Հայարփի Ղազարյան «Քո մատները»

Հիշում եմ երկար մատներդ... Հիշում եմ, թե ինչպես էիր մոտենում դաշնամուրին, դանդաղ ու հանգիստ ստեղների վրայից վերցնում կտորը, նստում կլոր աթոռին: Ու այդ պահին դեմքիդ այնքան հանգստություն, այնքան նուրբ գծեր կային: Ու իմ աչքի առաջ քո մատները սահում էին ստեղների վրայով` մեկ սև, մեկ սպիտակ: Ականջներս ճմոթվում էին այդ նրբությունից, հնչյուններից: Վախենում էի ստեղները մաշվեն, վերանան քո բարակ մատների տակ: Չգիտեմ` ինչպես էիր վերև-ներքև անելով սիրտս վերև-ներքև անում, բայց ես ցնդում էի, վեր բարձրանում այդ հնչյունների հետ, պար գալիս օդում: Բարձրից քո մատներն ավելի էին գեղեցկանում: Ես սովորում էի սիրել, սիրել երաժշտությունդ ու... Թունելի պես բաժանում էին քո հնչյունները մեզ` մեկ սև, մեկ սպիտակ: Հասնելու համար կուլ էի տալիս ամեն մի մեղեդի, ամեն մի ♬, բայց քո սև-սպիտակը վերջ չուներ, քո մատները հոգնել չգիտեին... Ոչ մի անգամ չասացիր քո մատների գաղտնիքը: Շատ կուզեի լսել քեզնից, որ այդ հնչյուններն իմն են, բայց դու այդպես էլ չխոսեցիր: Իսկ երբ երկար մատներդ իջեցնում էիր մազերիս մեջ, թվում էր, թե հանգիստ ես տալիս նրանց: Բայց այնտեղ էլ դրանք խճճվում էին, ուղեղս լցնում սև-սպիտակով: Ինքդ էլ հաճախ մտքում փորձում էիր ինձանից դաշնամուր սարքել, բայց ինձնից ի՞նչ դաշնամուր. քմծիծաղդ էր մատնում: Ես միայն կարող էի լսել ու նայել, նայել մատներիդ: Քեզնով հասկացա. շուրթերից առավել մատներն են ապացուցում, որ սիրում են...

Հեղինակ՝ © Հայարփի Ղազարյան