Հասմիկ Մելիքսեթյան «Բույրի հիշողությունը»

Ոչինչ էս կյանքում այդքան ուժ չունի,

Որքան որ բույրի հիշողությունը,

Իսկ լռությունը չասված խոսքերի,

Մի խոնավացած համբերություն է...

Ու ես քայլում եմ լուռ, մտապարույր,

Խոնավ ու մռայլ աշնանն ընդառաջ,

Թեև աշուն է հանգիստ ու խաղաղ,

Բայց փոթորիկ է հիմա իմ սրտում,

Ուզում եմ լինել քո կողքին, քեզ հետ,

Ուզում եմ լինես հիմա իմ գրկում...

Խոնավությունը քեզ է հիշեցնում...

Ավաղ քայլում եմ հիմա մեն-մենակ,

Եվ քո մասին եմ դարձյալ մտածում:

Հիշու՞մ ես այն  օրը, էլի աշուն էր,

Օդը լցված էր ՄԵՐ երջանկությամբ,

Այսօրվա համար հուշեր էինք ստեղծում,

Ու մեզ թվում էր, թե այս աշխարհը

Ստեղծվել է, որ մենք հանդիպենք իրար,

Ու մեզ թվում էր՝ չենք կորցնի իրար...

Որտեղից հիշես... չէ՞ որ դու տարված քո երազներով,

Չէիր էլ հասկանում, որ մի ոսկեղեն կամուրջ ես քանդում...

Մտքերս հիմա անձրևի նման թափվում են կարծես հոգուս լարերին,

Եվ կարծես Աշնան տերևների պես,

Հպվում են ուժգին հոգուս պատերին

Լսու՞մ ես հոգուս անխոս մեղեդին....

Որտեղից լսես... չէ՞ որ հեռու ես...

Հիմա դու չկաս, իմ գրկում չես դու,

Գու՞ ցե ուրիշի...

ՈՒ ես մեն-մենակ քայլում եմ հիմա կարոտով լցված

Քո ջերմ շուրթերի...

Խոր շունչ քաշեցի, անձրևի բույրը բերեց քեզ նորից,

Հիշողությունները քրքրում են հոգիս,

Այնքնան մոտ  եմ քեզ զգում էս պահին,

Որ մկանային հիշողությամբ ձեռքս սեղմեցի... բայց ձեռքդ չկա...

Ավաղ, այս պահին իմ ու քո միջև կա խոր լռություն,

Տխրություն կա ցուրտ, և կա առեղծված,

Կան հարցեր բազում, կա  տարածություն,

Իմ ու քո միջև կա լուռ հառաչանք,

Որը շրջանցել չեմ կարողանում:

Երբ մոտենում էր ՄԵՐ կործանումը,

Հույսը ինձ հաճախ իր ձեռքն էր մեկնում,

Խնդրում էր կարծես որ հավատամ քեզ,

Որ քեզ չթողնեմ, որ մոտս պահեմ,

Բայց նույն ժամանակ դու  անտարբերությամբ,

Հատիկ առ հատիկ հանում էիր բոլոր հիմնաքարերը որ պահում էին ՄԵԶ,

Հանում, փշրում ու շպրտում էիր Հույսի երեսին:

Ես եմ մեղավոր, թե դու... ո՞վ գիտե...

Փաստ է, որ հիմա պատառիկները հեռու անցյալի

Սողում են կարծես կարոտի, ցավի, արցունքների պես,

Ու աշնան խոնավ եղանակի հետ հիշեցնում են ինձ Օրերն անցյալի որ կորան անհետ...

Ոչինչ էս կյանքում այդքան ուժ չունի,

Որքան որ բույրի հիշողությունը,

Աշնանը եկար, գարնանը գնացիր.

Անձրևի բույրը միշտ կհիշեցնի քեզ...

հեղինակ՝

© Հասմիկ Մելիքսեթյան