Հարուկի Մուրակամի | Արևմտյան ճապոնացի

«Սքոթ Ֆիցջերալդն իմ կուռքն էր, երբ ես երիտասարդ էի: Նա մահացել է մոտ 40 տարեկանում: Ես սիրում եմ Թրումեն Կապոտեին, բայց նա մահացավ մոտ 50 տարեկանում, իսկ Դոստոևսկին, ով ինձ համար իդեալական գրող էր, մահացավ 59 տարեկանում: Հիմա ես տարիքով ավելի մեծ եմ և չգիտեմ, թե հետո ինչ է լինելու: Ես այլևս նմանակման կերպար չունեմ: Պատկերացում չունեմ ինչ եմ գրելու, երբ 80 տարեկան դառնամ»,- բողոքում էր Հարուկին անցյալ տասնամյակի կեսերին «Գարդիան» օրաթերթին տրված հարցազրույցում: Այժմ նա 73 տարեկան է և շարունակում է ստեղծագործել: 

Հարուկին դեռ փոքր տարիքում արդեն տարբերվում էր իր հասակակիցներից: Նրա ընտանիքը ազգային մշակույթի ջատագով էր, սակայն Մուրակամին ատում էր այն, իսկ տարիքի հետ ուրիշ աշխարհ բացահայտեց իր համար՝ «Ես արտասահմանյան գրականություն էի կարդում, հիմնականում՝ XIX դարի եվրոպացի գրողների աշխատանքները իսկ երբ ես անգլերեն սովորեցի, սկսեցի բնագրերը կարդալ: Եվ իհարկե ես ռադիո ունեի, որով Էլվիս, Բիչ Բոյս, Բիթլզ էի լսում: Այդ ամենը շատ հետաքրքիր էր և դարձավ իմ կյանքի անբաժանելի մասը»: Մուրակամին սկզբում ցանկանում էր սցենարիստ լինել, բայց երբ պարզեց, որ ֆիլմերի ստեղծումը թիմային աշխատանք է՝ հրաժարվեց այդ մտահղացումից, քանի որ իրեն միայնակ գայլ էր համարում: Նա այդպես էլ չփոխվեց, մնալով ամաչկոտ ինտրովերտ, ով հազվադեպ էր հարցազրույցներ տալիս, սովորաբար հրաժարվում էր հաղորդումներին և փառատոններին մասնակցելուց, տանել չէր կարողանում խնջույքները և անգամ չէր սիրում նայել մարդկանց աչքերի մեջ: FT ամսագրին տրված հարցազրույցներից մեկում Մուրակամին նշել է, որ իրեն չի հետաքրքրել աշխատանքը Տոյոտայում կամ Սոնիում և նա պարզապես ցանկանում էր անկախ լինել՝ «Բայց դա շատ դժվար է: Այս երկրում, եթե դու չես պատկանում որևէ խմբի, դու ոչ ոք ես: Կյանքում բազում արժեքներից ամենաշատը ես ազատությունն եմ գնահատում»: Փոքր տարիքից Մուրակամին միշտ ցանկացել է պատմվածք կամ վեպ գրել, սակայն նշում էր, որ փորձի բացակայությունը նրան խանգարում էր, բայց բարում ծանր աշխատանքից հետո նա ստացավ այդ փորձը:
Մուրակամին նաև հարցազրույցներից մեկում նշել է, որ սկսել է գրել նրանից հետո, երբ գարնանային արևոտ մի օր բեյսբոլի խաղին գեղեցիկ հարվածի է ականատես եղել և հանկարծ մտածել է, որը նա ընդունակ է վեպ գրել․
«Ես պատկերացում չունեի, թե ինչպես է պետք գեղարվեստական գրականություն գրել՝ ես շատ բառեր գիտեի ճապոներենով, ինչի պատճառով գործը ավելի էր բարդանում: Արդյունքում ես սկսեցի անգլերենով գրել, քանի որ բառապաշարս սահմանափակ էր: Միակ բանը ինչից ես գլուխ էի հանում դա լավ երաժշտությունն էր, ռիթմը, իմպրովիզացիան և ներդաշնակությունը»:
Մուրակամիի աշխատանքները բնորոշ չէին ճապոնական գրականությանը. նրա հերոսները մակարոն էին ուտում, Radiohead խմբի երաժշտությունն էին լսում և Լեն Դեյթոնի գրքերն էին կարդում՝ ճապոնացի գրող Օէին ցիտելու փոխարեն: Հարուկին ինքն իրեն էլ էր ճապոնական գրական աշխարհից վտարված համարում:
Մուրակամին վստահում է իր ենթագիտակցությանը և գտնում է, որ իր աշխատանքը ենթագիտակցության մութ խորքերում առաջացած մտքների գրանցումն է, այլ ոչ թե դրանց վերլուծությունը՝ «Վերջինս խելացի մարդկանց գործն է, իսկ գրողները պարտադիր չէ, որ խելացի լինեն»:
Հարուկին երկար ժամանակ կնոջ հետ ապրել է արտասահմանում, սակայն 1995 թ․-ին երկրում տեղի ունեցած երկու ցնցումներից հետո (հզոր երկրաշարժից և մետրոյում ահաբեկչական հարձակումից հետո) վերջնական տեղափոխվել է Ճապոնիա, որտեղ և մինչ այժմ բնակվում է: 

© Նյութի հեղինակ՝ Սեդա Գրիգորյան