Դավիթ Սամվելյան «Նա և նրա»
2014-05-01 14416
► Լինում է այնպես, որ ուրախությունն ու տխրությունն իրար են բարևում մի սրտի մեջ, ու, չգիտես ինչու, տխրության ձեռքն ավելի ուժեղ է լինում:
Լինում է նաև, որ ճիշտ ու սխալ գրկախառնվում են կյանքիդ մեջտեղում, ու սխալի գիրկն ավելի մեծ է ու գայթակղիչ:
Չի լինում թերևս, որ սիրտդ ու միտքդ, ձեռք ձեռքի տված, քայլեն կածանով ու տանեն մի ջերմ, գողտրիկ մի անկյուն, ուր հեռու կլինես հանրակացարան հիշեցնող մարդկային կուտակումներից, ուր չես տեսնի սուր ատամների հետևում թաքնված ջերմ ժպիտներ, ուր չեն լինի ժպտացող աչքեր, որոնց փակվելուց կոպերից վար է թափվում թշնամանք:
Լինում է հաճախ, որ դիմացինիդ մեջ սիրում ես այն, ինչից նա զուրկ է և հիասթափվում` տեսնելով նրա դատարկությունը:
Չի լինում կյանքում, որ բարությունը, ճիշտն ու ազնիվը լինեն տրորված, ուղղակի կյանքում քիչ ՄԱՐԴ է լինում...
► Տարօրինակ է այն զգացումը, երբ ցանկանում ես հանդիպումից հետո այլևս չտեսնել :Սակայն ոչ թե նրա համար, որ տհաճ էր հանդիպումը , այլ քանի որ պատկերացրածդ հաջորդ հանդիպումն անգամ տեսականորեն անիրական և սխալ է թվում:
► Նա առաջինն էր ու միակը…Նա, առանց ում չկա այն, ինչ կա, ինչ որ ստեղծեց, ինչ որ տվեց և ինչը որ թողեց քեզ, որը միայն քոնը չէ, այլ երկուսինդ է…
► Երանի՜ քեզ չճանաչեի. գաղտնիքներս մեկով քիչ կլինեին, իսկ անուրջներս էլ՝ մի անէությամբ շատ…Իսկ հիմա…Հիման, բացառելով անցյալներ ու ապագա, պարգեւում է քեզանով լցված մի մեծ դատարկություն: Հիմա ուղղակի գիշեր է…
► Սակայն պատահեց, որ արևածագը հենց գիշերով զարթնեց…
► Ես տեսա այն հորիզոնը, որտեղ միշտ ճանապարհել եմ արևսսակայն անվերադարձ…
► Կարոտ ասված հնգատառ այս տանջանքի շղթաներն ոլորում եմ կոկորդս այքնա ուժգին, որ աչքերիս դիմաց տեսարանները դառնում են խավար: Չնայած, երբ դու չկաս, ցանկություն էլ չկա որևիցե բան տեսնելու, քանի որ չեն լուսավորվում պատկերներս ներդաշնակող Քեզանով…
► Կարոտախում բացակայությունդ լրացնող միջանկյալ տողերս միշտ լցվել են սևագրություններով, քեզանով սկսվող նախադասություններս տեղավորվել են էջերիցս յուրաքանչյուրի ցանկացած տողում, անգամ լուսանցքներիցս այն կողմ եղած տարածությունները բավական չեն քեզանով թաթախված հիշողություններս թղթին հանձնելու համար: Արցունքս թանաք դարձած ներծծված է ամեն մի բառիս սրտում, ամեն մի մտքիս հոգում:
► Մարդ արարածը միշտ կասկածի և համոզվելու քառուղիներում է մաքառում: Մեկ ինքն իրեն է ապացուցում, մեկ՝ ուրիշներին…
► Սակայն ինչու՞ վախենալ կորցնելուց այն, ինչ որ քոնը չէ, որն իրականում չունես, ավելին՝ այն կա միայն քո մտապատկերում, քո քաղցր երազնքներում ու գուցե նաև երազներում…
► Հեշտ է տարբերել, երբ Նրա հետ ես, իսկ երբ հեռանում ես, Նա արդեն չկա, մնում են միայն մտքերդ ու ապրածդ զգացողությունները, որն արտահայտելու համար սկսում ես խոսքդ՝ ասելով. «Նրա…»:
► Կյանքում միշտ լինում է ու չի լինում՝ մեր կամքից անկախ, մեզանից կախված, մեզ հետ, հանուն մեզ ու մեր դեմ…լինում է սակայն, որ ոչինչ էլ այլևս չի լինում…
► Պետք չէ, որ միտքդ սրտիդ արգելակի կամ սիրտդ փախչի մտքիցդ: Ուղղակի պետք է նրանց ազատ թողնել, և նրանց մրցավազքը կդառնա զուգահեռ երկու գիծ, որոնք նույն վերոնշյալ կանոններին հակառակ՝ կհատվեն, և այդ հատման կետում էլ կստեղծվի կատարյալը…
► Ամեն ինչից կարող ես հոգնել այն ժամանակ, երբ տեսնում ես, որ այն չես կարողանում պահել, հոգ տանել և ի նպաստ, ի բարիք օգտագործել:
► Ինքնին խավար գոյություն չունի, այն լույսի բացակայությունն է միայն, բայց երբ սեփական ձեռքով ես մարում լուսարձակող կրակը, այն այլևս չի բոցավառվում, քանի որ խավարի մեջ անհնար է այլևս գտնել բոցավառվելու պատրաստ ջահը:
► Բառերը մտքերի արտահայտումներն են, մտքերը՝ զգացողությունների արգասիքը, կյանքը՝ այդ ամենի ամբողջական գործածման դաշտ, ուստի թող որ մեր զգացողությունները միշտ արտաբխեն գեղեցիկ մտքեր, որոնք էլ կդառնան ճիշտ բառեր…
Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով:
Դիտեք ավելին Մեջբերումներ Գրքերից բաժնում
մեկնաբանություններ