Հրանտ Մաթևոսյան «Նանա իշխանուհու կամուրջը»

► Իսկ տիկին Սոֆին դեռ երկար մնաց ջահել, կրակոտ, փարթամ, և դեռ շատերին փոխեց, և այդպես էլ չսպառվեց, և այդպես էլ չմեռավ, որովհետև մեռածները գերեզման են ունենում, իսկ նա չունի, ոչ մի տեղ էլ չի թաղվել։ Երևի հալվել, ներծծվել է աշխարհին և աշխարհը որոշ չափով սոֆիացրել։

► Տարիները այնպիսին էին, որ ազնիվին ասում էին էշ, և էշերը շատ էին։

► Փոշու վրայով գլորվող ջրի հուշիկությամբ իմ մեջ մի բան սողում է, վարակելով ամբողջ մարմինս: Եվ բջիջներս տեղի են տալիս: Գուցե քաղցկեղ է, գուցե անցած անախորժության թաքուն հիշողություն, գուցե, անտեղյակ, որևէ ուժեղի մի բանում խանգարել եմ և սիրտս թաքուն սպասում է ծեծին: Գուցե էությունս լցվում է որևէ սրամտությամբ, որը պետք է ծնվի ինչ որ դիպվածով, հանկարծակի, փռշտոցի պես: Չգիտեմ: Եվ քանի դեռ չգիտեմ, նա ինձ համար սարդի պես դարանած քաղցկեղ է, պատժի սպասում է, քիթը մտած փոշեհատիկ է, որ սպասում է մի ճառագայթ արևի-հա՜պչ...

► Պարզապես հարկավոր է ամեն ինչ բարձրացնել տնքոցով, իջեցնել՝ տնքոցով, քո բանը չէ, ձեռք չես տալիս՝ նորի՛ց տնքալ, չեղած տեղն էլ տնքա՛լ:

► Դժբախտությունն այն է, որ աշխարհը լուրջ է, մտածում է, մտածելու ջիղը զարգացրել է ըմբիշի պես, իսկ ծիծաղի ջիղը դարձել է ճգնավորի թև:

► Եթե նրանց անունը Տիգրան է՝ աշխարհը Տիգո է ասում, եթե Մացակ է՝ Մացո է ասում, և ինչքան էլ կարճ լինի անունը՝ աշխարհը մի բան դեն է գցում, որովհետև ինքն աշխարհը թալանի վազելուց առաջ որոշ բաներ կորցրել է և բոլորին է ուզում իր պատկերին բերել, այն վատ կնոջ հավակնությամբ, որի քիմքին չի գալիս անարատությունը:

«Ծաղրածուների մեր տոհմը» Արխիվում ձեռագիր պահպանված այս պատմվածքը Հ. Մաթևոսյանի կնոջ՝ Վերժինե Մովսիսյանի վկայությամբ արձակագրի առաջի գեղարվեստական գործն է, որ գրվել է ուսանողական տարիներին:

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: