Եվգենի Զամյատին «Մենք»

► Որովհետև ոչ ոք «մենակ» չէ, այլ «մեկն է բոլորից»։ Մենք այնքան միանման ենք․․․

► Լեզվի վայրկենական արագությունը միշտ պետք է մտքի վայրկենական արագությունից մի քիչ պակաս լինի, և ամենևին ոչ հակառակը։

► Ես ուզում եմ բանաստեղծություն կամ աղոթք հորինել (նույն բանն են)։

► Ես ունակ չեմ կատակելու. ամեն կատակի մեջ սուտը ծածուկ ֆունկցիա ունի։

► Կատարյալը (պարզ է) այնտեղ է, ուր արդեն ոչինչ չի կատարվում...

► Ես ժպտում էի. հետզհետե` լայն, անհեթեթ. և զգում էի` այդ ժպիտից մերկ, հիմար տեսք ունեմ։

► Ուրեմն՝ սիրում ես։ Վախենում ես, որովհետև քեզնից ուժեղ է, ատում ես, որովհետև վախենում ես, սիրում ես, որովհետև չես կարող քեզ հնազանդեցնել։ Չէ՞ որ սիրել կարելի է հենց միայն անհնազանդին։

► - Վատ է ձեր վիճակը։ Ըստ երևույթին, ձեր մեջ հոգի է գոյացել։
- Հոգի՞։ Այդ տարօրինակ, հին, մոռացված բառը։ Մենք երբեմն ասում էինք «հոգյակ», «անհոգի», «հոգեսպան», բայց հոգի․․․
- Դա․․․ շա՞տ վտանգավոր է,- թոթվեցի ես։
- Անբուժելի է,-կտրեց մկրատը։ 

► ...այնքան ինձ հուզեց կարդացածս։ Մեն մի կարճ տող. «Ըստ հավաստի տեղեկությունների` վերստին բացահայտվել են մինչ այժմ անորսալի կազմակերպության հետքեր, որը իր առաջ Պետության բարերար լծից ազատագրվելու նպատակ էր դրել»։
«Ազատագրվե՞լ»։ Ապշելու է. մարդուս բնույթի մեջ հանցավոր բնազդները որքա՜ն կենսունակ են։ «Հանցավորը» ես ասում եմ գիտակցված։ Ազատությունն ու հանցավորությունը նույնքան անքակտելի են կապված, ինչպես... դե` ինչպես աերոյի շարժումն ու արագությունը. երբ աերոյի արագությունը = 0, այն չի շարժվում. նույն կերպ` երբ մարդու ազատությունը = 0, նա հանցանք չի կատարում։ Պարզ է. մարդուն հանցավորությունից ազատելու միակ միջոցը նրան ազատությունից ձերբազատելն է։ Եվ ահա հազիվ էինք ազատվել դրանից (դարի տիեզերական մասշտաբով իհարկե «հազիվ»), երբ հանկարծ ինչ-որ խղճուկ խելապակասներ...

► Առաջ չգիտեի, հիմա գիտեմ, և դուք էլ գիտեք, որ ծիծաղը լինում է տարբեր գույների։ Դա մեր ներսի պայթյունի սոսկ հեռավոր արձագանքն է․ գուցե տոնական, կարմիր, կապույտ, ոսկյա հրթիռներ են, գուցե՝ վեր թռած մարդկային մարմնի ծվեններ․․․

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ՝ դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով։