Համլետ Մուրադյան «Կյանքիդ Վերջին Ակնթարթը»

Չկաս, հասկանու՞մ ես ինձ, այլևս չկաս, դու ընդհանրապես չկաս որովհետև, էլ մեզ հետ չես, ու ցավոք, էլ չես կարողանում լսել փողոցով մոր հետ քայլող մանկիկի ծղրտոցը, չես տեսնում, թե ինչպես է ամեն առավոտ ծագում արևը: Երկնքից թափվող անձրևները, որոնք դու այդքան շատ էիր սիրում, քեզնից հեռու են, ու ամեն առավոտ, ավաղ, էլ չես զարթնում ականջդ լցվող իմ շշնջյունից...որովհետև դու ընդմիշտ արթուն ես, իսկ հավերժ արթուններին էլ չեն արթնացնում...

Ես հիշում եմ քեզ, ու որքան շատ են հիշողություններս, այնքան քիչ բան եմ կարողանում գրել հիմա, քանզի խոսքերս թպրտում ու զարնվում են գիտակցությանս, ինչպես բանտի երկաթյա վանդակներին, որովհետև երբ ասելիք շատ կա, չես կարողանում ասել ոչինչ, ու ավելի լավ է՝ ես այս պահին ոչինչ էլ չփորձեմ գրել մեր մասին, մեր ապրած կյանքի ու ջերմ հիշողությունների մասին, ավելի լավ է՝ ես այժմ քեզ պատկերացնեմ ու քեզ հետ զրուցեմ էնպես, ասես դու դեռ ողջ ես, որ ես կարող էի հիմա վերցնել հեռախոսը և զանգել քեզ ու դու կասեիր՝ « -Ալո, բարև», (կասեիր՝ Ալո… բարև…աչքերս թրջվում են) ու կտեսնեի, թե ինչպես ես ժպտում հեռախոսի այն կողմից...կպայմանավորվեինք այդ օրը բարձրանալ տանիք, ու դա կլիներ ամենաերջանիկ օրերից մեկը մեզ համար...Մենք ծխելով կնստեինք ձեղունների վրա ու վերևից կնայեինք մարդկանց, կխոսեինք լուսնի, աստղերի, ծովում թաքնված գանձերի ու խորտակված նավերի մասին. հետո կիջներ երեկոն, կվերջանային մեր սիգարետները, ու մենք, ձուլված երեկոյան մթին, իրար կիպ նստած կսկսեինք նորից հայտնագործելը իրար: Քեզ իմ գրկում դրած, գլուխդ առած ափերիս մեջ, մազերդ թափված մերկ կրծքերիդ ես անվերջ կհամբուրեի քո շուրթերը: Երեկոն կլիներ քնքուշ, ինչպես քո ստինքները, և այդ սքանչելի երեկոյի ազդեցությամբ մեր զգացմունքները ամբողջովին դուրս կհորդեին մեր միջից...Մենք ողողված կլինեինք լուսնի պայծառ կախարդական լույսով, ու քո երկար մատներով արտահայտիչ նեղ ու սպիտակ ձեռքերդ կքսվեին իմ սառը ու ճաքած շուրթերին: Եվ մենք այդ օրը կլուսացնեինք տանիքին...

Կուզենայի, որ մի ձմեռային օր մենք ճախրեինք այն երկրների, քաղաքների, ամրոցների, դաշտերի ու ծովերի վրայով, որտեղով որ չհասցրեցինք երկուսով լինել: Վերևից հրճվանքով կդիտեինք իրենց տներում խարույկի դիմաց ցրտից պաշտպանվող զույգերին, մեկ այլ բնակարանում՝ նոր ծնված երեխային կրծքով կերակրող մորը, մեկ ուրիշ քաղաքում՝ աշխատանքից հոգնած վերադարձած հայրիկին, մեկ այլ տեղ՝ սառույցի վրա չմշկող և իրենց մանկությունը վայելող երեխաների հոծ մի բազմության: Մեր առջև փռված կլիներ կյա՜նքը՝ իր ձմեռային սպիտակ գույնով, ու ամեն ինչ մաքուր կլիներ, ու ամեն ինչ կլիներ անմեղ, մենք էլ, այդ ցրտին, կհանգրվանեինք ինչ-որ մի երկրում բուխարի ունեցող հսկայական մի դղյակում, որի բոլոր սենյակները մերը կլինեին...Այդ սենյակներից մեկում մենք կվերագտնեինք մեզ, և ես կմտնեի քո մաշկի տակ ու նրանով կտաքանայի, տաք ձեռքերիդ մեջ սառը մարմինս աստիճանաբար կդառնար գոլ: Ես հիմա տեսնում եմ, թե մենք ինչպես կկանգնեինք դեմ-դիմաց և րոպեներով կրքալեցուն կհաբուրվեինք, քանզի ես սիրում եմ համբույրը, որովհետև դրա նշանակությունն ինձ համար ուրիշ է...Մենք կիրքը սիրո տեղ կընդունեինք ու այդպես երկար կսիրեինք իրար մինչև առավոտ, երբ լուսաբացին կհայտնաբերեինք իմ գլուխը քո փորի վրա, ձեռքերդ էլ՝ մազերիս մեջ խրված...

Միգուցե հիմա այսպես չերազեի այս ամենի մասին ու թերևս այն իրականություն կկարողանայինք դարձնել երկուսով, եթե չլիներ այն չարաբաստիկ օրը, որը ցավոք ինձնից խլեց իմ ԿԵՍԻՆ՝ քո կյանքը:

Այդ օրը, ինչպես շատ անգամներ, որոշեցինք իմ մեքենայով զբոսանք կատարել: Ընդհանրապես, դու սիրում էիր, երբ ես վարում էի, հատկապես, երբ մենք սլանում էինք երկու կողմից խիտ ծառերով պարուրված քաղաքից դուրս տանող ճանապարհներով: Հիշու՞մ ես, տաք ասֆալտի վրա սլանում էր միայն մեր մեքենան: Չկային ուրիշները, բացակայում էին անցորդները, մեծ քաղաքը մեռած էր, և ողջերից միայն ես ու դու էինք...մենք մեր մեքենայի մեջ էինք, սիրելիս, և դու դեռ կողքիս էիր, ու դեռ շնչում էիր: Այդ պահին ես աշխարհում ունեի ամեն ինչ: Ես հարուստ էի, քանզի դու մոտս էիր, ես ունեի քեզ, և դու թանկ էիր ինձ համար բոլորից, ինչպես և թանկ ես հիմա, երբ այլևս չկաս այս կյանքում: Հիմա, երբ գրում եմ այս տողերը, ժպիտով եմ հիշում, թե վարելուս ընթացքում ինչպես էիր երբեմն փոքր երեխայի նման խանգարում ինձ, խելառի նման երկար մատներովդ սկսում մի ձեռքս հեռացնել ղեկից ու դնում ոտքերիդ, որ վարելուս ընթացքում նաև քեզ սիրեմ, մարմինդ, ու այնքան համառորեն էիր շարունակում չարաճճիություններդ, որ ամբողջովին գրգռվում էի, անհամբերությամբ կանգնեցնում մեքենան պատահական ծառերի շվաքի տակ ու սկսում էինք երկուսով մեր կրքոտ սիրախաղը արագ, շատ արագ, շնչակտուր...Դրանք մեր ամենակրքոտ և արբեցուցիչ համբույրներից էին, որոնք մենք փոխանակում էինք երբևէ: Դու նստում էիր ոտքերիս, ինձ խելքից հանում էր քո այն շարժումը, թե ինչպես էիր վրայիցդ դեն նետում հագուստդ, կրծքերդ կախվում էին ու ես երկու ձեռքով ամուր գրկում էի քո մեջքն այնտեղից, որտեղ իրանդ միանում էր լայն կոնքերիդ հետ, և քեզ հրում էի դեպի ինձ: Քրտինքի տեսքով կիրքը հոսում էր մեր մարմիններից, ինչպես մյուռոն: Քո մարմինը սպիտակ էր ու հարթ, և ես վայելում էի այն այնքան ժամանակ, մինչև որ մեր բավարարված ցանկության չարչարանքներից պարտված, այլևս ուժ չունենալով, նստում և հանգստանում էինք, մինչև որոշ ժամանակ անց նորից կշարունակեինք մեր ճանապարհը:

...Այդ պահին դու քնած էիր, ոտքերդ պատուհանից դուրս հանած, գլխիդ լայնեզր գլխարկս էիր դրել, հագիդ՝ վերնաշապիկս, մատներդ մատներիս մեջ, որը բռնած պահում էր փոխանցման տուփը, իսկ քամին երկար մազերդ դաջում էր դեմքիս, և ես մինչև հիմա զգում եմ դրանց հոտը... Ամեն ինչ վայրկենաբար կատարվեց, ես չկարողացա ստանձնել ղեկի կառավարումը: Ճանապարհին հայտնված մեծ քարը տեսնելով՝ ես մեքենան կտրուկ թեքեցի աջ, ու քանի որ սլանում էինք բարձր արագությամբ, դուրս եկանք մայրուղուց և բախվեցինք ծառին...ամեն ինչ վերջացած էր, դու արյունաշաղախ, անկենդան ընկած կողքս...Կորուստի սուր զգացումը վայրկենապես համակել էր ինձ…Կոկորդս ցավից խռխռում էր, հոգիս արցունք ծորում, չէի հասկանում՝ ինչ էր կատարվել, որովհետև դժվար էր սիրած աղջկան սեփական ձեռներիդ մեջ մեռած տեսնելը...Կյանքիդ վերջին ակնթարթներն էին, որոնք դու անցկացրիր ինձ հետ, իմ գրկում, իսկ բարեկեցիկ կյանքի երազները, որ մի ժամանակ փայփայում էինք երկուսով, փշու՜ր-փշուր եղան...

* * *

Հիմա օրերս անցնում են երկա՜ր ու ձիգ, ապագաս թվում է մռայլ ու անուրախ: Ես քեզ կարոտում եմ, շատ...

ՎԵՐՋ

Հեղինակ՝ © Համլետ Մուրադյան (Գրքամոլ էջի ադմինիստրատոր)

Սիրով սպասում եմ Ձեր կարծիքներին:

Ինչպես նաև կառաջարկեմ կարդալ իմ մյուս ստեղծագործությունները՝

http://grqamol.am/steghcagorcutyunner/mer-koxmic/hamlet-muradyan/