- Ե՞րբ կգաս այգի:
- Ժամը 7-ին:
- Կսպասեմ քեզ:
- Լավ:
- Շատ եմ սիրում քեզ Ան…
Պատասխան խոսքերը չլսվեցին: Լսափողը կախվեց, իսկ Արմանը վերջին հույսը կտրած սպասում էր, թե երբ կգա ժամը յոթը, որպեսզի տեսնի Անիին: Ժամը հինգն էր, և դեռ երկու ժամ էլ կար: Նա որոշեց շուտ գնալ այգի և մնացյալ րոպեները Անիին սպասել այնտեղ: Համ էլ, առիթ կլիներ ևս մեկ անգամ հիշելու իրենց ապրած այն երջանիկ րոպեները, որոնք երբեք ու երբեք այլևս ետ չէին դառնալու: Այգում նստած, Արմանը նայեց ժամացույցին: Ուղիղ հինգն անց կես էր. ևս մեկ և կես ժամ ու նա կտեսներ Անիին, իր կյանքում հանդիպած ամենահրեշտակային սիրուն: Որոշեց նստել այգու ամենահեռավոր նստարանին ու մտածել, թե ինչ է խոսելու նրա հետ, ինչ խոսքերով ու նախադասություններով է աշխատելու հետ բերել նրան: Մտածում էր ու մտածում, բայց հասկանում էր, որ այլևս ոչինչ չի կարող օգնել իրեն: Հրաշալի եղանակ էր տիրում այգում, մեկը նրանցից, որոնք պատահում են տարին ընդամենը մի քանի անգամ միայն, երբ շուրջդ տիրում է ոչնչով չխանգարվող լռություն ու մի քանի րոպեն մեկ միայն լսվում է ինչ-որ թույլ ճչոց՝ խաղացող երեխայի կամ ճախրող թռչունների: Ինչքա՜ն-ինչքա՜ն այսպիսի եղանակներ էր նա ապրել Անիի հետ, դուրս եկել զբոսնելու, բռնել նրա ձեռքը, քնքշորեն շոյել թևերը, համբուրել նրա քաղցր ու կարմիր շուրթերը, ափերով բռնել նրա գլուխը ու սիրո խոսքեր շշնջացել ականջին, պատմել, թե որքա՜ն անսահման է իր սերը Անիի հանդեպ, այդ գեղեցկուհու:
-Անի,- մտածում էր Արմանը արցունքոտած աչքերով,- որքա՜ն գեղեցիկ ես դու, որքան բարի են քո կապույտ աչքերը, հավատս չի գալիս որ հնարավոր է այդպիսի գեղեցիկ արարած ունենալ քո ձեռքերում և հանկարծակի կորցնել նրան: Մի՞թե կյանքը ինձ կպարգևի ևս այդպիսի մեկին, ինչպիսին դու ես: Քո շեկ մազե՜րը, սպիտակ մարմինը, որքա՜ն գեղեցիկ մարմին ունես դու:
Եվ քանի անգամներ էր Արմանը վայելել այդ գեղեցիկ մարմինը իրենց գաղտնի հանդիպումների ժամանակ: Արմանի ուղեղը աշխատում էր ինչպես մի լարված մեքենա, մարմնով երբեմն թրթռում էր, շուրթերը դողում էին, կրծքի տակ բաբախող սրտի փոխարեն կամաց-կամաց խարույկ էր բոցկլտում ու ամբողջ էությամբ սեր էր տրոփում միայն: Շուտով կգա Անին, մնաց քառասունհինգ րոպե, և նա դեռ չի որոշել թե ինչ է խոսելու նրա հետ, չի որոշել և չի էլ կարող որոշել, քանզի ուղեղը բնականոն վիճակի մեջ չի արդեն, և մի՞թե որևէ մեկը կարողացել է լուրջ որոշումներ կայացնել իր կյանքի այն պահերին, երբ թվում է, թե հենց այդ րոպեից է կախված իր ճակատագիրը.
- Ան սիրում եմ քեզ, չեմ կարող թույլ տալ որ հեռանաս, և ի՞նչ իմաստ կունենա կյանքն առանց քեզ այլևս, եթե դու չլինես իմ կյանքում,- կամաց շշնջում էր Արմանը ինքն իրեն այնպես, կարծես թե Անին հենց իր կողքին նստած էր և ուշադիր իրեն էր լսում:- Այժմ անձրևի ժամանակ ո՞վ պետք է գրկի քեզ ու համբուրի քո թրջված շուրթերը, ո՞վ ամեն օր քեզ սեր կխոստովանի, և վերջապես էլ ո՞վ կարող է ձեռքը սրտին դրած ասել, որ սիրում է քեզ
…Նա մի պահ հավաքեց իրեն, որոշեց, որ հիմա ինչ մտածում է, հենց այդպես էլ փոխանցելու է իր խոսքերը Անիին: Միգուցե հնարավոր է չէ՞, որ կոտրվի նրա սրտի սառույցը: Հարցնում էր ինքն իրեն, սակայն պատասխանն էլ չգիտեր: Հեռվում երևաց մի կերպարանք, Անիի գեղեցիկ կերպարանքը, հագնված այնպես, ինչպես իրենց առաջին հանդիպման ժամանակ: Անչափ գեղեցիկ էր, բարակ իրանով ու երկար պարանոցով, նուրբ ու դյուրաբեկ, ինչպես բնությունը: Նա ցած էր թողել իր շեկ մազերի հյուսքը և հագել իր կանաչ շրջազգեստը: Գիտեր, որ Արմանը ուղղակի խենթանում է իր այդ տեսքից:
- Ան, բարև,- փորձեց ուրախ տրամադրությամբ ողջունել Արմանը, չնայած կարմրած աչքերը վկայում էին, թե ինչ հոգետանջ րոպեներ էր ունեցել քիչ առաջ:
- Բարև՛,- չորությամբ պատասխանեց Անին:
- Միշտ էլ նույն հպարտն ես եղել,-քմծիծաղով մտածեց Արմանը, ուշադիր նայելով Անիի աչքերին: Որքա՜ն անգամներ էր նա համբուրել այդ նշաձև աչքերը, որոնք ջինջ էին կապույտ ծովի պես:
- Ինչու՞ ես ինձ կանչել այստեղ,- հայացքը գետնին հառած, հպարտ ձայնով հարցրեց Անին:
- Կանչել եմ որ խոսենք մեզնից, մեր հարաբերություններից:
- Հմ,- հայացքը չհեռացնելով գետնից քմծիծաղ տվեց Անին, կարծես հենց գետնի հետ էլ խոսում էր,- իսկ դու գիտե՞ս, որ մի քանի անգամ կոտրված սիրտն էլ այլևս երբեք չի կարող առաջվա պես սիրել:
- Գիտեմ...
- Իսկ էլ ի՞նչ ես ուզում:
- Ուզում եմ սիրես ինձ բայց առաջվա պես,- կտրուկ պատասխանեց Անիին ու նայեց աչքերի մեջ:
- Ու՞մ,- վիրավորական ու ագրեսիվ նայեց Արմանին այնպիսի մի հայացքով, որ վերջինս սառեց: Այդ հայացքից Արմանի քիչ առաջ մտածված բոլոր բառերն ու արտահայտությունները, որոնք պետք է շարժեին Անիի սիրտը, ջնջվեցին նրա հիշողությունից, չթողնելով այլևս ոչ մի միտք նրա գլխում: Արմանը արտասվելու աստիճան հուզված էր, իսկ Անիի հայացքը մնում էր անփոփոխ ու կռիվ հայտարարող: Նա ինքն էլ դողում էր ամբողջ մարմնով: Երևում էր, որ Արմանի պատճառած ցավը նետի նման մեխվել էր իր սրտի այն անկյունում, որը նախատեսված էր հենց Արմանի սիրո համար:
- Ան, հիշու՞մ ես…
-Չէ՛, ես ոչ մի գրողի տարած էլ այլևս չե՛մ հիշում մեզնից,- պոռթկաց Անին վայրկենապես, չթողնելով Արմանին շարունակել իր միտքը:
- Իսկ դու հիշու՞մ ես, թե ինչպես վարվեցիր ինձ հետ,- շարունակեց նա, այլևս չկարողնալաով զսպել իր արցունքները,- հիշու՞մ ես: Դե,թե տղա ես, խոսի՛ր: Ասա՛, լսում եմ քեզ: Սուտ խոստումներ էիր տալիս, իբր սիրում ես…
- Դրանք սուտ խոստումներ չեն եղել,- մեղանչական տոնով ընդհատելով փորձեց արդարանալ Արմանը:
- Լռի՛ր ու մի ընդհատիր, արդեն խոսելու հերթն իմն է: Արմանը գլխիկոր կանգնել էր, չգիտեր ինչ աներ, մնում էր միայն լուռ հնազանդվել ճակատագրի դաժան խաղին և սպասել այնքան, մինչև Անին կավարտեր իր խոսքը, որը և այնքա՜ն տեղին էր:
- Արման,- փորձելով մաքրել արցունքները շարունակեց Անին,- եթե իմ քեզ այսքան նվիրվելուց հետո դու դավաճանում ես ինձ ինչ-որ մեկի հետ, ում ամենասկզբից ինձ ընդամենը որպես քո քույրն էիր ձևացնում, եթե շաբաթը մի քանի անգամ գաղտնի հանդիպումներ ես կազմակերպել նրա հետ քաղաքի տարբեր գողտրիկ անկյուններում, դրանից հետո զանգահարել ես ինձ և ձևացնելով ասել, թե սիրում ես, ասա, այսքանից հետո ներե՞մ քեզ...իսկ դու ինքդ կներե՞իր:
Խոսքերը չէին կարողանում դուրս թռչել Անիի չորացած շուրթերից, բորբոքվել էր նրա վշտացած սիրտը, ու նա արդեն խոսում էր փղձկալով, կմկմալով: Հուզմունքից սեղմվել էր կոկորդը, արցունքները մեծ կաթիլներով գլորվում էին աչքերից, և բառերը չէին հնազանդվում նրան: Մի կերպ հավաքեց իրեն, սաստիկ հայացքով նայեց իր դեմ գլխիկոր կանգնած Արմանին, որին դեռ սրտի խորքում մի փոքր սիրում էր: Իր աչքերի առաջ սկսեցին անցնել իրենց անցկացրած լավ ժամանակների պատկերները: Հիշեց, թե ինչպես էին միմյանց շուրթերը անվերջ ձուլվում մթության մեջ հենց այս այգում, թե ինչպես էր Արմանը տղայական անսահման մեծ կրքով փոթորկում իր աղջկական հոգին, և թե ինչպես էր նա մի քանի անգամ ամբողջությամբ տրվել Արմանին: Անիի սիրտը հազիվ էր դիմանում, իսկ Արմանը այլևս չէր համարձակվում ձայն հանել, զգում էր իր արածների ստորությունը, ու ակամայից մատներն այնպես ուժեղ էր սեղմել, որ եղունգները ծակում էին ափը: Նա ինքն էլ հասել էր կատարյալ անզորության, չգիտեր, թե ինչ աներ որ փրկեր իրադրությունը, լալիս էր ինքն իրեն՝ անձայն, անարցունք: Հասկացել էր, որ Անիին իրենից բաժանում էր մի անդունդ, որի վրայով այլևս հնարավոր չեր կամուրջ գցել: Չէ որ խաբել էր մի աղջկա, որը տրվել էր նրան ու սիրել ամբողջ հոգով: Նա իրենով էր արել Անիի աղջկական փայլը, իր ճանկերով խլել նրանից այդ ամենը և պահել որպես իր սեփականություն, իսկ հիմա այդպես թողնում էր նրան՝ զրկված իր ամեն ինչից: Անին դարձել էր անղեկ մի նավ մթության մեջ, որը չգիտես թե հիմա որ ժայռին կբախվեր ու փշուր-փշուր կլիներ՝ թողնելով իր կտորտանքները ծովի ալիքներին, որոնք այնպես հանդարտորեն դրանք կիջեցնեին ծովի հատակը ու կթվար, թե ոչինչ էլ չէր պատահել այս ստոր աշխարհում: Ու գալիս էր բաժանման պահը, այժմ նրանք պետք է հեռանային իրարից, այդ երկուսը, ովքեր այդքա՜ն հրաշալի օրեր էին անցկացրել իրար հետ, ովքեր խելառի նման սիրել էին իրար ու նվիրվել մարմնով ու սրտով: Նողկալի՜ կյանք, ի՞նչ իմաստ կար այլևս ապրելու, և մի՞թե այսպիսի ծանր դեպքից հետո նրանցից մեկի սիրտը կկարողանար այլևս սիրել ինչ-որ մեկին: Արդյո՞ք ամեն մեկը հաջորդի մեջ չէր փնտրի նախորդին:
- Արի,- համարձակ, բայց շշնջալով ասաց Անին, ու ուժգնորեն իրեն քաշելով Արմանին, շրթունքները հպեց նրա շուրթերին, ու այդպես պահեց երկա՜ր-երկար: Երկուսին էլ մի պահ թվաց, թե կտրված են իրականությունից: Կյանք, որ ապրելու էին մեկ անգամ, և շուրթեր, որոնք այլևս չէին հանդիպելու իրար:
-Ան,- վերջապես համարձակվեց խոսել Արմանը, գլուխը հենած Անիի գլխին և բռնած նրա ձեռքերը՝ գաղտագողի շոյելով նրա գեղեցիկ մատները, որոնք այնքա՜ն նուրբ էին ու սիրուն…-ներիր ինձ, ներիր քեզ սիրելու համար, ներիր ստոր արածիս համար, ներիր առաջին բարևիս ու վերջին հրաժեշտիս համար: Գիտեմ որ արածս չունի ոչ մի արդարացում, ու հիմա իմ արտասանած ամեն մի խոսք իր հետ միայն նոր վիշտ է ավելացնելու քո նուրբ սրտին, ուստի գնում եմ ու էլ ոչինչ չեմ ասում: Վերջին անգամ համբուրեց Անիի այտերը, որոնք ամբողջովին թացացել էին աղի արցունքներից, համբուրեց ու գլխիկոր հեռացավ: Անին էլ, արցունքները աչքերին, ձեռքերը բռունցք արած, ամբողջ հասակով մեկ կանգնած, հայացքով ճանապարհեց Արմանին, մինչև որ վերջինս հեռացավ իր տեսադաշտից:
* * *
Խառնաշփոթ, անտանելի իրարանցում, գիշեր, խավար լույս ու մի հարբած երիտասարդ. աչքերը փակ, գարեջրի շիշը ձեռքին օրորվելով քայլում էր: Հանկարծ բարձրացավ կամուրջի պատվանդանին, փակ աչքերով պարզեց ձեռքերը երկինք ու մրմնջաց ինչ-որ կարճ աղոթք: Տեսնես ինչ էր պատրաստվում անել նա, այդ խենթը, ով ուներ կյանքը ապրելու ու վայելելու հնարավորություն, բայց իր իսկ ձեռքերով փշրեց ամեն ինչ. զարմացած ամբոխը նրան էր նայում, մեքենաները ազդանշան էին տալիս իր ետևից, սակայն նրանցից և ոչ մեկը չէր կարողանում կանգնել նրան օգնելու, որովհետև կամուրջի վրա մեքենաների կանգնելն արգելվում է...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
- Մայրիկ, իսկ ի՞նչ է լինում այդ աղջկա հետ, նա ծա՞նր է տանում տղայի մահը,-հուզված հարցրեց աղջնակը, ով իր փոքրիկ անկողնում պառկած, խոպոպների հետ խաղալով ուշադրությամբ լսում էր մոր պատմածը: Վերջինս աղջկան խոսք էր տվել, որ երբ նա մի փոքր մեծանա, իրեն կպատմի մի հետաքրքիր պատմություն, որն իրական էր, բայց և եղել էր շա՜տ ժամանակներ առաջ, երբ նա դեռ նույնիսկ ծնված էլ չէր:
- Արի քնենք բալես,- համբուրեց մայրը աղջկա ճակատը,- առավոտյան պետք է շուտ արթնանաս որ հայրիկի հետ դպրոց գնաս, բարի գիշեր: Մեկ անգամ էլ համբուրեց աղջկան, ծածկեց, անջատեց սենյակի լույսը և դուրս եկավ այնտեղից: - Ի՜նչ գեղեցիկ երեկո է,-նայելով պատուհանից այն կողմ շշնջաց Անին:
- Այո՛, սիրելիս,- Անիի մեջքից գրկելով նրան, ասաց ամուսինը,- տես, թե ինչպես երկնքի հատակը խիտ դրվագվել է փայլուն ոսկյա գնդակներով: Արի քնենք, արդեն ուշ է. բոլոր երազներն ավարտվեցին: Հետո նրանք հանդարտ ներս մտան իրենց սենյակ, ու դուռը փակվեց...
ՎԵՐՋ
Հեղինակ՝ © Համլետ Մուրադյան (Գրքամոլ էջի ադմինիստրատոր)
Սիրով սպասում եմ Ձեր կարծիքներին:
Ինչպես նաև առաջարկում եմ կարդալ իմ մյուս ստեղծագործությունները՝
http://grqamol.am/steghcagorcutyunner/mer-koxmic/hamlet-muradyan/
Դիտեք ավելին Ստեղծագործություններ բաժնում
մեկնաբանություններ