Աթանես Խաչատրյան. բանաստեղծություններ

Կաթվածահար հոգիների,
Ու քաոսից ինքնամոռաց
Հեռացումի ու փախուստի
Մի նոր սահման է գծված,
Ուր կան անգամ ամենամեծ,
Ու ահռելի հիշողության,
Զարհուրելի ու հաճելի
Ստվերները խառնիճաղանջ։
Ուր կան անգամ ջերմեռանդ, 
Կեղծիքներից, ցավերից զուրկ,
Նոր վեր հառնած հույսով ապրող,
Խելագարված ու մռայլված
Խենթեր լռող ու խլացած,
Որ աղմուկի մեջ խորացած,
Ցանկանում են անողոք ճիչ,
Որ դեռ ապրեն ու արարեն,
Այս աշխարհում հոգեհմա,
Որ դեռ կամքից ուժեղ լինեն,
Որ հռհռան բախտի վրա։

***

Ու մշտանուն օրերս լուռ,
Հարցնում են, թե ինչու՞,
Երբեք չեղան խեղճ ու մոլոր
Ուղիներս հետ գալու
Մրմնջում են.. կապուտաչյա,՜
Իմ խելահեղ երազանք,
Իմ օրերից առերեսվող,
Ցավից այրված հառաչանք,
Հեռանալիս.. անհյուրընկալ,
Չգրկված գիրկդ լուսե,
Մնաց անկոչ մարդկանց համար,
Ինձ չզգացիր, երբևէ։