Համո Մուրադյան «Շտապում»

Ես պետք է շտապեմ հասնել աշխատանքիս, որպեսզի չուշանամ: Արդեն ցայնտոտի մեջ եմ: Հերթափոխս պետք է ընդունեմ գիշերը 12:30-ին, իսկ հիմա ժամը 11-ն է: Գրողը տանի, մինչև Դեվիդփուլ ժամուկեսվա ճանապարհ կա, ես պետք է կարողանամ շուտ հասցնել տնից դուրս գալ: Հապշտապ դուրս եմ գալիս բնակարանից, առանց ստուգելու՝ մոտս է թե ոչ աշխատանքային անցագիրս: Մեքենայի շարժիչը միացնում եմ, անմիջապես ոտքս դնում եմ գազի սեղմակին ու արագություն հավաքելով, պոկվում ավտոտնակից: Կարծես թե ամեն ինչ լավ կլինի, ես գնում եմ ճանապարհով, հավանաբար դեռ մի բան էլ շուտ կհասնեմ գործի վայր...ամեն ինչ կարծես հոյակապ է, հիասքանչ է...ո՛չ, ո՛չ, այս ի՞նչ էր, ոոո՛չ...
Նստածս տեղը ցնցվում եմ, հարվածի ձայնն այնքան բարձր է, որ թվում է մեքենաս ջարդուփշուր է եղել: Անվտանգության բարձիկները բացվեցին: Ամրագոտիս արձակելով իջնում եմ մեքենայից ու տեսնում, որ մի բեռնատար իր ձախ կողքով բախվել է մեքենայի աջ կողքին, երկու դռները փոս են ընկել, իսկ ետևի լուսարձակն ամբողջովին փշրվել է: Հասկանում եմ, որ ոչ թե բեռնատարն է բախվել ինձ, այլ ես՝ նրան: Մեղավորը ես էի: Իհարկե, ամեն դեպքում միշտ էլ մի քիչ մեղավոր ես լինում: Սկսեցի վիճել բեռնատարի վարորդի հետ: Զուր էր, ես էի սխալը: Ապահովագրական ընկերություն զանգահարել չէի ուզում, քանի որ նրանք ուշ են ժամանում վթարի վայր, այդ դեպքում ես շատ կուշանայի աշխատանքիցս, սպասել էլ չէի կարող, իսկ եթե ճիշտ ժամանակին չհասնեմ, ինձ կազատեն այնտեղից, որովհետև կլինի կրկնվող նմանատիպ երկրորդ դեպքը: Գրողը տանի, բայց ես արդեն ուշանում եմ, իմ ցայնտոտը կրկնապատկվում է: Ես խառնված եմ իրար: Վարորդի հետ պայմանավորվում եմ, որ ես կփոխհատուցեմ նրա ծախսերը միայն թե հեռանա այդտեղից: Նա չհամաձայնվեց իմ առաջարկած գումարին:
-Ավելի լավ է, - մտածեցի ես, - զանգահարեմ եղբորս, նա գլուխ է հանում այսպիսի հարցերից:
Մինչև եղբորս ժամանելն էլի որոշ ժամանակ անցավ.
-Բոբ, խնդրում եմ, լուծիր սրա հարցերը, ես պետք է շտապեմ աշխատանքիս, որպեսզի չուշանամ: Ու անմիջապես հեռանում եմ այդտեղից:
Գրողը տանի, ժամը 11:40 է, ես ինչպե՞ս պետք է շուտ կարողանամ հասնել գործի վայր: Վեճի բռնվելուց այդ խոշոր կենդանու հետ չզգացի էլ, թե ինչպես թռավ ժամանակը: Հավանաբար ճիշտ կլինի մի տաքսի պատվիրեմ ու դրանով հասնեմ աշխատանքի: Ջարդված մեքենայով այնքան էլ ճիշտ չի լինի վարելը: Բացի այդ, եղբայրս դեռ պետք է սրա հետ հարցեր լուծի:
Մի տաքսի բռնեցի ճանապարհից ու հրամայեցի ինչքան կարող է արագ քշի մեքենան Դեվիդփուլ, դեպի «Ռազմական Օբյեկտ N44»: Ամբողջ էությամբս ժամանակ եմ տրոփում:
Նստած ետևի նստարանին, պատուհանին հենված դիրխորհ մտածում եմ, թե ինչպես եմ փոխհատուցելու իմ և նրա մեքենայի ծախսերը, ո՛չ էլ ետ գցած գումար ունեմ սև օրվա համար: Բացի այդ, չեմ ուզում ծնողներս իմանան վթարի մասին, դե, վստահության կորուստի հարց է: Տեսնես Բոբը ի՞նչ պայմանավորվեց նրա հետ...
Տաքսին արագ է վարում, լավ է, ամենաշատը տասը րոպե կուշանամ, տնօրենս չի վշտանա նման կարճ բացակայության համար, կբացատրեմ իրավիճակն ու կասեմ, որ մեքենաս վթարվեց ճանապարհին: Կհասկանա: Երևի: Ձեռքս տանում եմ գրպանս որ զանգահարեմ Բոբին: Սովուրույթիս համաձայն գրպանիս մեջ շոշափում եմ էլի ինչ-որ մի բան, որը չկա: Նորից եմ ստուգում դրա առկայության բացակայությունը: Գրողը տանի, չկա՜: Այստեղ միայն հեռախոսս է: Նորի՛ց եմ, շոշափում, բացի հեռախոսից ոչինչ այնտեղ չեմ տեսնում: Գրողը տանի, անցագի՜րս:
Կանգնեցնում եմ տաքսին, իջնում եմ մեքենայից ու շորերիս վրա ինչքան հնարավոր գրպան կա, ստուգում եմ, տեսնեմ միգուցե այսօր սխալմամբ ուրիշ գրպանու՞մս եմ այն դրել: Գրողի տարածը չկա, չկա ու չկա՜: Ես շտապում էի որպեսզի չուշանայի աշխատանքիցս, այնինչ ամեն ինչ գլխիվայր շուռ եկավ: Պետք է զանգահարել տուն և ճշտել, արդյո՞ք իրոք այնտեղ է, թե միգուցե թողել եմ վթարված մեքենայիս մեջ:
Զանգահարում եմ քրոջս, թերևս մեր տանը նրա աջակցությունն ինձ ամենից հարազատն է: Լսվում է սպասման զանգի միալարր կռռոցը, նա չի պատասխանում: Գրողի տարած Էնջի, ժամանակ գտար չվերցնելու: Զանգահարում եմ պապիս, փառք աստծո, պատասխանում է:
-Ալո, պապ,- գոռում եմ ես,- խնդրում եմ ստուգիր աշխատանքիս անցագիրը որտեղ է, միգուցե սենյակումս է:
Պապս լավ չի լսում: Նորից եմ կրկնում ասածս, նորից չի հասկանում, բառերս դանդաղորեն ու բարձր կրկնելուց հետո մի կերպ հասկացնում եմ փնտրածս, նա գնում է սենյակս և գտնում է:
-Այստե՜ղ է,- լսում եմ պապիս ճղճղան ձայնը ու անջատում հեռախոսը:
Ախր, ես պետք է շտապեի որպեսզի չուշանայի աշխատանքիցս, իսկ այժմ ժամն արդեն 12-ն է, ես ինչպե՞ս ետ վերադառնամ դեպի ՆյուՖիլդ, վերցնեմ անցագիրս, ու դեռ մի բան էլ հասնեմ Դեվիդփուլ: Իսկ միգուցե չգնա՞մ աշխատանքի: Զանգահարեմ ու ասեմ, որ հիվանդ եմ, կամ որ մեռել եմ, կամ որ դեռ չեմ մեռել սակայն մի քանի րոպեից պետք է մեռնեմ, ու զանգել եմ, որպեսզի հրաժեշտ տամ: Մի սուտ, մի տխմարություն ասեմ, բայց այսօր չգնամ աշխատանքի, թող ամբողջ աշխատավարձս իրենց պահեն, միայն թե այսօրվա բացակայությունս ներեն:
Սակայն հիշեցի, որ առավոտյան զանգահարեց տնօրենս ու լրացուցիչ զգուշացրեց, որ հանկարծ այսօր չբացակայեմ, քանի որ աշխատաժողով է լինելու, իսկ Եվրոպայից մեր աշխատանքը ստուգողներ են լինելու, իմ ներկայությունն էլ խիստ անհրաժեշտ է: Եվ ես խոստացա նրան, որ անպայման կներկայանամ: Ինչ ապուշն եմ: Վերջում էլ հարցրեց որպիսությունս: "Ինչպե՞ս ես, Դեյվ", իսկ ես ավանակի նման նրան պատասխանեցի. "Այսօրվա նման դեռ երբեք լավ չեմ եղել": Կատարյալ բթամիտ, գոնե ասեիր որ կարծես թե ջերմում ես, որպեսզի այժմ նրան զանգելու ու բացակայության թույլտվություն խնդրելու հիմք ունենայիր, բայց ես նրան մի քանի ժամ առաջ արդեն ասել եմ, որ լավ եմ: Անթույլատրելի է նրան խաբելը: Ես չեմ կարող ստել: Ես առհասարակ չեմ ստում: Դա լավ չէ:
Նայում եմ ժամին, 12:05 է: Ինձ միայն ուղղաթիռը կփրկի այժմ:
Ետ եմ վերադառնում տաքսի ու խնդրում եմ վարորդին կայծակնային արագությամբ ետ քշել դեպի իմ բնակարան, դեպի ՆյուՖիլդ, որպեսզի ետ վերցնեմ աշխատանքային անցագիրս:
Գրողը տանի, ես պետք է շտապեմ որպեսզի չուշանամ աշխատանքիցս:
Վարորդը մռթմռթալով համաձայնվում է ու նախորոք պահանջում կրկնակի վճար: Կտամ, գրողի՛ տարած, ավել է՛լ կտամ, դու միայն քշիր:
Տաքսու մեջ նստած մտորում եմ: Այս ի՞նչ թարսություն էր: Մեքենայիս վթարը, աշխատանքից ուշանալը, մի՞թե այսօր աշխարհի վերջն էլ կգա: Որոշում եմ վարորդին տալ գումարը ու խնդրում, որ բնակարանիս մոտ մեկ րոպե սպասի, մենք դեռ պետք է ետ վերադառնանք Դեվիդփուլ: Ես պետք է շտապեմ որպեսզի չուշանամ աշխատանքիցս: Վարորդը վերցնում է գումարը ու խնդրանքիս ի պատասխան ձայն չի հանում: Դե, լռությունը համաձայնության նշան է, մտածեցի ես: Նա կսպասի ինձ բնակարանի մոտ: Իսկ ինչու՞ բառացի չպատասխանեց երբ ասացի մեկ րոպե պետք է սպասի: Հավանաբար, հիմա ատում է ինձ: Միգուցե մտածում է ես նրան շահագործում եմ: Բայց ես մտածում եմ դա իր աշխատանքն է, պետք է քշի, ուր որ կամենամ, անգամ եթե կամեցողը թարս ոտքի վրա է զարթնել: Իր պահանջած գումարից 100$ ավել եմ տալիս, որպես շնորհակալություն նրա հնազանդության ու պատրաստակամության համար: Տեսնես Բոբն ի՞նչ արեց մեքենան:
12:25 վերջապես հասնում ենք բնակարան, ինձ ներս եմ շպռտում, արագ վերցնում եմ անցագիրս ու ետ վերադառնում տաքսու մոտ...տաքսու...գրողը տանի, ու՞ր է տաքսին, տասքի՞ն ուր է՜: Նա...նա փախել է, նա հեռացել է, տվածս ավել գումարը հավանաբար երկնային մանանա է թվացել նրան ու որոշել է ծլկել այստեղից: Գրողի բաժին դառնաս դու, ի՛նչ հիմարն եմ ես: Նույնիսկ նրան հայհոյելու ժամանակ չկա, գրպանիցս արագ հանում եմ հեռախոսս, որպեսզի մեկ այլ տասքի պատվիրեմ: Լիցքը նստում է: Ես կխելագարվեմ այսօր: Գործս ուր էր կսկսվի, իսկ ես դեռ մեր տանն եմ: Այս ինչ անտանելի շտապողական զգացողություն է: Ետ եմ վերադառնում բնակարան: Առաջին անգամ ինձ ներս շպռտելուս ընթացքում չէի նկատել, որ Էնջին վերադարձել է:
-Էնջի, քույրս, միակս, հոգիս, արագ տաքսի պատվիրիր քո հեռախոսով, խնդրու՛մ եմ, ես պետք է շտապեմ որպեսզի չուշանամ աշխատանքիցս:
Քույրս ինձ լսում է: Միշտ էլ լսել է: Հոգու խորքում նա ինձ շատ է սիրում, գիտեմ, չնայած օրական մեր անթիվ-անհամար կռիվներին: Զանգահարեց: Ասում է, որ երկու րոպեից կմոտենա:
Գրողը տանի, երկու րոպե: Ընդամենը երկու: Սովորական ժամանակ, առօրյայի մեջ ինչքան չենք նկատում նման երկու րոպեները, սակայն այժմ այդ երկու րոպեն ինձ մի ամբողջ երկու դար, ո՛չ, երկու հազարամյակ է թվում:
Անցավ հինգ րոպե.
