Բորիս Պաստեռնակի նամակը Մարինա Ցվետաևային

Բորիս Պաստեռնակը Մարինա Ցվետաևային

14 հունիսի, 1922 թ., Մոսկվա

Թանկագի'ն Մարինա Իվանովնա,
Հիմա ես կերկերուն ձայնով սկսեցի եղբորս կարդալ Ձեր «Գիտեմ` կմեռնեմ ես արշալույսին...» բանաստեղծությունը, և ինձ օտարի պես ընդհատեց վրա հասած հեկեկանքի վերջապես պայթած ալիքը, և երբ փորձեցի կարդալ. «Քեզ կպատմեմ մեծ խաբեության մասին» բանաստեղծությունը, ճիշտ նույն կերպ Դուք ինձ դեն շպրտեցիք, և երբ փորձեցի կարդալ  «Վերստեր և' վերստեր, և' վերստեր և չոր հաց» բանաստեղծությունը, ճիշտ նույնը եղավ:
Թանկագի'ն, ոսկի', իմ անզուգակա'ն բանաստեղծ, Դուք երեխա չեք, և հուսով եմ` հասկանում եք, թե մեր օրերում դա ինչ է նշանակում ոչ միայն այն բանաստեղծների ու բանաստեղծուհիների բազմության մեջ, որոնք հայտնի են միայն արհմիությանը, ոչ միայն իմաժինիստների, այլև նույնիսկ Մայակովսկու և Ախմատովայի նման անբիծ ձիրք ունեցողների բազմության մեջ:
Ներեցե'ք, ներեցե'ք, ներեցե'ք:
Ինչպես է եղել, որ Տատյանա Ֆեոդորովնայի դագաղի հետևից Ձեզ հետ հազիվ քայլելով, ես չգիտեի` ում հետ եմ քայլում:
Ինչպես է եղել, որ բազմիցս ունկնդրելով ու լսելով Ձեզ` ես վրիպեցի և չնկատեցի Ձեր վերստերը սուինբերյան (և եթե անգամ Դուք նրան` իմ կուռքին, չգիտեք, նա կողմնակիորեն ազդել է Ձեզ վրա և ազատ է Ձեր մեջ, թանկագի'ն Մարինա Իվանովնա, ինչպես ինչ-որ ժամանակ Բայրոնն էր ազատ Լերմոնտովի մեջ, ինչպես Ռուսաստանը` Ռիլկեի մեջ):
Ինչ տարօրինակ ու փուչ է կյանքը: Մեկ ամիս առաջ Ձեզ կարող էի գտնել հարյուր քայլի վրա, և արդեն կար «Վերստերը», և աշխարհում կար առանց շեմի, մայթին հավասար գրքերի այն կրպակը, ուր նետել էր ինձ տաք, հալվող ասֆալտի ծույլ ալիքը: Եվ ես չեմ ամաչում խոստովանել քաղքենիության ամենագարշելի արատների հանդեպ իմ այդ հակվածությունը. գրքերը գնում են ոչ միայն գնելու համար:
Այսպիսով` ներեցե'ք, ներեցե'ք...