Ինձ ավելորդ հարցեր մի՛տուր, ես չե՛մ ուզում փնտրել բառեր,
Որոնց ուղիղ իմաստի մեջ չե՛ս գտնի այն, ինչ ուզում ես լսել ինձնից:
Ես սիրում եմ, երբ լռում ենք, ու լռում ենք այնպե՜ս խորին,
Որ ավելին է մեզ ասում, քան կլսենք մե՛ր իսկ բերանով
Մե՛զ իսկ ասված բառախմբից:
Արի՜ սպասենք մթնշաղի՜ն:
Ասում են, թե երբ լուսինը իր շողերն է մեզ նվիրում,
Մենք դառնում ենք մելամաղձո՜տ, սենտիմենտա՜լ ու ռոմանտի՜կ….
Ու կնայենք իրար երկա~ր, բայց չե՛նք խոսի, ես չե՛մ ուզում…
Այն, ինչ դու ինձ ասե՛ս պիտի առանց ձա՛յն էլ եմ ես լսում:
Ես ուզում եմ նայել խորի~ն, խորաթափանց աչքերիդ մեջ,
Ու ընթերցե~լ, քեզ ընթերցե~լ, ու խորհուրդը հասկանալ քո՛,
Ու հասկանալ, թե ով ես դո՛ւ թեկու՛զ և հենց զուտ իմ կյանքում,
Ինչ ես ուզում, որ չե՛մ տալիս, ինչն է սիրտդ այդպես հուզո՛ւմ…
Ես վստահ եմ, որ մեր անանց լռությունից մի ամբողջ վեպ դեռ կծնվի՛,
Որ կկարդան բազու~մ մարդիկ, որ կդառնա խորհու՛րդ կյանքի:
Ուրեմն` ե՛կ լռենք այսօր, ու հավատա` մեր այդ քայլով
Սկի՛զբ ենք դնում մի նոր գործի, մի նոր գրքի՛ բազմահատոր,
Ուր չենք գրի ես կամ էլ դու, մե՛նք կգրենք մեր լռությա~մբ,
Ծովածավա~լ համբերությամբ:
Ա՛յն լռությամբ, որ իր խոսուն, իմաստալից իր գոյությամբ
Պահպանում է սե՛րը մեր մեջ, դարձնում սիրո՛ղ ու սիրատե՛նչ…
Ուրեմն` ե՛կ լռենք այսօր…

Նարինե Ավագյան - Լռության խորհուրդը