Հասմիկ Մելիքսեթյան «Չես հասկանա»
2021-02-19 15565
Եթե սկսեմ քեզ պատմել իմ պատմությունը, դու ինձ չես հասկանա, որովհետև կյանքումս շատ զազրելի արարքներ եմ գործել․ չեմ համապատասխանել, չեմ հարմարվել, դավաճանել եմ ուրիշներին ու ինքս ինձ՝ ոչ մի անգամ։ Հա, դավաճանել եմ, բայց ոչ թե մարդկանց, այլ իրենց սպասումներն ու պահանջները, իրենց ցանկություններն ու պարտադրանքները, որոնց հատիկները չեն համընկել ներսիս փազլի հետ ու մի ամբողջություն չեն կազմել։ Մարդկանց ամենից ամուր միավորում են իրենց ցանկությունները, իսկ եթե դրանք չեն համընկնում, մարդիկ դավաճանում են, ես էլ՝ դավաճանել եմ։ Բայց ոչ քո իմացած՝ դասական իմաստով, ախր ասում էի չէ, չես հասկանա․․․ Կունդերան գիտի՝ դավաճանել նշանակում է թողնել դուրս գալ շարքից: Դավաճանել նշանակում է շարքը լքել ու մեկնել դեպի անհայտություն: Դուրս եմ եկել շարքից ու գնացել եմ դեպի անհայտություն ու միշտ հաշտ եմ եղել իմ հետ, երբեք ոչինչ չի կրծել ներսս, միշտ հասկացել եմ ինձ, միշտ ներդաշնակ եմ եղել իմ հետ «ստորություններիս» մեջ։ Ու գիտե՞ս ինչի, որովհետև երբեք ոչ ոքի չեմ վնասել ու չեմ խանգարել, իմ փազլի չհամընկնող մասնիկները երբեք չեմ խցկել որևէ մեկի փազլի մեջ։ Ընդամենը գնացել եմ իմ ցանկությունների հետևից, միշտ ապրել եմ պահը, ունենալով տարբերակ, որ սա կյանքիս վերջին պահն ա, ու ամեն վերջին պահից հետո մնացել եմ նույնը, չեմ փոխվել ու չեմ փոխել, միայն ավելի ու ավելի լցվել եմ կյանքով, ժպիտներս ու քրքիջներս են ուղղակի ավելացել, ու ավելի եմ երջանկացրել մարդկանց, քան ամեն վերջին պահից առաջ։ Ու ամեն անգամ, երբ դու կամ ինքը, մտածել եք, թե ճանաչում եք ինձ, ես էնքան անսպասելի եմ ձեզ զարմացրել, որ մտածել եք ձևական մարդ եմ։ Չէ, ձևական չեմ, ուղղակի անսահման եմ, դրա համար էլ արարքներս էլ սահման չունեն ու անկանխատեսելի են։ Երբ քեզ ասում եմ, որ էս կյանքիս ամենաերջանիկ պահն ա, իսկ վաղը դեմքիս արտահայտությունը չի փոխվում քեզ տեսնելիս, դու մի փորձիր հասկանալ թե ով էի ես իրականում, որովհետև ես իրականում՝ չկամ, ու իրականությունն էլ՝ չկա։ Կյանքը, պահը՝ երևակայություն ա, երազ․ հակառակ դեպքում ո՞նց կարելի ա մոռանալ այն, ինչ իրոք տեղի ա ունեցել։ Իսկ ես սովոր եմ մոռանալ, մեկ-մեկ նույնիսկ մոռանում եմ, որ մոռացել էի․․․
Կյանքը երևակայություն ա, երազ, չափազանց լուրջ մի վերաբերվիր կյանքին, ուղղակի ներկիր կյանքդ ցանկություններիդ գույներով, որովհետև վերջին շունչդ փչելիս հաստատ չես մտածելու՝ ափսոս, ինչ լավ էր էն օրը, ինչ երջանիկ էի ես, շատ ափսոս, որ ապրեցի էդ պահը՝ վերջին պահի պես․․․
Եթե սկսեմ պատմել քեզ իմ պատմությունը՝ չես հասկանա ինձ, որովհետև դու ինձ ճանաչում ես, գիտես սիրածս գրքի անունը ու տեսել ես ոնց եմ ժպտում։ Դրա համար ես քեզ չեմ պատմի ոչինչ, էն էլ ինչ գրեցի իմ մասին չէր, այլ հորինված, գանգուր մազերով ու ժպտուն աչքերով, ժամանակի ու տարածության մեջ գոյություն ունեցող կամ չունեցող՝ հնարովի կերպարի մասին, ում դու չես ճանաչում ու չես էլ ճանաչի, ու երբեք չես իմանա ոնց ա ինքը ժպտում։ Իրեն դու կարո՛ղ ես հասկանալ, որովհետև իրեն հնարե՛լ եմ ես ու ինքը կանի էն ամենը ինչ իմ մտքով կանցնի։ Իսկ եթե նույնիսկ չհասկանաս, իրեն միևնույն ա, որովհետև ինքը ներդաշնակ ու հաշտ ա իր հետ։
հեղինակ՝
Հ.Գ. Սպասում եմ անկեղծ կարծիքների:
Դիտեք ավելին Ստեղծագործություններ բաժնում
մեկնաբանություններ