Էմիլ Մարկ «Մեղքը քոնն է»

► Օ, անարդարություն, որ սփռել ես շքեղաշուք ու զարդարուն քողդ ամենուր, խարդախ խաբեբայի պես մի չարչարիր, մի մոլեգնիր փոքր մրջյուններիս դեմ, որ անկանոն խաղիդ զոհն ենք դարձել:

► Յուրաքանչյուր շնչողի կյանքում գալիս է մի պահ, երբ մնում է անօգնական, անպաշտպան: Այդժամ նրան մնում է լցվել հույսով ու հավատալ: Հաջորդիվ մնում է այն, ինչը չափազանց մեծ է հասկանալու և ըմբռնելու համար: Եվ այդ պահին ամեն ինչ փոխվում է հուր հավիտյան: Կյանքի ընթացքը միշտ ենթադրում է անորոշություններ, քանզի ոչինչ կանխավ չգիտես:

► Խղճում եմ նրանց ովքեր խղճալու տեղ չունեն, բայց միշտ ասում են աշխարհին տալու ոչ մի բան չունեն, սակայն անվերջ ուզում են...հանդիմանելու իրավունք չունեն սակայն անվերջ թնդում են...նույնիսկ ժպտալու առիթ էլ որ չունեն անվերջ խնդում են...

► Խղճում եմ նրանց ովքեր պատիվ չունեն, բայց անպատվում են, ովքեր ատելու սահման էլ չունեն, բայց դեռ ոչնչացնում... իրենց կյանքով ապրելու փոխարեն, դիմացինին միշտ քարկոծում, պախարակում են...

► Խղճում եմ նրանց ովքեր աչք ունեն, բայց դիմացինին չեն ուզում տեսնե, ականջներ ունեն սակայն չեն ուզում սրտի խոսք լսել...լեզու ունե, որ չարախոսեն, ձեռքեր, որ հարվածեն...

► Խղճում եմ բոլոր նրանց ովքեր գրեթե ամեն ինչ ունեն, սակայն խիղճ չունեն...

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ՝ դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: