Իոսիֆ Բրոդսկի «Սենյակից դուրս չգաս»

Սենյակից դուրս չգաս, տենց սխալ չանես։

Արևը ինչի՞դ ա, թե Շիպկա պիտ ծխես։

Դռնից դեն ամեն բան սին ա, հատկապես երջանկության ճիչը,

միայն զուգարան ու հետ, էդքանն էլ քիչ չի։

Ախ, սենյակից դուրս չգաս, չմիացնես շարժիչը։

Քանզի տարածությունը հունցված ա միջանցքից

որի վերջն ա հաշվիչը։ Իսկ թե ներս գա ողջ

սիրունիկը՝ ռեխը բաց, դուրս հանի հագնված։

Սենյակից դուրս չգաս, հաշվի թե մրսել ես։

Աշխարհում պատից ու աթոռից հետաքրքիր բան կգտնե՞ս։

Ինչի՞ գնալ էնտեղից, ուր հետ ես գալու իրիկունը

նույնը՝ ոնց կայիր, հոշոտված նույնիսկ։

Ախ, սենյակից դուրս չգաս։

Պարի՝ վերարկուն տկլոր մարմնիդ հագած,

բասսանովայի տակտը բռնի

բոբիկ ոտքերդ կոշիկների մեջ խցկած։

Մուտքից կաղամբի ու դահուկների քսուկի հոտը փչում ա,

շատ տառեր ես գրել․ ևս մեկը՝ իզուր ա։

Սենյակից դուրս չգա՛ս։ Ախ, թող մենակ սենյակը

գլխի ընկնի, թե դու ինչ տեսք ունես։ Ու ընդհանրապես ինկոգնիտո

էրգո սում, ոնց նկատեց ձևը սրտերում սուբստանցիան։

Սենյակից դուրս չգաս։ Դրսում, ցավոք, չկա Ֆրանսիան։

Հիմար չլինես։ Եղի այն, ինչն ուրիշները չեղան։

Սենյակից դուրս չգաս։ Այսինքն ազատություն տուր կահույքին,

դեմքդ ձուլի պաստառին։ Փակվի ու բարիկադավորվի

պահարանով՝ քաոսից, կոսմոսից, էրոսից, էթնոսից, վիրուսից։

Թարգմանեց՝ Հասմիկ Մելիքսեթյանը