհատույց,
Որդոց ճամփեքին` բաժանված մասունք...