Բեռնել գիրքը

► Հայ գեղջուկներն ու արհեստավորներն այսպիսի սովորույթ ունեն: Ապրուստի համար պանդխտելուց հետո օտար երկրներից, անգամ Ամերիկայից, վերադառնում են իրենց հարազատ օջախը:

► Ով իր հորն է տեսնում, նա տեսնում է աստծուն: Չէ՞ որ հայրը նախնիների այն հարատև շղթայի վերջին օղակն է, որով մարդն առնչվում է Ադամի, դրանով իսկ՝ արարչագործության ծագման հետ: Բայց և որդուն տեսնողն էլ աստծուն է տեսնում: Չէ՞ որ որդին ամենամերձավոր օղակն է, որը մարդուն կապում է վերջին դատարանի, ամենայն ինչի վախճանի և փրկության հետ:

► Իսկական գրասերը ձևից և բովանդակությունից ավելի սիրում է գրքի գոյությունը, թեկուզ բնավ էլ չկարդա:

► Գեղեցիկ կանանց շրջապատում գեղեցիկ լինելը վեհացնող զգացում է, բայց դա երկարատև գոհացում չի տալիս: Մարդ միայն մեկն է շատերից:

► Մարդ միշտ չի կարող ապրել օտարների մեջ որպես օտարական:

► Երիտասարդները միշտ էլ հավատում են այն ամենին, ինչ նոր է:

► Հաշտությու՞ն: դա նույնպես աշխարհի խելքների հնարած սնամեջ բառերից մեկն է: Աշխարհում հաշտություն չկա: Այստեղ մենք ապրում ենք անկման և սեփական իրավունքների վավերացման պայմաններում:

► Մարդկային շա՜տ ցավալի թերություն է, երբ մեկն ամենից քիչ գիտե այն, ինչ պետք է իմանա իր ամբողջ էությամբ. չի ճանաչում իր թշնամուն:

► Երբ մարդ վերադառնում է աշխարհայեցման ու հոգևոր կյանքի վաղածանոթ վայրերը, նրան իսկույն շրջապատում են ոգիները, որոնց մի ժամանակ ինքն է գոյության կոչ արել, ապա հրաժեշտ տվել:

► Ով իր հորն է տեսնում, նա տեսնում է Աստծուն: Չէ՞ որ հայրը նախնիների այն հարատև շղթայի վերջին օղակն է, որով մարդն առնչվում է Ադամի, դրանով իսկ՝ արարչագործության ծագման հետ: Բայց և որդուն տեսնողն էլ Աստծուն է տեսնում: Չէ՞ որ որդին ամենամերձավոր օղակն է, որը մարդուն կապում է վերջին  դատարանի, ամենայն ինչի վախճանի և փրկության հետ:

► Մենք՝ հայերս, ունենք ճակատագրական մի թերություն: Դա փոքրոգությունն է, որը մեզ հաճախ տանում է դեպի ինքնանվաստացում: Մոռանում ենք, որ եղել ենք աշխարհի ամենահին և ամենաքաղաքակիրթ ժողովուրդներից մեկը… Մենք  փառահեղ պետքություն ենք ունեցել, մայրաքաղաք Անի, որն իր հազար եկեղեցիներով համարվել է աշխարհի հրաշալիքներից մեկը: Հայ ազգի արքաներն են կառավել Բյուզանդիան: Այն ժամանակ, երբ Ֆրանսիան դեռևս նիրհում էր ծայրահեղ բարբարոսության գրկում, մենք դասական գրականություն ունեինք: Ես ինքս էլ նմուշներ ունեմ այնպիսի զորավոր հեղինակների գործերից, ինչպիսիք են Փարպեցին և Խորենացին: Բայց այսօր էլ հարկ չկա ամաչելու: Նույնիսկ այստեղ, այս խուլ գյուղում, որտեղ անգամ կարգին փողոց չկա, ժամանակի ընթացքում ստեղծվել է պատկառելի մի գրադարան:

► Պատերազմը բոլոր ասպարեզներում փոփոխություն կառաջացնի:

► Երբ մի կենդանի արարած այլևս չի հավատում, որ կարող է իրեն պաշտպանել, կործանվում է: Այդպես է եղել բնության և պատմության մեջ:

► Պատերազմը միայն արշալույսի արնագույն ցոլքն է:

► Իսկական գրասերը ձևից ու բովանդակությունից ավելի սիրում է գրքի գոյությունը, թեկուզ բնավ էլ չկարդա: Մի՞թե ամենամեծ սերը այդպիսին չէ:

► Աշխարհը արտաքին կախման և ներքին խարդավանքների խաղագնդակ դարձնելը առաջ է բերում նվաստացուցիչ ավերածություն:

► Մարդ ամեն բան պետք է փորձի:

► Երջանկություն է, երբ իրար հետ նստած սրտանց ուրախանում են: Ո՞վ գիտե, թե մյուս անգամ էլ կունենան նույն անհոգ տրամադրությունը: Բայց այս պահին հարկ չկա նման խորհրդածություններով պղտորելու ուրախությունը. ի՞նչ օգուտ դրանից:

► Ոչինչ այնքան նրան չէր կարող ջլատել, ինչպես սեփական փորձի վրա խարսխված իրականության զգացումը:

► Քաղաքականությունն անհամբերություն չի սիրում:

► Ամենաչարամիտ վարդապետությունն այն է, երբ սեփական մեղքը որոնում են հարևանի մեջ:

► Գրեթե բոլոր հայերի աչքերը խոշոր են, հազարամյա տառապանքից լայնացած:

► Ի՞նչ բան է հայացքը: Աչքի չնչին փոփոխություն, պղտոր կամ պայծառ երանգավորում, բայց և թևավոր մի էակ, մի հրեշտակ, որին մարդը իր պատգամով է դուրս բերում առաքելության:

► Երկյուղը ամենահաստատ միջոցն է, որով կարելի է թշնամուն մղել մարդասպանության:

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: