Բեատրիչեի և Դանթեի սիրո պատմությունը

Եթե կարդացել եք «Աստվածային կատագերգությունը», ապա հաստատ հանդիպել եք Բեատրիչեին այնտեղ։ Բեատրիչեն Դանթեի իրական սերն էր։ «Նոր կյանք» պոեմում Դանթեն հիշատակում է, որ առաջին անգամ տեսել է Բեատրիչեին 1274 թ․-ին մայիսյան փառատոնի ժամանակ, երբ նրանք երկուսն էլ դեռ երեխաներ էին․ Դանթեն ինը տարեկան էր, Բեատրիչեն՝ ութ։ Դանթեն հիացած էր նրանով և այդ հանդիպումից հետո Բեատրիչեին այդպես էլ չմոռացավ՝ չնայած 1285 թ․-ին նա ամուսնացավ մեկ այլ կնոջ՝ Ջեմմա Դոնատիի հետ և ունեցան 3 տղա և 1 աղջիկ։

Դանթեն կրկին հանդիպում է Բեատրիչեին պատահաբար՝ 9 տարի անց, երբ Բեատրիչեն սպիտակ զգեստով, տարիքով ավելի մեծ երկու կանանց ուղեկցությամբ զբոսնելիս է լինում Լունգարնո փողոցով: Նա կանգ է առնում, շրջվում և բարևում է Դանթեին ու թեպետ վերջինս հապճեպ հեռանում է առանց որևէ խոսք ասելու, այս միջադեպը ընդմիշտ մնում է նրա հիշողության մեջ: Բեատրիչեի ողջույնը լցնում է նրա սիրտը այնպիսի անսահման երջանկությամբ, որ Դանթեն առանձնանում է իր սենյակում ամբողջ օրը նրա մասին մտածելու մտադրությամբ: Արդյունքում նա քնում է և երազ տեսնում, որը հետագայում դառնում է նրա առաջին սոնետի՝ «Նոր կյանք»-ի ոգեշնչման աղբյուրը: 

Նրանք միայն ևս երկու կարճ հանդիպում են ունեցել. մեկը՝ Սուրբ Մարգարիտի եկեղեցում (այս եկեղեցին են այցելում Ռոբերտ Լենգդոնը և Սիեննա Բրուկսը Դեն Բրաունի «Ինֆեռնո» վեպում) իսկ մյուսը՝ Տոսկանայում, հարսանեկան տոնակատարության ժամանակ:

Բեատրիչեի ազդեցությունն ավելին էր, քան զուտ ոգեշնչումը: Նա ի հայտ է եկել Դանթեի երկու այնպիսի լավագույն աշխատանքներում, ինչպիսիք են «Նոր կյանք»-ը և «Աստվածային կատակերգություն»-ը:

Դանթեն մանրամասն նկարագրում է Բեատրիչեի հետ հանդիպումները, գովաբանում նրա գեղեցկությունը և բարիությունը, ինչպես նաև փոխանցում սեփական ուժգին վերապրումները: «Նոր կյանք»-ում նաև հիշատակվում է այն օրվա մասին, երբ Դանթեին հայտնեցին Բեատրիչեի մահվան լուրը (Բեատրիչեն մահացել է 1290 թվականին՝ 24 տարեկան հասակում) և այն պարունակում է մի քանի ողբերգական պոեմներ՝ գրված այդ դեպքից հետո։ Վերջին գլխում Դանթեն երդվում է այնքան ժամանակ չգրել Բեատրիչեի մասին, քանի դեռ նրա մոտ չի մտահղացել այնպիսի մի ստեղծագործություն, ինչպիսին երբևէ չի գրվել որևէ կնոջ մասին։ 

Այս խոստումն ի կատար է ածվում «Աստվածային կատակերգություն» էպիկ պոեմով, որը Դանթեն գրում է տարիներ անց։ Այս պոեմում նա արտահայտում է Բեատրիչեի նկատմամբ իր վեհ և հոգևոր սերը, ով իր բարեխոսն էր «Դժոխք»-ում, «Քավարան»-ի միջով ճանապարհորդելու խթանը և իր ուղեկիցը «Դրախտ»-ում։

Ժամանակի ընթացքում Դանթեն և Բեատրիչեն դարձան սիրո խորհրդանիշներ, ինչպիսիք են, օրինակ, Պետրարկան ու Լաուրան, Տրիստանը և Իզոլդան, Ռոմեոն և Ջուլիետը։

Չնայած նրան, որ Բեատրիչեն Դանթեի համար Դրախտում ուղեկցող կին-հրեշտակ էր, բայց միևնույն ժամանակ իրական կին էր, ով ստիպում Դանթեի սրտին բաբախել Ֆլորենցիայի փողոցներում։

© Նյութի հեղինակ՝ Սեդա Գրիգորյան