Հասմիկ Մելիքսեթյան «Անդունդ»

Ու հիմա կանգնած անդունդի եզրին հիշում եմ ես այն` ինչ մի ժամ առաջ երդվեցի ջնջել ես իմ հուշերից... Երբ կար ամեն ինչ, բայց մի ակնթարթ... էլ ոչինչ չկա... ներքևում գետն է գոռալով հոսում, կարծես կանչում է... ես ձայն եմ լսում... բազում դրվագներ իմ ապրած կյանքից հատ-հատ սահում են աչքերիս առաջ... իսկ այդ նույն ձայնը կանչում է, ձգում... մի քայլ էլ առաջ... մնացի կանգնած... Երջանկությունը տեսք ուներ մարդու. սերս էր` մարդկային կերպարանք առած ուղեկցում էր ինձ միշտ ձեռքս բռնած: Ու մի ժամ առաջ երջանկությունը բաց թողեց ձեռքս ո'չ իր կամքով. մի ուժգին հարված... անծանոթ ճիչեր... երջանկությանս ընկած չէի տեսել... ու արնաշաղախ... ու հազիվ շնչող... ու աչքերը փակ... մեռած չէի տեսել... Որտե՞ղ ես հիմա ԻՄ ԵՐՋԱՆԿՈՒԹՅՈՒՆ... գու՞ցե անդունդում հիմա քեզ փնտրեմ... սպասի'ր գալիս եմ, ժամանակ տուր ինձ, ես խոստանում եմ, որ քեզ կգտնեմ... Մի քայլ էլ առաջ... մի վերջին հայացք... վերջին խորը շունչ... վերջին արցունքը գլորվեց այտիս... ու աչքերս փակ մի քայլ էլ առաջ... ու ես թռչում եմ... ազատություն եմ միայն զգում հիմա...

Հեղինակ` Հասմիկ Մելիքսեթյան
Սեղմեք այստեղ՝ ստեղծագործությունը Գրքամոլ էջում կարդալու համար: