Գրետա Հովհաննիսյան «Կհանդիպենք»
2014-04-12 4792
Երազել, հուսալ, հավատալ, սպասել... Ու գալիս է մի օր, երբ իրոք աստղերը այնքան մոտ են թվում, որ կարողանում ես դիպչել, զգալ նրանց սառնությունը: Երազանքները իրականություն են դառնում, հրաշքները իրագործվում են: Դու...դու այն մեկն էիր, ով մոտեցրեց իմ ձեռքերը աստղերին ու հավատացրեց, որ այդ ամենը իրականություն է: Դու կայիր, դու ապրում էիր իմ մեջ հենց առաջին օրվանից, մենք մի մարմին էինք, զգում էինք իրար, քո թերություններն իմ թերություններն էին, քո սովորությունները, թեկուզ անտանելի, բայց իմն էին և քո մահը, որ քո թուլության ապացույցն էր, դարձավ իմը, որովհետև ես, ես մահացա, մահացա հոգով, մահացա հիշողությամբ, մտքով, իսկ իմ երգը, իմ երգը կա, կմնա, կհնչի միշտ, այքան, մինչև ես կմիանամ քեզ, կբռնեմ ձեռքդ արդեն երկնքում, որովհետև դու այն բաց թողեցիր Երկրի վրա...Մենք դեռ կանք, մենք կհանդիպենք, մենք միշտ միասին կլինենք,մեզ միացրել է Աստված...ես հասա երազանքիս, բայց կորցրեցի քեզ՝ իմ երազանքի մասնիկ: Եվ թող կորչեն այն հազարավոր կիլոմետրերը, որոնք կբաժանեն մեզ: Դրանք ավելի կամրապնդեն մեր սերը:
Հեղինակ՝ © Գրետա Հովհաննիսյան
Սեղմեք այստեղ՝ ստեղծագործությունը Գրքամոլ էջում կարդալու համար:
Դիտեք ավելին Ստեղծագործություններ բաժնում
մեկնաբանություններ