Հովհաննես Շիրազ «Աստղերը մի օր լուսնյակին ասին»

Աստղերը մի օր լուսնյակին ասին. 
- Ինչո՞ւ են անվերջ խոսում քո մասին. 
Բանաստեղծները լուսնոտի նման, 
Մեզ էլ են գովում, բայց քեզ՝ անսահման… 
Մինչդեռ մի հատ ես, մենք հազա՜ր մի հատ... 
Եվ լուսինն ասաց. 
- Մրջյունն էլ է շատ, 
Այնինչ առյուծը մի ձագ է ծնում, 
Միջակն հազար է, հանճարը՝ մի հատ, 
Աշխարհում լավը միշտ քիչ է լինում, 
Ծաղկունքը քիչ են, խոտերն՝ անհամար, 
Վարդը մի հատ է, տերևը՝ հազար։ 
Վար նայեք դուք ձեր գոռոզ բարձունքից, 
Տեսե՛ք աղբյուրն էլ աղի ծովի հետ 
Ծնվում է մի մոր անմահ ակունքից, 
Բայց նա է ցրում ծարավներն հավետ, 
Ոսկին էլ փոքր է, արևն էլ մի հատ, 
Բայց, նա է ցրում խավարն անընդհատ, 
Այն, որ աստղերդ ցրել չեք կարող՝ 
Անթիվ աստղերդ, այն էլ դարերով... 
Ինչ որ մի հատիկ արևը կանի՝ 
Չեն կարող անել աստղերն անհունի։