-Էնջի, խնդրում եմ, նորից զանգիր, ես պետք է շտապեմ որպեսզի չուշանամ աշխատանքիցս: Երեք րոպե ավել է անցել:
Քույրս զանգում է:
-Հիմա կմոտենան:
Դուրս եմ գալիս բնակարանիցս, լրացուցիչ նորից եմ ստուգում գրպանս ու տեսնում, որ աշխատանքի անցագիրը մոտս է: Լավ է, այլևս կարիք չի լինի ետ վերադառնալու:
Մեկ վայրկյան, հեռախոսիս լիցքավորման սա՜րքը, չէ որ այն ինձ օդի ու ջրի պես անհրաժեշտ է, կարող է տնօրենս զանգել, կարող է և Բոբը զանգել:
Տաքսու մոտից կրկին ետ եմ վերադառնում բնակարան:
-Էնջի, շուտ, ու՞ր է հեռախոսիս լիցքավորման սարքը:
-Չգիտեմ, - անփույթ պատասխանում է նա:
Նա չի հասկանում ինձ, տարիքով փոքր է, չի պատկերացնում իրավիճակի լրջությունը, նա չի հասկանում որ ես պետք է շտապեմ որպեսզի չուշանամ աշխատանքիցս: Ուղիղ 12:30 է, իսկական աշխատանքիս սկսվելու ժամը, իսկ ես դեռ տանն եմ, խուճապից սկսում եմ անկանոն շարժումներ անելը:  Հանկարծ սենյակի ծայրում տեսնում եմ մի լիցքավորման սարք: Իմը չէ, Էնջիինն է. վազելով գնում եմ որ վերցնեմ, նա գլխի է ընկնում, չի տալիս:
-Սա իմն է, ապուշի մեկը, կասեմ հայրիկին քեզ մի լավ քացի կտա, թո՛ղ:
-Էնջի ախր հասկացիր, ես աշխատանքի եմ, իսկ սա ինձ օդ ու ջրի պես պետք է որպեսզի ճանապարհին կարողանամ զանգերին ատասխանել: Հավանաբար տնօրենս կզանգի:
Ես նրան հրում եմ մի կողմ, ձեռքից խլում եմ լիցքավորման սարքը ու պոկվում տնից: Տաքսի նստելուց դեռ լսում եմ քրոջս բարձր հեկեկոցը:
-Ոչինչ, մի օր կների, շատ բաների համար է ներել:
Վարորդին խնդրում եմ, թախանձում եմ, պաղատում եմ որպեսզի ինչքան հնարավոր է, արագ քշի Դեվիդփուլ, «Ռազմական Օբյեկտ N44», ես պետք է շտապեմ որպեսզի չուշանամ աշխատանքիցս:
-Հե՛յ եղբա՛յր, ինչքա՞ն արագ, մենք հազիվ ժամուկեսից նոր այնտեղ կհասնենք:
Սրտիս զարկերը կարծես քառատրոփ վազող ձիու սմբակների ձայներ լինեն: Ուր որ է ինֆարկտ կստանամ: Ես չեմ սիրում ուշանալ, ես ամբողջ կյանքում պարտաճանաչ եմ եղել, ուշացել եմ ընդամենը մի անգամ այն էլ ո՛չ իմ մեղքով, ճանապարհին շինարարական աշխատանքներ անելու պատճառով երեք կիլոմետրանոց խցանում էր գոյացել: Հո իմ մեղքո՞վ չէր: Չնայած, ամեն դեպքում միշտ էլ մի քիչ մեղավոր ես լինում:
-Քշիր ինչպես կուզես, կտամ կրկնակի, եռակի, քառակի, միայն թե խնդրում եմ, որքան հնարավոր է շուտ: Նրա մեքենայի մեջ հեռախոսս լիցքավորման եմ դնում: Միացնում եմ: Փառք Աստծո, դեռ զանգ չի եկել: Փառք Աստծո՞: Իսկ միգուցե ուշանալուս պատճառով տնօրենս արդեն իմ աշխատանքից ազատման դիմումն է գրել ու փույթ չի անում արդեն անգամ զանգել ու տեսնել, թե ինչ պատճառով չեմ ներկայացել աշխատանքի: Ժամը 12:50 է: Հավանաբար եվրոպացի հյուրերն արդեն եկել են: Թերևս տնօրենս որոշ ժամանակ փորձել է նրանց սպասեցնել տալ իմ պատճառով: Այս ի՛նչ արի ես: Վռազելուս պատճառով կորցրի ամեն ինչ՝ աշխատանք, մեքենա, գումարներ…
Հիմա, եթե դուրս գամ աշխատանքից, փող չեմ ունենա, որպեսզի փոխհատուցեմ մեքենայի վթարի ծախսերը: Զանգում եմ Բոբին:
-Ալո, Բոբ, որտե՞ղ ես
Արդեն իրենց տանն է:
-Էն խոշոր կենդանու հետ ինչ-որ բան պայմանավորվեցի՞ք:
Ես նկատել էի վթարի հետևանքով առաջացած միայն իմ մեքենայի վնասները, սակայն գիշերվա մթության պատճառով չէի նկատել, որ պոկել եմ բեռնատարի ձախ կողքի երկաթե կողպեքները, ինչի հետևաքնով երկու մետրանոց ամրակները թուլացել ու դեֆորմացվել էին:
Գրողը տանի, կատաղությունից կրծոտում եմ եղունգներս: Անգամ մայրիկիս ծնունդի համար ետ գցած 600$-ը հազիվ հերիքի դրա վերանորոգման համար:
-Իսկ մեքենա՞ն, Բոբ, մեքենա՞ն ինչ արեցիք:
-Տարվել է տուգանային հրապարակ:
Լրացուցիչ ծախս:
Անջատում եմ հեռախոսը: Բոբի նախատինքն անտանելի է:
Սկսում եմ մտքումս աղոթել, որպես վերջին հույս: Ե՞րբ էի վերջին անգամ աղոթել: Շատ վատ մարդ եմ ես: Ինձ թվում է իմ պես վատ մարդիկ են ամբողջ քրիստոնյա աշխարհի կեսը: Աստծուն հիշում են միայն նեղ պահերին: Բայց աստված մեծահոգի է, նա կհասկանա ինձ, նա կների ինձ, դա նրա աշխատանքն է: Նա դրա համար է խաչվել:
Ճանապարհին տասքին կանգնեց: Գրողը տանի, սա է՛ր պակաս, հիմա՞ ինչ եղավ:
-Վառելիքը վերջացել է:
Հազիվ եմ ինձ զսպում, որպեսզի չխելագարվեմ: Մենք ուշանու՜մ ենք ախր: Լավ է գոնե, որ բենզալցակայանի մոտ ենք: Ստիպված չենք լինի մայրուղու վրա գիշերով մեքենա հրել: Երևի աղոթքներս տեղ հասան, չգիտեմ:
Անտանելի հերթ է, կարծես ամբողջ Ամերիկան հենց այստեղ է, որ պետք է վառելիք լցնի: Ժամը 1:30 է, ուղիղ մեկ ժամ արդեն ուշացել եմ:
Ես շտապում էի, որպեսզի չուշանամ աշխատանքիցս, այնինչ հիմա հնարավոր է ընդհանրապես չունենամ այն:
Ժամը երկուսին վերջապես մեր մեքենայի հերթը հասավ, վառելիք լցրեցին և մենք տեղից պոկվեցինք:
Այլևս չեմ ուզում վարորդին խնդրել մեքենան արագ վարել, միևնույն է ուշացել եմ, բանը հասել է այնտեղ, որ արդեն անիմաստ է շտապելը: Նյարդերս թուլացնում եմ ու աչքերս փակում: Զգում եմ, ինչքան ջղագրգիռ եմ, ինչքան լարված, ինչքան քաղցած եմ ու ինչքան խնդիրներ են առաջացել շտապելուս հետևանքով:
Ժամը 2:50 վերջապես հասնում ենք Դեվիդփուլ, «Ռազմական Օբյեկտ N44»:
Տաքսու վարորդին տալիս եմ գումարը, շնորհակալություն հայտնում ու գնում մուտքի դարբասների մոտ: Ուշացել եմ ուղիղ երկու ժամ քսան րոպե:
Չգիտեմ ինչ երեսով եմ ներս մտնելու: Նախ՝ նախորդ հերթափոխիս պետին եմ երկար սպասեցնել տվել: Նա հավելյալ աշխատել է իմ ուշանալու հաշվին: Բայց Բիլը լավ տղա է, նրանից ներողություն կխնդրեմ, կհասկանա: Իր անձնակազմից՝ նույնպես:
Իսկ տնօրե՞նը: Ի՞նչ ասեմ նրան: Արդյո՞ք կբավարարե՛ն իմ փաստարկները: Ասե՞մ, որ մեքենաս խփեցի, հետո նկատեցի, որ անցագիրս եմ մոռացել, հետո ա՛յն, որ առաջին տասքին շան նման փախավ, հետո այն որ սպասեցինք նորի գալուն. հետո այն որ քրոջս հետ վիճեցի լիցքավորման սարքի համար, հետո այն, որ ամբողջ Ամերիկայի մտքով անցել էր Մ-4 մայրուղու վրա հենց գիշերվա կեսին իրենց մեքենաները վառելիք լցնել: Ինձ մի տեսակ Ոդիսևս էի զգում, ով անընդհատ ջանում էր հասնել իր հայրենի Իթակե, սակայն ճանապարհին միշտ խոչընդոտների էր հանդիպում: Սակայն Ոդիսևսը ի վերջո տուն հասնում է, ե՛ս էլ եմ ի վերջո հասել աշխատանքիս վայրը: Սակայն առաջինի դեպքում դա ընդամենը հին հունական լեգենդ է, որը կարդալուց չէի էլ պատկերացնում, թե ինչ է նշանակում հավերժ վերադարձ, իսկ հիմա, երբ դա ապրեցի կյանքում, հասկացա, որ միշտ չէ, որ գրքերում տեղի ունեցածը ցանկանում ես կյանքում էլ պատահի: Թող միայն դրանք գրքերում մնան: Աստված չանի, որ աշխարհի բոլոր գրքերը, որոնք գրվել են, հանկարծ մի օր իրականության մաս կազմեն: Երկրագունդը կվերանա:
Սակայն հիմա փիլիսոփայելու ժամը չէ: Ես պետք է մտնեմ ներս, հավանաբար աշխատանքի ազատման թերթիկը պահակի մոտ թողնված կլինի: Կվերցնեմ, արագ կստորագրեմ, և կհեռանամ գրողի ծոցը:
Բայց աստված իմ, չէ՛ որ ես չէի ուզում ուշանալ աշխատանքից, չէ՛ որ ես նույնիսկ շտապում էի այստեղ շուտ հասնելուս համար: Հետևաբար, ես լավ մարդ եմ, իմ մտքին եղել է ընդամենը բարի ցանկություն, ես հո մեղավոր չէի՞, որ դեպքերն այդպես զարգացան: Այդ դեպքերն են մեղավոր: Չնայած, ամեն դեպքում միշտ էլ մի քիչ մեղավոր ես լինում:
Դարբասներից մտա ներս, հեռվում երևում էր տնօրենի սենյակի վառվող լույսը: Հավանաբար եվրոպացիներն էլ են արդեն գնացել:
-Տեր Աստված, օգնի՛ր ինձ:
Չեմ էլ ծեծում տնօրենիս աշխատասենյակի դուռը, միանգամից ներս եմ հրում ու սկսում արագ-արագ խոսելը:
-Ներե՛ք ինձ Պարոն Գինդելվոլֆ ես չէի ուզում ուշանալ աշխատանքից ասեմ ավելին ես նույնիսկ շտապում էի որ րոպե առ շուտ հասնեմ այստեղ մինչև եվրոպացիների ժամանելը այդ անիծյալ բեռնատարը հայտնվեց կողքիս կարծես Անիչկայի մի թափված ձեթ որ հիմա տեղի կունենա անխուսափելին. Անիչկան պարոն Գինդելվոլֆ Բուլգակովի հերոսն է չէ հերոսուհին է էս ինչ եմ ասում ներեք ինձ պարոն Գինդելվոլֆ հա ուրեմն այնուհետև վերադարձա տուն որովհետև անցագիրս թողել էի այնտեղ իսկ մեր «Ռազմական Օբյեկտ N44»-ի համար դու գիտես թե ինչ է նշանակում առանց անցագրի անգամ մոտենալ նրա սահմաններին գիտեք թե ինչ կարևոր է դա բայց այդ անիծյալ տաքսին չսպասեց պարոն Գինդելվոլֆ նա ստահակ էր նա ստոր էր նա ապուշ էր մենք զանգեցինք մեկ այլ տասքի մինչև նա ժամանեց էլի որոշ ժամանակ անցավ տվեք ինձ իմ աշխատանքից դուրս գալու թերթիկը ես կստորագրեմ այն ես մեղավոր էի պարոն Գինդելվոլֆ ես գիտեի դա արզապես ես շտապում էի որպեսզի չուշանայի աշխատանքիցս հետո քրոջս հետ վիճեցինք որովհետև ինձ լիցքավորման սարք էր պետք ես մտածում էի որ դուք ինձ կզանգահարեք ճանապարհին իսկ իմ կողմից ստորություն կլիներ ուշանալուս հետ մեկտեղ չպատասխանել ձեր հեռախոսազանգին այնուհետև եկավ տաքսին բայց նրա վառելիքն էր վերջացել և մենք ստիպված կանգնեցինք ճանապարհին ես չէի ուզում պարոն անկեղծ չէի ուզում ուշանալ ես պարտաճանաչ եմ դուք գիտեք իմ այսքան տարիների նվիրվածությունը մեր ռազմական օբյեկտին. իսկ եվրոպացիներն արդեն հավանաբար արդեն գնացել են ներեք խնդրում եմ ինձ պարոն
-Դեյվ,- գոռալով ընդհատում է տնօրենը:
-Այո, պարոն Գինդելվոլֆ:
-Դե՛յվ,- արդեն ծիծաղում է նա:
Ես ապշում եմ, ինչու է սա ծիծաղում, ի՞նչ մի ծիծաղելու բան ասացի: Երևի որ հևասպառ արագ դեպքե՞րն էի նկարագրում, թե՞ պատճառներս էին նրա համար թույլ: Իսկ ի՛նչ պատճառ էր ուզում լսել: Ասեի, որ այլմոլորակայիննե՞ր էին իջել ճանապարհիս վրա ու ինձ իրենց աշխարհ տարել, որպեսզի հավատալու լինեմ: Չէ որ պատճառները միշտ էլ հասարակ բաներ են լինում: Անիչկայի թափված ձեթն էլ էր հասարակ, հետևանքը՝ ողբերգական: Նույնը իմ դեպքում: Բայց գրողի ծոցը գնա այդ Անիչկան, հիմա դրա ժամանակը չէ:
-Դեյվ, հանգիստ ասում է նա, - ես խղճում եմ քեզ: Ներիր:
Դե իհարկե, ով ինձ լիներ չխղճար, անգամ ես եմ ինքս ինձ հիմա խղճում, ասեմ ավելին, ես կվիրավորվեի եթե նա ինձ չխղճար, բայց չէ՞ որ ես բարի մարդ եմ:
-Դեյվ, ինչու՞ չես ստուգել էլեկտրոնային հասցեդ:
Ստուգում եմ էլեկտրոնային հասցես:
ՌԱԶՄԱԿԱՆ ՕԲՅԵԿՏ N44
ՏՆՕՐԵՆ ԼԱՅԸՆ ԳԻՆԴԵԼՎՈԼՖ
«Տեղեկացնում ենք, որ անբարենպաստ եղանակային պայմանների պատճառով Ավստրիա-Վաշինգտոն չվերթը հետաձգվել է մինչև առավոտյան ժամը 6:40»:
Զգում եմ, ինչպես է ոտքերիս արանքով մի ինչ-որ տարօրինակ ջերմություն հոսում:
-Առավոտյան քեզ զանգելուց հետո ես եվրոպացիներից ստացա իրենց ուշացման այս նամակը, որն էլ ուղարկեցի քեզ և քո նախորդ հերթափոխին, կարծեցի, թե կկարդաս և հարկ չհամարեցի լրացուցիչ անգամ զանգել:
-Ես...Պարոն...Ես...Չգիտեմ ինչ ասեմ:
Գլուխս եռում է:
-Լավ է, որ շուտ ես եկել Դեյվ, այստեղ ինձ մեկի օգնությունն էր անհրաժեշտ: Հարավային Ռազմական Օբյեկտից քիչ առաջ նոր հրահանգներ ենք ստացել, որոնք պետք է մինչև եվրոպացիների ժամանելը կարողանանք ավարտին հասցնել: Միայնակ գլուխ չէի հանի, լավ է, որ եկար, դու խելացի մարդ ես, ինձ կօգնես, իսկ ես քեզ դրա համար լրացուցիչ կվարձատրեմ:
Ամեն ինչ վայրկենական խաղաղվեց ու նյարդերս միանգամից տեղի տվեցին: Մի քիչ արտասվեցի, որպեսզի ջղերս հանսգտանան: Րոպեական թուլություն էր: Նա տնօրեն է, ինձ կհասկանա: Հավանաբար իր կյանքում էլ նման մի դեպք պատահած կլինի: Երևի:
Գինդելվոլֆին օգնեցի, մինչև եվրոպացիների ժամանելը, արագ գործը երկուսով գլուխ բերեցինք, ու որպես հավելյալ աշխատաժամիս դիմաց վարձատրություն ստացա ուղիղ 2000$:
Գումարի կեսով վերանորոգեցի բեռնատարը և իմ մեքենան, Բոբի համար մի լավ հյուրասիրություն կազմակերպեցի, որպես կողքիս կանգնած ազնիվ ընկերոջ, առաջին պատահածս տաքսուն թողած հավելավճարներս նախախնամության ձեռքով կարծես նորից ինձ ետ վերադարձան, քրոջս համար մի քանի լիցքավորման սարք գնեցի, բոլորը միանման, որպեսզի այլևս նման հարցով դիմելուց հոգիս չհանի, ու դեռ մի բան էլ մի փոքր գումար մնաց մայրիկիս ծննդյան համար:

* * *

Սիրելի՛ ընթերցող, այս պատմությունս գրի առա, որպեսզի իմ օրինակով ցույց տամ ձեզ, որ երբե՛ք, ի՛նչ իրավիճակում էլ հայտնվեք երբեք չընկճվեք, հավատացեք, եթե դուք ազնիվ եք գործել, կգտնվի մի լույս, որը ձեզ կփրկի մութ խավարից: Երբե՛ք մի շտապեք: Երբ դուք մետրո մտնելուց շտապում եք շարժասանդուղքներով ներքև վազել ու շտապ հասնել վագոնին, հիշե՛ք, որ նա իր ֆիքսված ժամն ունի և միայն իր ժամանակին է գալու, ձեր շտապելը ոչ մի օգուտ չունի, բացի կայանում զուր սպասելուց:

Հ.Գ. Եվ, Աստծուն միայն նեղ պահերին մի հիշեք, հասկացանք, որ դա իր աշխատանքն է, բայց մեր ու նրա հարաբերությունները պետք է այնպես լինեն, որ ամեն անգամ նրան դիմելուց երես ունենանք (հուսով եմ, որ նա իմ այս տողերը չկարդաց):

(Պատմությունը տեսել եմ այսօր, երազումս, արթնացել եմ ու անմիջապես գրի առել այն, իհարկե, հավելելով սեփական երևակայությամբ:)

ՎԵՐՋ
Հեղինակ՝ © Համլետ Մուրադյան
Սիրով սպասում եմ Ձեր կարծիքներին: