Գաբրիել Գարսիա Մարկես «Երկնագույն շան աչքերը»
2022-02-20 20488
► Երկնագույն շան աչքերը… Այս խոսքերի օգնությամբ նա փնտրում էր ինձ իրական կյանքում, դրանք յուրօրինակ գաղտնաբառեր էին, որով պետք է ճանաչեինք իրար հազարների միջից։
► -Վաղը մենք անպայման կճանաչենք իրար,- ասացի ես,- ես կփնտրեմ կնոջն, ով «երկնագույն շան աչքեր» է գրում պատերի վրա: Նա տխուր ժպտաց ու ձեռքերը դրեց լամպի սառող կափարիչի վրա.
-Դու ցերեկը ոչինչ չես հիշում: Նրա տխուր ուրվագիծն արդեն սկսել էր հալվել աղջամուղջի լույսի մեջ: - Դու զարմանալի մարդ ես,- ասաց նա,- դու երազներդ երբեք չես հիշում:
► Նա լուռ էր, իսկ ես շարունակում էի ճոճվել աթոռին։ -Ամեն առավոտ,- ասացի ես,- փորձում եմ հիշել այն արտահայտությունը, որով պետք է գտնեմ քեզ։ Երազում թվում է, թե անգիր եմ արել, բայց երբ արթնանում եմ ոչ մի բառ հիշել չեմ կարողանում։ -Բայց դու ինքդ ես չէ՞ հորինել դա։ -Հա, դրանք ծնվեցին քո մոխրագույն աչքերի պատճառով… Բայց ցերեկը, ես չեմ կարողանում անգամ դեմքդ հիշել։ Նա մի տեսակ հիասթափված սկսեց ճկել մատները. -Եթե միայն, մենք իմանայինք գոնե իմ քաղաքի անունը…։ Դառը ժպիտ գծագրվեց բերանի անկյուններում։ -Թույլ տուր դիպչել քեզ,-ասացի նրան։ Նա հանկարծ հայացքը կտրուկ բարձրացրեց ու սևեռուն սկսեց նայել ինձ. -Առաջ, դու ինձ երբեք այդպիսի բան չէիր ասում։ -Հիմա ասում եմ։ Նա կրկին կախեց հայացքն ու սիգարետ խնդրեց։ -Ինչու՞ ես երբեք չեմ կարողանում հիշել, թե որ քաղաքից եմ… -Իսկ ես երբեք` մեր նվիրական բառերը։ Նա տխուր ժպտաց. -Այս սենյակն իմ երազում էլ է այնպես, ինչպես որ քոնում։
► Ահա այսպես արդեն քանի տարի է, մենք հանդիպում ենք ամեն անգամ։ Երբեմն, այն պահին, երբ հազիվ գտնում ենք իրար երազների լաբիրինթոսում անվերջ, ինչ-որ մեկն այնտեղ, դրսում մեր երազների, հատակին գդալ է գցում անզգույշ և արթնանում ենք։ Քիչ-քիչ համակերպվում ենք այն տխուր փաստի հետ, որ մեր այդքան թանկ միասնությունը կախված է ինչ-որ ախմախ բաներից։ Որ կարող է ինչ-որ մեկն անզգույշ լուսադեմին գդալ վայր գցի և վերջակետ դնի այդքան կարճ ու բաղձալի մեր հանդիպմանը։
Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով:
Դիտեք ավելին Մեջբերումներ Գրքերից բաժնում
մեկնաբանություններ