Գի դը Մոպասան «Մահվան պես հզոր»

► Մեկին ավելորդ գտնելը չի նշանակում խանդել:

► Կրքի շունչը ամենամաքուր սրտերում երբեմն նման է քամու թափին, որ ավլում-տանում է կամքը:

► -Ի՛նչ զվարճալի բան է ձեռքը: Ի՛նչ զվարճալի բան: Ինչքա՜ն խելացի ու ճարտար է. նա ստեղծում է ամեն ինչ. գրքեր, ժանյակներ, տներ, բուրգեր, շոգեկառքեր, կարկանդակներ. նա միաժամանակ և շոյում է, իսկ դա լավագույնն է նրա բոլոր գործերից:-Օլիվիե Բերտեն

► Ծիծաղից չեն մեռնում բարձր հասարակության մեջ: Այնտեղ հազիվ են ծիծաղում: Մարդահաճության ու բարեկրթության համարձ ևանում են, թե զվարճանում են, ձևացնում են, իբրև թե ծիծաղում են: Ծիծաղի ծամածռությունը նմանեցնում են բավական հաջող, բայց դա իսկական ծիծաղը չէ: Գնացեք ժողովրդական թատրոններ և կտեսնեք, թե ինչպես են մարդիկ ծիծաղից թուլանում...Բայց մեր հյուրասրահներում չեն ծիծաղում: Ես ձեզ կասեմ, որ այնտեղ ամեն ինչ կեղծ է, նույնիսկ ծիծաղը:-Օլիվիե Բերտեն

► Օլիվիեն հանկարծ լցվեց այն բարկությամբ, որը սիրահարվածների մոտ սերը վերածում է ատելության: Օլիվիեն ամբողջ հոգով ու մարմնով նյարդային ուժեղ ցնցում զգաց և իսկույն, առանց ցնցումների, ատեց կոմսուհուն: Այո, այո, այդպես է կինը ըդհանրապես: Նա նման էր ուրիշ կանանց: Ինչու՞ չէ: Նա կեղծ էր, փոփոխամիտ, փոքրոգի, ինչպես բոլոր կանայք: Նա իրեն գրավել, հրապուրել էր աղիճի խորամանկություններով, ջանալով իրեն գժվացնել և հետո ոչինչ չտալ, ԳՐԳՌԵԼ ԵՎ ՀԵՏՈ ՄԵՐԺԵԼ, իր նկատմամբ գործադրելով ձևերը ստոր պչրուհիների, որոնք ասես միշտ պատրաստ են մերկանալու, քանի նրանց պատճառով փողոցային շան նման դարձած տղամարդը չի սկսել հևալ կրքից:

► Որպեսզի իսկական սեր լինի, երկու էակներ պետք է այնպես ծնված լինեն միմյանց համար, միացած լինեն հայացքների ու ճաշակների այնպիսի ընդհանրությամբ, մարմնական ու հոգեկան այնպիսի նմանությամբ, բնավորության այնպիսի նմանությամբ, փոխադարձ այնպիսի կապերով, որ արդեն անբաժանելի լինեն մեկը մյուսից:

► Վիշտը տասնութամյա հասակում երկար չի տևում:

► Սիրողի սիրտը տիրական պահանջ ունի աշխարհում միակը լինելու սիրածի աչքերում…սիրողն ուզում է, որ սիրածն այլևս ոչ ոքի չտեսնի, չճանաչի, չգնահատի…հենց որ նա նկատում է, որ սիրուհին ցանկանում է մեկին ճանաչել կամ նկատել, նա ձգտում է բռնել նրա հայացքը և եթե չի կարողանում գրավել նրան ու շեղել, տանջվում է սրտի խորքում…

► Հրաժեշտ տալով միմյանց, նրանք անշուշտ իրենց զգացին միմյանցից ավելի հեռու, քան այն օրը, երբ նրանք առաջին անգամ հանդիպեցին:

► Ինչու՞ մարդ չի կարողանում բռնել այն, ինչին հետապնդում է, կամ բռնում է միայն խղճուկ փշրանքներ, որոնք ավելի տանջալի են դարձնում հուսախաբությունների հետապնդումը:

► Երբ մարդ երիտասարդ է, նա կարող է սիրել հեռվից` նամակներով, խոհերով, զմայլագին երազներով, գուցե զգալով, որ կյանքը դեռ առջևում է, գուցե նաև որովհետև մարդ այն ժամանակ ապրում է ոչ այնքան սրտի պահանջներով, որքան կրքով:

► Երբ կինը ատում է իրեն բռնությամբ տիրած տղամարդուն, նա չի կարող այդ տղամարդու առջև գտնվել, առանց իր ատելությունը պոռթկալու: Բայց նա չի կարող և անտարբեր մնալ այդ տղամարդու նկատմամբ: Նա, իհարկե, կա՛մ կատի այդ տղամարդուն, կա՛մ կների: Երբ նա ներում է, ապա նա շատ հեռու չէ սիրելուց:

► Մի՞թե մենք կարող ենք իմանալ թե ինչու մի կանանցի դեմք հանկարծ մեր վրա թույնի նման է ազդում: Որպես թե մենք նրան խմել ենք աչքերով, և նա դարձել է մեր միտքն ու մեր միսը: Մենք արբում, մենք գծվում ենք նրանով, մենք ապրում ենք մեր կուլ տված այդ պատկերով և կուզենայինք մեռնել նրանից.

► Սիրել կարելի է միայն մեկ անգամ: Իսկ սիտը կարող է հաճախ հուզվել որևէ ուրիշ էակի հանդիպումից, որովհետև
մարդիկ միմյանց նկատմամբ կրում են կամ ձգողական, կամ վանողական զգացումներ:

► Մարդ երբ սիրում է, չկա ավելի լավ բան, քան տալ, միշտ տալ ամեն ինչ, իր կյանքը, իր միտքը, իր մարմինը, ամեն ինչ, որ մարդ ունի և լիովին զգալ, որ տալիս է, և պատրաստ է լինել էլ ավելին տալու:

► Ոչինչ չի կարելի բռնել, ոչինչ չի կարելի պահել: Մարդ նույնիսկ ժամանակ չի ունենում վայելելու այն, ինչ լավն է: Իսկույն վրա է հասնում վերջը:

► Երիտասարդ դեմքը շատ սիրուն է, բայց միշտ մի քիչ հասարակ է:

► Կինը իսկապես գեղեցիկ է դառնում ավելի ուշ հասակում, երբ նրա ամբողջ արտահայտչական կողերը լրիվ երևան են գալիս:

► ԿՐՔԻ շունչը ամենամաքուր սրտերում երբեմն նման է քամու թափին, որը ավլում տանում է կամքը:

► Այս աշխարհում պատերազմ անում են միայն խաղաղության համար:

► Մարդիկ միշտ ուրիշներին են վերագրում սեփական մտածելակերպը և կարծում են, որ նրանք պատրաստ են անելու այնպես, ինչպես իրենք կանեին նրանց տեղում:

► Մարդ սիրում է իր մորը գրեթե առանց գիտակցելու, առանց զգալու, որովհետև դա նույնքան բնական է, որքան հենց կյանքը: Եվ միայն վերջին հրաժեշտի ժամանակ նկատում ես, թե որքան խորն են հենց այդ սիրո արմատները: Ոչ մի ուրիշ գորովանք չի կարելի համեմատել դրա հետ, որովհետև բոլոր մյուսները պատահական են, իսկ դա՝ բնածին, բոլոր մյուսները մեզ պարտադրվում են ավելի ուշ` կյանքի զանազան հանգամանքերով, իսկ դա ապրում է մեր գոյության առաջին իսկ օրից հենց մեր արյան մեջ:Եվ  հետո...և հետո մարդը միայն մորը չէ, որ կորցնում է, այլ նրա հետ միասին կիսով չափ անհետանում է նրա մանկությունը, որովհետև մեր կյանքը, մեր փոքրիկ մանկական կյանքը, նույնքան նրան է պատկանում, որքան և մեզ: Նա միայն գիտեր այդ կյանքն այնպես, ինչպես մենք, գիտեր բազմաթիվ հեռավոր, աննշան ու թանկագին մանրամասնություններ, որոնք են և մնում են մեր սրտի առաջին քաղցր հուզումները: Նրա հետ երկուսով մենք աչքի էինք անցկացնում երկար, քաղցր համրիչը այն մանր ու փխրուն հիշողությունների, որոնք հիմա ինձանից բացի ոչ ոքի հայտնի չեն աշխարհում: Ուրեմն մեռավ իմ մի մասը, ամենահին, ամենալավ մասը: Ես կորցրի հեգ սիրտը, ուր դեռ ամբողջովին ապրում էր այն փոքրիկ աղջիկը, որ ես էի մի ժամանակ: Հիմա այլևս ոչ ոք չգիտե, ոչ ոք չի հիշում թոքրիկ Աննային, նրա կարճ շրջազգեստները, նրա ծիծաղները, նրա քմայքները...

► Ես ձեզ այնպես եմ սիրում, որ նույնիսկ սիրում եմ ձեր պատճառով կրած իմ տանջանքները, սիրում եմ իմ տագնապները, տվայտանքները, խանդի նոպաները, վիշտը՝ որ կրում եմ, երբ զգում եմ որ դուք այլևս այնպես քնքուշ չեք վարվում ինձ հետ: Ես հանձինս ձեզ, սիրում եմ նրան, որին ես ինքս եմ գտել եմ...Բառեր չկան այս ամենը արտահայտելու համար:

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: