Էլիզա Մխիթարյան «ՌոմանտիՂմ»

► Մեռնող զգացմունքների վերջին հանգրվանն օտարությունն է, իսկ օտարանալուց առաջ չեն պայմանավորվում:

► Ցերեկը թույլ է: Ցերեկը թողնում է իրեն կուլ տան, ցերեկը մարդիկ դպրոցում են, համալսարանում, աշխատավայրում և ժամանակ չունի կյանքն իրենցով զբաղվելու:

► Նայել երկնքին միշտ, որովհետև երկնքում սխալները քիչ են: Նայել երկնքին ու աղոթել ծաղիկների հետ, ծաղիկների համար: Ծաղիկները մեզ երբեք չեն լքում, ծաղիկները մեզ հետ են միշտ, անգամ երբ հոգին զատվում է մարմնից և սիրելիդ շրջվում է, ծաղիկները շիրիմիդ են:

► Ես երազում եմ լողալ քո սենյակի առաստաղում: Ես ուզում եմ լինել դու և չբացատրել ոչ մի բան: Բացատրելուց, դրանից է սերը խամրում, վառվող զգացմունքի մեջ սիրուց շատ երևակայություն պիտի լինի:

► Կյանքն իրոք անհեթեթ կլիներ, եթե պատահականություններն իրոք լինեին պատահականություններ:

► Հիասթափությունը զարհուրելի հիվանդություն է:

► Մենք՝ մարդիկս, մի համր ու խուլ սովորություն ունենք՝ հավատալ առաջին անգամների հարատևությանը: Քավ լիցի, առաջին անգամները հազվադեպ են դառնում միակը։

► Ես ամսաթվերին չեմ հավատում, կարևորն այն է, որ ինչ-որ պահից ես սկսեցի հավատալ ինքս ինձ։

► Սենյակի պատերը խոր հոգոց հանեցին, որովհետև անտարբերությունը վերածվել էր երակների, ու պատերին ճաքեր էին առաջացել: Տունը քանդվում է:

► Որբանոցում բոլորս հավասար էինք: Դպրոցում ինձ հայերենի ուսուցչուհին շատ էր սիրում, բոլորից շատ: Որբանոցում բոլորից շատ չկար: Բոլորիս ճաշը հավասար էր: Բոլորիս ցավը հավասար էր: Սկզբում կողքինիս ճաշը աչքիս շատ էր թվում, իսկ հետո համակերպվեցի թվալու հետ: Մի անգամ ճաշս բերեցին, հետո հետ տարան. Ասացին` քեզ շատ էր լցվել, իսկ որբանոցում բոլորից շատ չկա...

► Երջանիկ պարոնները կին են սիրում, իսկ կանայք՝ երջանիկ պարոններին։

► Դրսում ամեն ինչ կարող է փոխվել, ու եղանակները կարող են անվերջ հաջորդել իրար, բայց ներսումդ ինչ-որ բան պիտի հաստատ անփոփոխ պահես։

► Հետաքրքիր է, չէ՞, աշխարհի միակ մանուշակագույն աչքերով շունն իմն է, իսկ նա կարոտել է քեզ՝ հասարակ շագանակագույն աչքեր ունեցող երիտասարդիդ։

► Սիրահարությունը հեշտ է գողանալ, որովհետև դրանից շատ կա: Փողոցներում, սրճարաններում, համալսարաններում և դպրոցներում, նույնիսկ այնտեղ, ուր սեր երբեք չի եղել, սիրահարություն կա: Մարդկանց համար որևէ բան խորապես զգալը դժվար է, այդ պատճառով մենք նախընտրում ենք այն, ինչ հեշտ է: Կամ չենք նախընտրում, և օրերից մի օր որևէ սրճարանում մեզ կհանդիպի մեկ այլ Հեսսե ու կգողանա մեր խորքը։

► Պետության անունից հիմա խոսում են բոլորը: Եթե մի օր պետությանը հերթ տան խոսքի, կսկսի նորմալ, մեր ուզածի նման աշխատել:

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ դուրս՝ բերված այս գրքից, կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: