Համո Մուրադյան «Փախուստ»

Օդանավում հնչեց կարճ ազդականչը, այնուհետև ամբողջ սրահում բարձրախոսից լսվեց օդաչուի հանգիստ, քաղցր ձայնը:

«Տիկնայք և պարոնայք, ձեզ ողջունում է օդաչու Սարգսյանը: Ընդամենը մի քանի րոպեից մենք պատրաստվում ենք թռիչքի դեպի Երևան: Խնդրում ենք համոզվել, որ ձեր ամրագոտիները կապված են, նստատեղերն ուղղահայաց դիրքում են ու բոլոր էլեկտրոնային սարքերն անջատված են կամ դրված են «ինքնաթիռ» ռեժիմում: Շնորհակալություն համագործակցության համար և հուսով ենք, որ դուք կվայելեք թռիչքը»:

Նորից հնչեց ազդաձայնը, և բոլոր ուղևորները բորտուղեկցորդուհիների հսկողությամբ կապեցին ամրագոտիները և ուղղեցին նստատեղերը:

Էմման սառը, ոչինչ չասող հայացքով նայում էր դուրս, երբ առանձին զգուշացվեց ամրագոտին կապելու համար:

- Այո՛, իհարկե, հիմա,- շտապելով շտկել բացթողումը պատասխանեց նա:

Օդանավը սկսեց դանդաղ սահել թռիչքուղու վրայով, և ուղևորների վրա նստեց համընդհանուր խանդավառության զգացումը: Շարժիչների հռնդյունին զուգահեռ ինքնաթիռի արագությունն ավելացավ ու ինչ-որ պահի պոկվեց գետնից՝ ազատվելով Երկրի գրկից: Անկշռության զգացումը պարուրեց Էմմային, ասես մի պահ լողում էր օդային բարձի վրա: Ներքևում գտնվող տները գիշերային խավարի մեջ աստիճանաբար մանրացան, իսկ գետինը մշուշվեց՝ վերածվելով սև ու դեղին գույներով երկար գոբելենի:

Իր կյանքի վերջին իրադարձությունների բերումով Էմման տխուր սրտով էր նստել ինքնաթիռ, և սառը պատուհանին գլուխը հենած՝ նայում էր ամպերին, որոնք ցաքուցրիվ էին, ինչպես իր կյանքը:

Պատուհանի մյուս կողմում գտնվող մութ աշխարհը՝ անվերջ ու անտարբեր, կատարյալ արտացոլումն էր նրա, թե այժմ ինչ էր կատարվում իր հոգում: Փարիզից հեռանալով՝ նա փախչել էր ամեն ինչից։ Նրանից: Իրենց կառուցած փխրուն կյանքից։ Տասը հազար մետր բարձրության վրա՝ առկախված անորոշության մեջ, նա այժմ ոչինչ չէր կարողանում լիարժեք վերլուծել: Ամեն ինչ մշուշված էր ու ոչ վերջնական:

Էմմայի զգացողությունները չափազանց խառն էին: Պատճառը Տիգրանն էր։ Վերջինիս դեմքը, աչքերը, հայացքը հետապնդում էին նրան, երբ նա լքում էր Փարիզի իրենց բնակարանը: Էմմայի հեռանալու ժամանակ Տիգրանը չէր փորձել կանգնեցնել նրան: Պարզապես համարձակությունը չէր հերիքել: Մի քիչ էլ խանգարել էր սառը բնավորությունը: Նա չէր ասել կարևոր խոսքերը, որոնց Էմման այդ պահին սպասում էր, այն խոսքերը, որոնք նա կուզեր լսել:

«Մենք ամեն ինչ կշտկենք Էմ, մի՛ գնա»:

Բայց Տիգրանը չէր արտահայտվել։ Փոխարենը հեռացումի դռան մոտ կանգնած հարգել էր Էմմայի գնալու որոշումը: Եվ հիմա, երբ վերջինս բռնել էր փախուստի ուղին, նրա սրտում կասկածներ էին ի հայտ եկել. արդյո՞ք ամեն դեպքում իր մեկնումը ճիշտ էր:

Էմման ձեռքը վերցրեց հեռախոսը: Ժամեր առաջ իր կողմից հավաքված տեքստը էկրանին էր՝ չուղարկված վիճակում, որն ընդամենը մի տող էր.

«Ես չէի ուզենա, որ սա վերջը լիներ»:

Կուրսորը շարունակաբար թարթում էր էկրանի վրա՝ ծաղրելով Էմմայի առանց այդ էլ տատանվող բնավորությունը: Վերջինս տեքստը սևագիր տարբերակով պահել էր դեպի օդանավակայան ուղևորության ժամանակ, որը գրել էր դողացող մատներով՝ լի ափսոսանքի ու վախի հավասար չափաբաժիններով: Նամակը հավաքելուց հետո մի տեսակ փայտացել էր և չէր կարողանում սեղմել «Ուղարկել» կոճակը: Իսկ եթե Տիգրանը չպատասխանե՞ր: Կամ ավելի վատ, պատասխաներ, բայց դա չլիներ այն, ինչ նա կուզեր լսել նրանից:

Էմման հիշեց իրենց առաջին հանդիպումը: Նրանք ծանոթացել էին աշխատանքի բերումով, երկուսն էլ մասնակցում էին Կարմիր խաչի միջազգային կոմիտեի ծրագրերին՝ օգնելու փախստականներին տեղավորվել ժամանակավոր կացարաններում՝ մինչ նրանց դատավարությունների ավարտը: Էմման բուժքույր էր, Տիգրանը՝ լոգիստիկայի մասնագետ: Փարիզում աշուն էր, օդը լցված էր բոհեմական շնչով, Կարմիր խաչի կենտրոնում գործը եռում էր: Շտապօգնության տարածքում բժշկական և լոգիստիկ անձնակազմերը կիսում էին իրենց աշխատանքը: Էմման իր սպիտակ համազգեստով տարված էր հիվանդներին առաջին օգնություն ցուցաբերելով, երբ առաջին անգամ նրա ուշադրությունը գրավեց մուտքի մոտ կանգնած երիտասարդը:

Տիգրանը հետևում էր անհրաժեշտ ապրանքների մատակարարման ցուցակին: Նրա ձեռքի մատյանը լի էր տարբեր գրառումներով, իսկ ձեռքի շարժումները երբեմն դիրիժորի շարժումներ էին հիշեցնում: Երբ մի պահ հայացքը հանդիպեց Էմմային, նրա աչքերում շողաց մի կրակ, Էմման նկատեց դա և նրան պատասխանեց թույլ ժպիտով: Նրա ձեռքին դեղատուփերի երկու մեծ արկղ էր, երբ Տիգրանը մոտեցավ նրան և առաջարկեց իր օգնությունը, ասելով, որ եթե ծանր է, կարող է ինքը տեղափոխել դրանք: Չնայած Էմմային դուր եկավ Տիգրանի մոտեցումը, այնուամենայնիվ նա գիտակցում էր, որ աշխատանքային մթնոլորտը չի կարելի խառնել թվացյալ անձնականի հետ և բարեհամբույր կերպով մերժեց նրան:

Անցնում էին օրեր, և նրանք շարունակում էին համատեղ աշխատանքը փախստականների համար, մինչև Էմման զգաց, որ այնուամենայնիվ նրանց միջև օրեցօր շփումը խորանում է: Տիգրանին դուր էր գալիս Էմմայի նվիրվածությունն իր աշխատանքին, և դա նրան ավելի գրավիչ էր դարձնում իր աչքերում: Հետզհետե ձևավորվող մտերմությունը վերածվեց ավելի ամուր կապի, և երկուսն էլ սիրով ու ջերմությամբ լցվեցին միմյանց հանդեպ՝ թե՛ աշխատանքի վայրում, թե՛ դրանից դուրս:

Աշխատանքից հետո որոշեցին իրար հետ վայելել երեկոյան Փարիզը՝ կազմակերպելով պիկնիկներ և հեծանվային զբոսանքներ: Ամեն օր նրանցից մեկը մի վայր էր ընտրում և այդ օրը որոշում էին անցկացնել միայն այդտեղ: Էմման իրեն հանգիստ էր զգում Տիգրանի հետ, իսկ վերջինս հպարտանում էր Էմմայի՝ իր կողքին լինելով: Նրանց սերը սնվում էր այն փոքրիկ պահերից, որոնք նրանք համատեղ ստեղծում էին իրենց համար: Երկուսն էլ խորապես նվիրված էին իրենց աշխատանքին, և հենց այդ նվիրվածությունն էր, որ սկզբում միմյանց նկատմամբ բավականաչափ հիացմունք առաջացրեց: Տիգրանը սիրում էր Էմմայի ակտիվ և աշխույժ բնավորությունը: Նա տեսնում էր ինչպես է Էմման առանց երբևէ բողոքելու համբերությամբ ու հոգատարությամբ օգնում հիվանդներին: Էմման էլ իր հերթին հիանում էր Տիգրանի կազմակերպվածությամբ և լոգիստիկ խնդիրների լուծման համակարգված մոտեցմամբ:

Սկզբում նրանց մտերմությունը կառուցվեց ընդհանուր արժեքների վրա, որը ներառում էր նվիրվածություն մարդկանց և օգնելու կարիքավորներին: Եվ իրենց համատեղ աշխատանքը կերտեց համերաշխության և փոխադարձ հարգանքի ամուր հիմք:

Սակայն միշտ չէր, որ ամեն ինչ հեշտ էր ընթանում։ Ամիսների ընթացքում, երբ նրանց հարաբերությունները ավելի խորացան, անհատական տարբերությունները գնալով ակնհայտ դարձան։ Էմման ավելի զգացմունքային և նրբազգաց էր, ինչը նրան հաճախ էր դրդում արտահայտել իր հույզերն ու մտքերը: Նա գտնում էր, որ իրենց հարաբերություններում նույնպես կար սրտացավության և հոգատարության կարիք, ինչպես փախստականների համար: Բայց Տիգրանը, լինելով ավելի գործնական մարդ, հաճախ նախընտրում էր չտրվել Էմմայի փոքրիկ սադրանքներին, ինչը Էմմայի մոտ տպավորություն էր թողնում, որ նա գնալով անտարբեր է դառնում իր հանդեպ։

Հենց այս տարբերությունն էլ դարձավ նրանց կռիվների պատճառը։ Մի երեկո, երբ աշխատանքային ծանր օրվանից հետո նրանք վիճում էին աշխատանքի և ժամանակի կառավարումից, վեճը հասավ հույզերի գագաթնակետին։ Էմման մեղադրեց Տիգրանին, որ նա շատ է կենտրոնացած իր աշխատանքի վրա և քիչ է ուշադրություն է դարձնում իրենց ընկերությանը:

«Դու միայն մտածում ես մատակարարումներիդ ու հաշվարկներիդ մասին, բայց մենք նույնպես կարևոր ենք։ Ես չգիտեմ մեզ հետ ինչ կլինի, եթե այսպես շարունակվի»,- ասաց Էմման:

Տիգրանը, լինելով գործնական ու սառը, ընդամենը կարճ պատասխանեց. «Մենք հիմա շատ լարված փուլում ենք»:

Էմման հասկացավ, որ իրենց հարաբերություններում բացակայող հավասարակշռությունը մեծ խնդիր էր դարձել: Եվ ընդամենը երեկ նա հապճեպ որոշում կայացրեց՝ դուրս գալ աշխատանքից, թողնել Տիգրանին ու վերադառնալ Երևան: Նա չէր կարող Տիգրանի հետ աշխատել մի վայրում, որովհետև անձնական խնդիրները կազդեին աշխատանքի որակի վրա, իսկ այլ գործերով Փարիզում զբաղվել չէր ուզում:

Էմման հառաչեց՝ նստած տեղն անհանգիստ տեղաշարժվելով։ Այնուհետև նայելով շուրջը, նկատեց, որ ուղևորներից ոմանք քնած էին, որոշներն ընթրում էին, մի քանիսն էլ թերթում էին ամսագրերը կամ զբաղված էին իրենց հեռախոսներով: Սրահի վերջին շարքերից մեկում մի երեխա լաց եղավ, որը կտրեց խցիկի լռությունը, բայց ոչ Էմմայի մտքերի շղթան, որը հայտնվել էր «եթե»-ների և «արդյոք»-ների փակ շրջապտույտում:

«Ես պիտի ավելի համառ գտնվեի: Գուցե արժեր որ մնայի ու անցնեի նրա հետ այս դժվար փուլի միջով»:

Բայց նա չմնաց, փոխարենը գերադասեց փախչելը, ինչպես որ իր կյանքում հաճախ էր նույնկերպ վարվում, երբ դեպքերն ու իրադարձությունները խճճվում էին: Արդյո՞ք կար հետդարձի ճամփա, առայժմ նա չէր հասկանում: Էմման նորից հայացքը գցեց հեռախոսին, գայթակղություն կար սեղմել «Ուղարկել» կոճակը, բայց ամեն անգամ դա անելուց առաջ սիրտը սկսում էր արագ բաբախելը, և բութ մատն ընդամենը սավառնում էր էկրանի վրայով: Նա մի հպումով կարող էր փոխել երկուսի ճակատագիրը…

Ինքնաթիռը փոքր-ինչ ցնցվեց: Շարժումն այնքան թույլ էր, որ մյուս ուղևորները կարևորություն չտվեցին դրան, բայց Էմմայի շնչառությունը նկատելիորեն արագացավ: Բոլորի գլխավերևում վառվեց անվտանգության գոտու ազդանշանը, իսկ բարձրախոսից լսվեց օդաչուի ինքնավստահ ձայնը:

«Տիկնայք և պարոնայք, խոսում է օդաչու Սարգսյանը: Մենք հայտնվել ենք տուրբուլենտ հոսանքի գոտում: Խնդրում ենք նստած մնալ ձեր նստատեղերում և կապել ամրագոտիները»:

Նրա ձայնը չափազանց հանգիստ էր, և դա տարօրինակ թվաց Էմմային։ Հայացք նետելով պատուհանից դուրս, նա նկատեց, որ երկինքն այժմ ավելի մութ էր, ամպերը թանձրացել էին, և ինչ-որ տարօրինակ տագնապի զգացում պարուրեց նրան:

Ինքնաթիռի ցնցումները մի փոքր էլ ուժեղացան՝ այն աստիճանի, որ վերևի պահոցները չխկչխկացին: Էմմայի սիրտը ավելի արագ բաբախեց: Արդյո՞ք սա սովորական տուրբուլենտություն է: Նա շատ անգամներ էր թռչել և ծանոթ էր տվյալ երևույթին, բայց հիմա կարծես ուրիշ իրավիճակ է:

Հանկարծ ինքնաթիռի առաջամասը զգալի անկյան տակ թեքվեց ձախ: Էմման ամուր բռնվեց իր նստատեղից՝ փորձելով կարգավորել հավասարակշռությունը: Սրահում լսվեցին դժգոհության ձայներ և մի փոքր իրարանցում առաջացավ: Բորտուղեկցորդուհիները սկսեցին հանգստացնել ուղևորներին, հուսադրելով, որ ամեն ինչ շուտով կկարգավորվի:

Բայց ինքնաթիռը նորից ցնցվեց, այս անգամ ավելի ուժգին և արդեն անդադար: Ուղևորները կասկածեցին, որ սա տուրբուլենտություն է և համատարած խառնաշփոթ առաջացավ: Էմման դողացող մատներով արագ միացրեց հեռախոսը, որի էկրանից շարունակ իրեն էր նայում չուղարկված հաղորդագրությունը: «Ուղարկի՛ր հիմա»,- ներսից մի ձայն հրամայեց նրան,- «քանի դեռ ուշ չէ»: Բայց մեկ ուրիշ ներքին ձայն՝ ավելի բարձր ու համառ, նրան դարձյալ ետ պահեց ուղարկելու մտքից: «Արդյո՞ք իմաստ ունի»,- դառնորեն մտածեց նա,- «Հավանաբար նա հիմա չի էլ ափսոսում իմ հեռանալը, եթե այդպես լիներ, ինձ ետ կպահեր…»:

Հանկարծ ինքնաթիռը նորից ցնցվեց, ևս մի քանի աստիճանով թեքվեց ձախ և սկսեց կատաղի կերպով ընկնել: Ամեն ինչ կայծակնորեն արագ տեղի ունեցավ: Լսվեցին բացականչություններ, որոնց խառնվեցին երեխաների բարձր ճիչերը: Ուղևորների գլխավերևում օրորվեցին թթվածնային դիմակները: Սրահի լույսերի ուժգնությունը թուլացավ՝ ներսում ձևավորելով աղոտ պայծառություն: Համատարած խուճապի ու քաոսի մեջ լսվեց օդաչուի շփոթված ձայնը, որը փշրեց նրա նախկին ինքնավստահության շղարշը:

«Մեզ մոտ արտակարգ իրավիճակ է. տեխնիկական խնդիր ունենք, փորձում ենք կառավարել իրավիճակը»:

Այս խոսքերը սղոցեցին բոլորի ականջները: Արտակարգ իրավիճակ: Ոչ ոք չէր ուզում հավատալ, որ սա իրենց հետ է տեղի ունենում: Ոչ, սա իրական չէ, չար երազ է: Էմմայի աչքերը վախից մշուշվեցին, ձեռքերն այնքան ուժգին էին դողում, որ հազիվ կարողացավ թթվածնային դիմակը անցկացնել իր դեմքին: Շուրջ բոլորը մարդիկ լաց էին լինում, գոռում, աղոթում, որոշները պինդ բռնվել էին միմյանցից:

Ինքնաթիռը շարունակում էր ընկնել: Տիրող սարսափից Էմմայի ոտքերը փայտացել էին, զգաց, որ մարմինը դժվարությամբ է իրեն պատկանում, միայն միտքն էր արագ աշխատում: Ոչ: Նա չէր կարող այսպես մեռնել: Ոչ հիմա, երբ այնքան կուտակված խոսքեր կային ասելու: Նրա մտքերը վերադառնում էին Տիգրանին, իրենց լավ թե վատ համատեղ կյանքին, ապագային, որին նա այդքան վախենում էր պարտավորվել:

«Ես պիտի երկուսիս համար պայքարեի: Պիտի ավելի ուժեղ գտնվեի…»

Զղջումը ճնշող էր՝ խեղդելով Էմմայի կոկորդն այնքան, որքան թթվածնային դիմակից եկող նոսրացած օդը։ Ամենը, ինչից նա փախչել էր՝ վեճերը, տարաձայնությունները, Տիգրանի թվացյալ սառնությունը, սրանք հիմա չափազանց չնչին էին թվում նրան: Եթե ​​նա կարողանար գոյատևել այս ամենից հետո, եթե պարզապես ապահով վայրէջք կատարեր, նա կփորձեր շտկել ամեն բան: Հետ կգնար: Վստահաբար: Կասեր, որ սիրում է նրան և իզուր է իր հեռացումը: Ավելի համարձակորեն կռիվ կտար առօրյայի անորոշությունների դեմ ու կմաքառեր իր մի բուռ երջանկության համար: Նա կդադարեր փախչել:

Ինքնաթիռը զառիվայր ընկնում էր ցած: Զգացվում էր օդի ճնշման փոփոխությունը: Էմմայի աչքով ընկավ մեջտեղի շարքում մի կին՝ ով իր թևերի տակ էր առել երկու երեխաներին: Տղան փոքրիկ թաթիկներով գրկել էր քրոջ գլուխը, մինչ վերջինս, չհասկանալով ինչ է կատարվում, եղբոր գգվանքներից ուրախացած շուրջն էր նայում:

Հայացքը աջ թեքելով՝ Էմման նկատեց մի զույգ՝ իրար փաթաթված, շրթունքներով միաձուլված, կարծես թե աշխարհում միայն նրանք գոյություն ունեին։ Ոչ օդանավի անկումը, ոչ էլ մյուս ուղևորների խառնաշփոթը չէին խանգարում նրանց՝ մնալու իրարից պինդ կառչած։ Նրանք կուրորեն բռնել էին այդ վերջին հնարավոր պահից, ասես ժամանակն ու տարածությունը չէին կարող բաժանել միմյանց։ Նայելով նրանց՝ Էմման իրեն ավելորդ զգաց՝ ներսում սրված մենության զգացումով։ Այդ երկու անհատներն ինչ-որ բան ունեին, ինչի համար մինչև վերջ պայքարում էին, մինչդեռ նա իր որոշման հետևանքով միայնակ մնաց՝ գերադասելով խնդիրներից փախչելը:

Այդ տեսարանից ազդված՝ Էմմայի մատները նորից սեղմվեցին հեռախոսի շուրջ, հաղորդագրությունը դեռ այնտեղ էր: Ընդամենը մեկ հպում. դա ամենն էր, ինչ պահանջվում էր: Մեկ հպում, և նա կարող էր իր ափսոսանքը հասցնել Տիգրանին:

Էմմայի շունչը դարձել էր հևիհև ու արագ ընդհատումներով: Մի պահ նրան նույնիսկ անիմաստ թվաց հաղորդագրությունն ուղարկելը: Իսկ եթե ​​ ուղարկեր, արդյո՞ք դա որևէ նշանակություն կունենար: Կամ ուղարկելուց հետո Տիգրանին կհասնե՞ր։ Կամ եթե վերջինս կարդար, այլևս ի՞նչ կարող էր փոխվել։

Արցունքի կաթիլներ գլորվեցին նրա աչքերից, ափսոսանքի ծանրությունը ստամոքսի հետ միասին սեղմվել էր կրծքին: Նա այնքան վախենում էր խոցելի լինելուց, սխալ որոշման հիասթափությունից, հարաբերություններում ավելի շատ բան տալուց, բայց հիմա արդեն ուշ էր: Նա այլևս երբեք չէր կարողանա ասել, որ այնուամենայնիվ սիրում է Տիգրանին: Ու էլ երբեք չէր կարողանա ներողություն խնդրել իր հապճեպ հեռանալու համար:

Ինքնաթիռը շարունակում էր անկումը: Գետինը գնալով ավելի էր մոտենում: Էմման ամբողջ մարմնով սեղմված էր նստարանին, սեփական սրտխփոցը հնչում էր ականջներում: Նա մի ակնթարթ պինդ փակեց աչքերը: Գուցե իր հաղորդագրությունը Տիգրանին չհասներ, բայց Էմման պետք է փորձեր: Նա չէր ուզում վերջին խոսքերը չասված թողնել: Մի ակնթարթ պատկերացրեց Տիգրանի դեմքը՝ նրա նայվածքը, ինչպես էր նա ժպտում, երբ կարծում էր, որ ոչ ոք իրեն չի նայում, գլխիկոր հայացքը, երբ ամեն ինչ փլուզվում էր իր հեռանալու ժամանակ: Վերջին անգամ մտովի շոշափեց նրան՝ այտերը, վիզը, քիթը, մի անգամ էլ պինդ համբուրեց շրթունքներն ու բացեց աչքերը, բնազդաբար բութ մատը մոտեցրեց «Ուղարկել» կոճակին և դողացող մատով սեղմեց:

Իսկ հետո, ամեն ինչ սևացավ:

Ինքնաթիռի բեկորները կիլոմետրերով ցրված էին, քամին լուռ սահում էր երկաթե կտորների վրայով՝ անտարբեր կորսված ճակատագրերի հանդեպ: Տարածքը վերածվել էր եղբայրական գերեզմանի: Մարմինները հիշողությունների հետ հալվել էին՝ միասին միաձուլվելով մոխիրների մեջ, որոնք ոչնչի մասին չէին պատմում՝ ողբերգության անջնջելի հետքից բացի: Երկինքը թանձրացել էր դժբախտության ծանրությունից: Ամենուր փրկարարական ջոկատներ էին ու հրշեջներ, ովքեր հուսահատ կերպով պայքարում էին հրդեհի դեմ: Գետնին շպրտված ամեն բան՝ թիթեղի կտոր, թե անձնական իր, վկայում էր անցյալ կյանքերի մասին։ Աշխատանքները երբեմն ընդհատվում էին շտապօգնության մեքենաների ձայներով, որոնք ինչ-որ հույս էին փորձում արթնացնել, թեև գիտեին՝ այստեղից հույսը հեռացել էր առաջին հարվածի հետ միասին:

Իր բնակարանում նստած Տիգրանը դատարկ հայացքով նայում էր հեռուստացույցին, որտեղ միացված էր լուրերի թողարկումը: Էմմայի հեռանալուց հետո նա չէր կարողանում քնել: Տան լռությունը ճնշող էր, քանի ​​որ ամեն ինչ նրա բացակայությունն էր հիշեցնում: Տիգրանն անկեղծորեն ուզում էր զանգահարել նրան, ասել, որ վերադառնա, որ նա կաշխատի իր վրա և կփոխի ամեն բան, բայց հպարտությունը թույլ չէր տալիս: Նա սպասում էր, որ Էմման առաջինը հաշտության ձեռքը մեկնի:

Սեղանին դրված հեռախոսը բզզաց՝ խախտելով լռությունը։ Տիգրանը կարճ հայացք նետեց էկրանին՝ ակնկալելով ինչ-որ անիմաստ ծանուցում, բայց նրա շունչը կտրվեց, երբ տեսավ ուղարկողի անունը. Էմմա:

Երերուն ձեռքերով արագ ապաբլոկավորեց հեռախոսը և բացեց հաղորդագրությունը: Բառերը շեշտակի հարվածեցին:

«Ես չէի ուզենա, որ սա վերջը լիներ»:

Մի պահ Տիգրանն ուրախացավ, ուրեմն, ամեն ինչ կորած չէ, ուրեմն Էմման կվերադառնա իր մոտ և նրանք ուրիշ կերպ կսկսեն վերակառուցել իրենց կյանքը, բայց լուրերով լրագրողի ձայնը ինչ-որ աղետ հասցրեց նրա ականջներին: Մի պահ Տիգրանը չհասկացավ ինչ է կատարվում, բայց շուտով ամեն ինչ իր տեղն ընկավ: Ինքնաթիռը. վթարը. Էմման:

Նա ընկավ բազմոցին, հեռախոսը սահեց ձեռքերից: Հաղորդագրությունը լղոզվեց ու մթագնեց ուղեղը, աչքերն արցունքներով լցվեցին, սիրտը ճզմվեց:

«Ես չէի ուզենա, որ սա վերջը լիներ»:

* * *

Հեղինակ՝ © Համլետ Մուրադյան
Սիրով կսպասում Ձեր կարծիքներին:
Ինչպես նաև առաջարկում եմ կարդալ իմ մյուս ստեղծագործությունները: