Էդգար Գևորգյան. Բանաստեղծություններ

«Ինքնատիրապետում»

Հաճախ խորշել եմ մեծ-մեծ բառերից,
Անձայն, ձայնազուրկ ձայնավորներից,
Բաղաձայններից՝ հնչեղ ու ձայնեղ,
Ամբոխներից՝ խուոն ու միատեղ…
Խոստումներից՝ կեղծ ու անտեղի,
Բաժանումներից՝ ցավոտ, վշտալի,
Հանդիպումներից՝ երկար, ձանձրալի,
Մաղթանքներից՝ սառն ու տաղտկալի…

Ինձ համար սակայն,
Եղել ես հաճախ,
Երկա՜ր ձայնավոր,
Մի՜ ոտանավոր,
Որ կարդացվում է         
Առանց շնչառության,              
Կամ կետադրության…

Եղել ես հաճախ
Այն բառը վերջին,
Որի արտաբերումից
Աշխարհն իմ կրկին
Ցնցվել է իր իսկ հիմքերից…

Ինձ թվում է հաճախ,
Որ քո աշխարհը տարբեր է ինձնից,
Որ քո բառերը միշտ հին են նորից,
Ու հին են այնքա՜ն,
Որ զրնգում են դարերի խորքից,
Բայց նոր են այնքա՜ն,
Որ բաժանում են ներկան՝ անցյալից,
Ձյունը՝ ձնհալից,
Տերեւը՝ ծառից,
Լույսը՝ աչքերից…

Իսկ ինձ համար այդ բառը վերջին՝
Չէ՛, չի բաժանվում,
Չի՛ կիսվում կրկին,
Չի՛ հալչում ինչպես ձյունը ձնհալից,
Չի՛ մոխրանում ՝փայտը կրակից…
Իսկ ես սպասում եմ այն վերջին բառին,
Որ քո շուրթերից
Չի ուզում հնչել,
Չի ուզում շնչել,
Կա՛մ արտաշնչվել,
Բայց դու գիտե՞ս թե առանց շնչելու
Չե՜ս կարող ապրել,
Չե՜ս կարող ծնվել ու կրկին մեռնել…
Իսկ ես ուզում եմ ծնվել հոգեթով՝
Հորից ու մորից,
Ուզում եմ կարդալ աչքերդ այն խոր,
Որ չեն տարբերվում գլուխկոտրուկից…

Իսկ  մի բան եմ ուզել քեզանից,
Ուզել եմ սիրել եւ սիրվել նորից,
Ոչ թե բառերով ծանր ու խոշոր,
Որ որոշել է ինչ-որ դատավոր,
Իր իսկ օրենքին համաձայն կետով,
Այլ ուզել եմ սիրել լոկ զույգ աչքերով…

***

«Մայրամուտից հեռու այն կողմ»

Մայրամուտից հեռու անդին՝ շառագունած կրակներում,
Բոցկլտում էր սերը նրանց, բայց անավարտ՝ թողած հեռվում։
Այգիներից այն որբացած, որ տենչացին լոկ մի գարուն,
Բորբոքվեցին, ինչպես կրակ, ու այրվեցին իրար գրկում…

Անմահացած կրակներից ու շիկացած արեւներից՝
Նրանց պարը չէր դադարում. երգում էին, անվե՜րջ երգում։
Ծերակույտից այն դառնացած, բայց սիրամեռ իրենց սրտում,
Միակ բառը, որ հնչում էր, լոկ մարդկային ազատություն…

Կրակավառ հոգիներից ու խենթացած խուռ շարքերից,
Նրանց երգը չէր դադարում ու թռչում էր միայն հեռուն։
Կարոտավառ անուրջներից, բայց հուսաբեկ խոստումներից
Միակ բառը, որ հնչում էր, լոկ մարդկային արդարություն…

Մայրամուտից հեռու անդին՝ շառագունած կրակներում,
Բոցկլտում էր սերը նրանց, բայց անավարտ՝ թողած հեռվում։

Հեղինակ՝ © Էդգար Գևորգյան