Լևոն Բարսեղյան «Մեղանչել եմ ես»

Մեղանչել եմ ես
Քո պատվիրանի խախտմամբ թուլորեն,
Բայց մեղանչել եմ սիրելով հանդերձ…
Սիրելով հանդե՞րձ…
Արդեն չգիտեմ՝սեր դա անվանեմ…
Մոլորվել եմ այդ հարցը փնտրելով
Իմ խառնաշփոթ մտքերում ցրիվ…
Բայց ահա խառը մտքերի շարքից,
Առաջ է գալիս մի միտք շատ հստակ,
Որ հակակշռում է այն մտքին,
Թե ես անկեղծ եմ սիել:
Միտքն այդ ամենից շատ է ինձ տանջում,
Քանի որ իմ մեղքն ինքնին հրեշավոր
Նրանով սնվում հզորանում է,
Դառնում է ինչ-որ անբացատրելի…
Կարծես հրեշավորից հրեշավոր մի բան…
Բայց չէ, տակավին անհիմն է միտքն այդ,
Չէ՞ որ ես զգում եմ…
Ես կարող եմ զգալ…
Զգում եմ՝ հենվելով հուշերի վրա,
Որոնք այնքան խոր,բայց թաղված են
Իմ սրտում բաբախող,
Բոլոր տեսակի աչքերից հեռու,
Այդ թույլ,լուսատես զգայարաններից:
Զգում եմ՝ թերթելով էջերը հուշի,
Մութ սրտիս խորքում լուսավորելով
Ամեն մի վարկյան նրա հետ կապված.
Ահա այս մեկը.
«Պետք է բաժանվենք մեկ օրով միայն»,
Սիրտս կծկվում է,ես վարկյան անգամ
Չեմ պատկերացնւմ ինձ առանց նրա,
Կամ էլ այս մեկը.
«Լքում է նա ինձ»>…
Հոգիս ճմլվում է,ձեռքերս դողում,
Սարսուռ է անցնում մարմնովս ամբողջ,
Այդ հանկարծակի լուրից մթագնած՝
Աչքերս…միայն արցունքով լցվում,
Ու հետևում են հենց այդ արցունքով՝
Սև գույնով ներված կամ աղավաղված
Նրա հեռացող մեղմիկ պատկերին:
Պատկեր,որ հավետ մնաց հուշերում՝
Թաղված ու անտես աչքերին բոլոր:
Այս հակասող ու խառը մտքերից,
Այդ փյունիկ դարձած հուշի թերթերից,
Անցյալ զգացմունքներն նորից արթնացան,
Մի պահ ինձ նորից ներկա թվացին…
Թույլ լույսով պատված ու նեղ սենյակում՝
Անկեղծ հուզվեցի թե՛ միասնության
Ուրախ պահերով,
Թե՛ հրաժեշտի դժգույն պատկերով…
Եվ մի՞թե կարող եմ ինքս ինձ խաբել,
Կեղծավոր հուզվել կամ ուրախանալ
Կամ ինձ հակասել անհիմն մտքով…
Մի՞թե հուշերս այնքան ծանր չեն,
Որ հակակշռեն բոլոր մտքերին,
Որոնք իբր թե հակակշռում են
Այն մտքին,թե ես անկեղծ եմ սիրել…
Արդեն կասկածում եմ նույնիսկ այն մտքին,
Որ մեղանչել եմ,
Չէ՞ որ այրվել եմ հենց քո պարգևով
Մի՞թե պարգևով Ամենազորի,որ առանց որի,
Մարդկանց սրտերում գարուն չի բացվի,
Եվ չեն բաբախի նրանք անհանգիստ ու խենթ եռանդով,
Եվ արյան հոսքը ճնշում չի գործի ուղեղին նրանց,
Որ նրանց միտքը հասնի մինչ երկինք
Մտովի գրկի սրտի հրեշտակին…
Մի՞թե պարգևով Ամենազորի, որ առանց որի,
Ամենազորի և իմ անզորի միջև
Հակասող ոչինչ չէր լինի…
Եվ մի՞թե պարգևն այդ,որ ի վերուստէ,
Կարող է դրդել ինձ մեղանչանքի…

Հեղինակ՝ Լևոն Բարսեղյան