Շառլ Բոդլեր «Պատուհանները»

Նա, ով նայում է դուրս` բաց պատուհանից, երբեք այնքան բան չի տեսնում, որքան նա, ով նայում է ներս` փակ պատուհանից: Չկա ավելի խորը, ավելի առեղծվածային, ավելի բեղմնավոր, ավելի մթին, ավելի շլացուցիչ բան, քան ճրագից լուսավորված պատուհանը: Այն, ինչ երևում է արևի տակ, միշտ ավելի քիչ հետաքրքիր է, քան այն, ինչ տեղի է ունենում ապակուց այն կողմ: Այդ խոռոչում՝ սև կամ լուսավոր, ապրում է կյանքը, երազում է կյանքը, տառապում է կյանքը: Կտուրների ալիքներից այն կողմ՝ ես նկատում եմ մի հասուն կնոջ՝ արդեն կնճռոտ, խեղճ, միշտ մի բանի հենված. նա երբեք դուրս չի գալիս: Նրա դեմքից, հագուստից, շարժուձևից, գրեթե ոչնչից ես վերստեղծեցի այդ կնոջ պատմությունը, կամ ավելի շուտ՝ նրա լեգենդը, և երբեմն ես այն ինքս ինձ պատմում եմ արտասվելով: Եթե նրա փոխարեն լիներ մի խեղճ, ծեր տղամարդ, ես նույնքան հանգիստ կվերստեղծեի նաև նրա պատմությունը: Եվ ես պառկում եմ՝ հպարտ, որ ապրել և տառապել եմ ուրիշների մեջ: Երևի դուք ինձ կասեք. «Վստա՞հ ես, որ այդ լեգենդը ճիշտ է»: Ի՞նչ կարևոր է, թե որն է իրականությունն ինձնից դուրս, եթե այն ինձ օգնում է ապրել, զգալ, որ ես եմ, և այն, թե ինչ եմ ես:

Շառլ Բոդլեր, Փոքր արձակ բանաստեղծություններ, 1869 թ․

Թարգմանիչ՝ © Լիլիթ Մնացականյան