Ուիլյամ Շեքսպիր «Սոնետ 17»

2014-04-23 6422

Թարգմանությունը
ՍԱՄՎԵԼ ՄԿՐՏՉՅԱՆԻ

Ո՞վ կհավատա իմ քերթվածներին տարիներ հետո,
Թեև քո հոգու արժանիքներով կլինեն զեղուն.
Եվ, Աստվա՜ծ գիտե, գուցե թե նրանք գերեզմանն են քո,
Որի խավարում թաղված է հավետ շնորհքդ բեղուն:
Դատարկ թղթերին եթե հանձնեի պերճանքն աչքերիդ
Եվ վերածեի արժանիքներդ քերթության անմեռ,
Մարդիկ կասեին. «Այս տողերը հո սուտ են ու անմիտ.
Երկրային դեմքին երկնային հմայք չի շողացել դեռ»:
Եվ իմ թղթերը, որ ժամանակից կլինեն դեղնած,
Անվստահելի մի ծերունու պես պիտ արհամարհվեն,
Քո վեհությունը կվերագրվի իմ կրքին անսանձ,
Եվ իմ տողերը սոսկ հնադարյան երգ կհամարվեն:
Բայց թե պատահի, որ քո զավակը ողջ լինի այդժամ,
Կրկնակի՛ կապրես՝ նրա մեջ և իմ երգերում արժան:

Բոլոր սոնետներն՝ այստեղ:

Դիտեք ավելին Սոնետներ բաժնում

մեկնաբանություններ