Լևոն-Զավեն Սյուրմելյան «Ձեզ եմ դիմում, տիկիններ և պարոններ»

Աշոտը մեծագույնն էր գրական գեղագետների, որ երբևէ ճանաչել եմ: Ես այս ասում եմ ամենայն լրջությամբ:
Մենք անցանք Ղալաթայի` հինավուրց լևանտին թաղամասով: Այստեղ տասնյակ ազգերի դրոշներ էին նկարված պատուհանների վրա` էժանագին գարեջրատների, որոնք աշխատեցնում էին ռուս վտարանդի խարտյաշ աղջիկների` որպես մատուցողներ: Րախիի, օծանելիքների ու սխտորի հոտը ջլատիչ էր: Անվաջութակներն ամբողջ թափով աշխատում էին ականջների ետև մեխակներ կրող մարդկանց ձեռքի տակ:
-Տղե'րք, նայե'ք այդ աֆրիկացի սիրահարին,-ասաց Վահրամը ծիծաղելով: Ֆրանսիական ազգային բանակի մի հսկա սենեգալցի զինվոր, հաստ կարմիր շրթներով, լափում էր սպիտակ, լարված դեմքը թրքուհու, որ քողը ետ գցած, հենվել էր կանթեղի ձողին: -Ի՞նչ բան է սերը, ի՞նչ սահմանում կտայիր,- հարց տվեց Վահրամը:
-Ախ, սե՞րը...-հառաչեց Աշոտը:- Սերը Ալիս է, կամ Ալիսը սեր է: Այդ է իմ սահմանումը:
Նա սիրահարվել էր գեղանի, պուպրիկանման դեմքով մի աշակերտուհու` անունը Ալիս:
- Այդ իմ սահմանումն է,- հարեց եղբայրս, որովհետև ինքն էլ էր սիրահարվել Ալիսին` իսկական մի թովչուհի: Նրանք փողոցներում հետևում էին Ալիսին, ինչ-որ զզվեցնում ու վրդովում էր ինձ: Խստամբեր սպարտացի զինվոր էի ես ու չէի սիրում ռոմանտիկ զգայնության ամեն մի դրսևորում:
Չորսս էլ մաքրակենցաղ էինք ու հազիվ գիտեինք` ինչ բան է սերը, բայց դա Վահրամին չէր խանգարում դատողություններ անել սիրո բնազանցության մասին:
-Գողտրիկ ժապավե՞ն է սերը, բարեձև կերպարա՞նք, թե՞ հոգու ընկեր: Կարող է սրանցից որևէ մեկը լինել, բայց միշտ ու միշտ ինքնախաբեություն է, հո', հո', հո'...
Սերը... ինքնախաբեություն...
Հասկանալ չէի կարող: Դե, Վահրման ասում էր շատ բաներ, որ ես հասկանալ չէի կարող: Գուցե, որովհետև ինձնից երկու տարով մեծ էր: Երբեմն նա ռուսական վեպի հերոսի տպավորություն էր թողնում:

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: