Համլետ Ղուկասյան «Վաղամեռիկ հիշատակներ»

Ոչինչ էլ մեր սեփականությունը չէ, պարզապես արտաքուստ է այդպիսին թվում... Կյանքում մեր սեփականությունը խլում են կամ էլ սեփականությունն ինքն է ծախվում... Սեփականությունն այն է, ինչը պատկանում է քեզ լիովին, ինչը մշտապես քեզ հետ է... Բայց... էլի սեփականություն չէ, քանզի այն վաղ թե ուշ քեզնից տարանջատվելու է... Կյանքն ինքնին կորուստ է... Ոչինչ էլ մերը չէ. ինչը պատկանել է քեզ, անցողիկ է... Որքան էլ չընդունես, միևնույնն է, էլի կորցնելու ես... Ես կորցրել եմ բազմիցս... Սեփականացնե՞լ. մի՞թե կարելի է բացարձակ քեզնով անել մի բան, ինչը կասկածի տակ է, ինչը քողարկված է ու անհուսալի, գուցե հուսալի, բայց ո՞վ գիտե պատկանելության գաղտնիքը: Մեր այսօրն է կասկածի տակ առնված... Ես ապրում եմ, բայց սովորել եմ այլևս ոչ մի բան սրտիս մոտ չընդունել, չմերձենալ, չկապվել, սեփականատեր ինձ չզգալ... Նա, մյուսները վաղանցուկ են, բայց ես փայփայում եմ, հիշում, սիրում... Ա՜խ, կարոտում... Չէ՛, էլ չեմ սեփականացնում թանկը, էլ չեմ ուզում պատիրներին հավատալ, չէ՜...

Հեղինակ՝ © Համլետ Ղուկասյան