Գրետա Հովհաննիսյան «Ափսոսանք»

Երբ բացում ես աչքերդ՝ փորձում ես վերլուծել գալիք օրդ, փորձում նոր պլաններ կազմել, որպեսզի դատարկությամբ չանցնի այն, ունենաս հիշողություններ, անմոռանալի պահեր: Ու ինչքան ցավալի է այն պահը, երբ ուղղակի չես կարողանում վերհիշել երեկվա օրդ կամ ուղղակի չես ուզում, որովհետև անտեղ այնքան տհաճ վայրկյաններ կան, որ ցավեցնում են անգամ հիշելիս: Սպասել, հուսալ ու հավատալ...Ինչի՞ն սպասել, ու՞մ սպասել, ինչու՞ սպասել եթե ակնկալիքներդ այդպես էլ անիրական են մնում, եթե օրերդ, ինչպես միշտ, արցունքներով են ուղեկցվում, սպասել, սպասել, սպասել... մի՞թե ԴՈՒՔ, խորհրդատունե՛ր, սպասում եք այդքան հանգիստ, անգամ եթե ամեն ինչ շատ լավ է, դուք ունա՞կ եք անել այն, ինչը ինձ եք խորհուրդ տալիս: Հավատը միշտ է ապրել ու ապրում իմ մեջ, բայց այ սպասումը իմ ուժերից վեր է, ես անզոր եմ նրա դեմ, ես անհամբերությամբ եմ տառապում: Մի օրում, մի րոպեում փոխվեց ընթացքը կյանքիս, փոխվեցի և ես, դարձա անճանաչելի, անհուսալի, անսպասելի մեկը, մեկը, ումից ես փախչում էի, ում ես ատում էի, իսկ այսօր, այսօր ես դարձել եմ այն անսպասելին, այն անճանաչելին, ու կորավ իմ նախկին ԵՍ-ը, ինչու՞ սպանեցիք նրան, նա այնքան անհոգ էր, այնքան ուրախ ու երջանիկ, նրա արցունքները չորացել էին, նա ապրում էր, նա սիրում էր, նա սիրվում էր, բայց ճակատագիրը փոխեց իմ կյանքի ընթացքը, փոխեց այն ուղղությամբ, որը նույնիսկ չգիտեմ, թե ուր է տանում: Ես կառավարվում եմ զգացմունքներով, ես տրվում եմ հիշողություններին, ինձ կարծես սուր ծակոցով սպանում են բառերը՝ անմտածված, անսպասելի բառերը, որոնք պտտվում են իմ գլխում թեկուզ տարիներ անց... Դժվարացել է սթափ ապրելը, սթափ մտածելը, ինչևէ, կյանքիս նոր էտապը անակնկալներով լի էր ու ես սպասում եմ նոր անակնկալների, հույս չունենալով, որ դրանք ինձ հաճելի կլինեն...

Հեղինակ՝ © Գրետա Հովհաննիսյան