Դերենիկ Դեմիրճյան «Վարդանանք»

► Խելացի թշնամին կես բարեկամ է:

► Մաքուր պատիվը չի կեղտոտվի որպիսի ցեխն էլ որ ընկնի:

► Ազատությունը վեր է կյանքից։ Զոհեցեք կյանքը՝ վերցրեք թանկը՝ ազատությունը:

► Խելացի խարդախն էլ իր տեսակի մեջ է վստահելի:

► Իմ թշնամու թշնամին իմ բարեկամն է:

► Ընկնելն ընկնել չէ, ընկնելն այն է, որ չես ուզում բարձրանալ։

► Քծնողին ոչ ոք չի սիրում։

► Պետք է վախկոտ լինել խղճի հանդեպ միայն։

► Մարդ ամենամեծ վշտի ժամանակ կորցնում է իր հպարտանքն ու հավակնությունը։

► Այս հավատից չեն կարող խախտել մեզ ո՛չ հրեշտակ, ո՛չ մարդիկ, ո՛չ հուր, սուր: Այլևս դու այս ամեն բանի մասին մեզ մի հարցնի, որովհետև ոչ թե մարդու հետ է մեր հավատի ուխտը, որ խաբվենք իբրև երեխաներ, այլ անխզելի է Աստծո հետ, որ չի կարելի քանդել և հեռու նետել ո՛չ այժմ և ո՛չ ապա, և ո՛չ հավիտյանս, և ո՛չ հավիտենից հավիտյանս:

► Այստեղ, զինվորների մեջ, այս երիտասարդ անհոգ ու խենթ մարտիկների մեջ նա մի պահ մոռացավ իր սրտին չոքած մեծ հոգսը: Նա ուրախացավ, որ եկավ այստեղ: Այո, սրանք, այս երիտասարդները և՛ ուժ են, և՛ հույս, և՛ կյանք, և՛ ուրախություն: Հին զորավարը, որի կյանքը անց էր կացել նժույգների վրա, բաց երկնքի տակ, մարտիկների ընկերության մեջ՝ հիմա այս առավոտ մի փոքրիկ շփում ունենալով նրանց հետ՝ ինչ-որ թեթև զգաց իր հոգսը: Նա լցվեց հավատով, որ բուքը կանցնի, կգան լավ օրեր: Իհարկե, նա իբրև զորական և քաղաքական անձ, պարզ էր պատկերացնում փոթորկի վերահասը: Բայց զգացմունքը, հասարակ մարդկային հույսը նրան շոյում, պատրանքի մեջ էր գցում: Նա կուզենար թերևս, և այդ մի պահ միայն այստեղ, մարտիկներ մեջ, որ բախտը նրանից հեռացներ նրան մատուցված դառնության բաժակը: Բայց և իսկույն մտածեց, որ այդ բաժակը նա պիտի քամի հոսկ վերջին կաթիլը:

► - Հաղթանակի հոգին կլինի զորավիգ: Չկա այլևս պարտություն, երբ մարդ գրված է մահվան, մահվամբ կհաղթի նա մահվան և կապրի անմահ հոգի: Կյանքը մահով է անցնում դեպի իր գոյը հետագա:

► Մեր նախնիները մեզ կտակեցին հայրենիք և ազգ: Արյամբ պաշտպանեցին նրանք մեր ազատության հայրենիքը և մեզ հրաման թողին անբասիր պահել այդ սրբությունները: Պաշտպանե՛նք մեզ կտակած գանձերը: Մեռնենք՝ չտանք թշնամուն ոչինչ:

► Եվ ինչպես լինում է նման դեպքերում, երբ մի էակ չկար ու ոչինչ էր՝ հիմա եղավ ու դառավ ամեն ինչ, և ինչպես լինում է նման դեպքերում, երբ չես իմանում, թե ինչպես արագ, անտարբեր հեռուներից անցար մտերմագին սրտակցության: Զոհրակը սկսեց տառապել այն զգացումով, որ մարդ ինքն է կամավոր թեժացնում սրտում, բայց և երբ էլ փորձում է նրանից փախչել՝ զգում է նրա կաշկանդիչ թեթև պողպատը...

► Սակայն և կույր է այն մահը, որ չունի ոգու ներշնչում: Պետք է գիտակից ընդունել մահը: Եվ ճշմարիտ է ասել ոմն մեր հներից, թե «մահը ոչ գիտակցած՝ մահ է, մահը գիտակցած ՝անմահություն»:

► Անահիտը միտքը տվել էր լուսնկայի ալիքներին և երևակայության մեջ պատկերացնում էր Արտակին, որի սերը ուժ էր տալիս ապրելու, կռվելու...

► Ստրկահոգուն ատելի է ազատությունը, ազատության արժանի չէ ամեն մարդ: Գարշելի է հոգեկան ստրուկը: Ստորնագույն է, քան անասունը, քանի որ անասունն անգամ ձգտում է ազատության:

► Հույսդ ծով արա, փակված դռանը բացվել կա:

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ՝ դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: