Էռնեստ Հեմինգուեյ «Եվ ծագում է արևը (Ֆիեստա)»

► Նա նայում էր աչքերիս մեջ այնպես, ինչպես նա գիտեր նայել, այնքան, մինչև սկսում էր թվալ, թե դա նրա աչքերը չեն արդեն: Նրա աչքերը նայում էին, նայում այնքան, ինչքան որևէ այլ աչքեր աշխարհում չէին կարող նայել: Նա նայում էր այնպես, ասես աշխարհում չկար մի այնպիսի բան, որին չհամարձակվեր նայել, մինչդեռ իրականում նա կյանքում շատ ու շատ բաներից էր վախենում:

► Շատ հեշտ է անզգա լինել ցերեկը, իսկ գիշերը դա հնարավոր չէ:

► Ես միշտ որոշ թերահավատությամբ եմ վերաբերվում բոլոր պարզ և անկեղծ մարդկանց, մանավանդ, եթե նրանց իրենց մասին պատմածները շատ հավանական են թվում:

► Չեմ կարողանում համակերպվել այն մտքի հետ, որ կյանքը գնում է, ու չես կարողանում ապրել լիքը կյանքով:

► Անցնում է մի սերունդ, գալիս է ուրիշ սերունդ, իսկ երկիրը հավերժ է...Ծագում է արևը, մայր է մտնում արևը ու շտապում այնտեղ, որտեղից ծագում է...Փչում է քամին հարավ, փչում է հյուսիս, պտտվում, պտույտ տալիս ու դառնում ի շրջանս յուր... Դեպի ծով են հոսում բոլոր գետերը, իսկ ծովը դուրս չի գալիս իր ափերից, քանզի վերադառնում են գետերն այնտեղ, որտեղից սկիզբ են առնում ու նորից հոսում:

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: