Համո Մուրադյան «Կորուստ»
2018-11-20 17072
Կորցնում ես միանգամից, կորցնում ես՝ առանց նախապատրաստվելու, կորցնում ես այն դեպքում, երբ ամենաքիչն էիր սպասում, կորցնում ես այն ժամանակ, երբ ընդհանրապես պահը չէր դրա։ Կորցնում ես ամբողջը, իրար հետ միասին, հանկարծակի, կորցնում ես այնպես, ինչպես ծովափի ավազն է մատներիդ արանքով անշտապ հոսում, ու չես կարող կանգնեցնել նրանց․․․ Նրանք պիտի հոսեն, պրծնեն, վերջանան․․․Կորցնում ես վայելքիդ բարձրագույն պահին, կորցնում ես այն վայրկյանին, երբ թվում էր ամենաշատն է քոնը, կորցնում ես այն ժամանակ, երբ մտքիդ ծայրով չէր անցնելու, որ հեռանալու է․․․
Իսկ կորցնելուց հետո վրա է հասնում դատարկությունը, քեզ զգում ես այն մեծ սենյակում, ուր ոչ մի կահավորանք չկա՝ չորս սպիտակ պատերից բացի։ Կորստից հետո քեզ զգում ես ազատ՝ մեռնելու, պատրաստ՝ չապրելու, հուսահատությունից պայթելու։ Լքվածության զգացումից առաջացած մենությունը խեղդում է կոկորդդ՝ սպանելով վերադարձի բոլոր հույսերը․․․Այդժամ ոչինչ չի մնում, քան պարզապես սպասել կարոտով, երբ գիտես, որ վերադարձ էլ չկա, ու դրանից կրկնապատկվում է ցավդ։
Կորցնելուց հետո հասկանում ես, որ տեղը դատարկ մնաց, խոր անդունդ, անարձագանք լռություն, անապատ, ուր ոչ մի փրկության օազիս չկա։
Կորցնելուց հետո քեզ ես կորցնում․․․
Հեղինակ՝ © Համլետ Մուրադյան
Հեղինակի մյուս ստեղծագործություններն այստեղ:
Դիտեք ավելին Ստեղծագործություններ բաժնում
մեկնաբանություններ