Լիաննա Ստեփանյան. Բանաստեղծություններ

Դու փակուղի ես իմ մեջ...
Կարոտը չորս ոտքով կառչել է հոգուս,
քո մասին հուշը արնահոսում է 
գիշերներին:
Ես սիրտս ծածկում եմ տաքուկ ծածկոցով
ու ֆիլմի նման ետ եմ տալիս հիշողությանս կանաչ ժապավենը,
ուր կապույտ երանության մեջ ըմպում եմ քեզ հետ թեյը հասմիկաբույր...
Լուսինը գլխիվայր կախվել է երկնքից,
կարոտը չորս ոտքով խփում է սրտիս:
Դու աշխարհն ես,
որ պարփակել եմ իմ մեջ:
Ես հազար անգամ կորցրել եմ ինձ լիալույս աչքերիդ արևներում 
ու հազար անգամ մրսել եմ ՝սիրտդ սառույց...
Դու փակուղի ես իմ ներսում,
Ես աշխարհը պարփակել եմ քո մեջ...

***

Կգա մենությունը,
կնստի հոգուդ,
կցավես անկշռելի դատարկությունից, 
կզգաս` հիշողությունը դիմագիծ ունի, 
կփորձես դիպչել` 
ձեռքդ կբռնի ոչինչը,
կզգաս հարազատը նրա, 
կնայես ծանոթ աչքերին,
կլսես ձայնը անբառ հայացքի,
կլռես խոսուն լռությամբ,
ներսումդ կխլրտա արցունքը զսպված,
կշնչես թրթիռը մահամերձ օրվա, 
կբացես անլույս երդիկը սրտիդ,
ազատ կթողնես 
վերջին թիթեռին հիվանդ...
Կգա մենությունը, 
կձյունի հոգուդ:

***

Կարոտը մշտարթուն՝ շաղվել է կոպերիս,
այնտեղ ,ուր չկաս էլ, փշրվել է
վաղուց արևը դեղնաբույր:
Պարտեզներում իմ դեռ ոչ մի անգամ չի ծաղկել կարմրածաղիկը վարդահոտ երջանկության:
Ես լռում եմ ցավը սպիտակ թղթին՝
որ քո մասին բանաստեղծությունն է վերջին,
և մաքրում եմ մատնահետքերդ հիշողությանս կարծր ապակիներից,
ուր ժպիտդ սպի է անլուսին օրերիս։ 
Երկինքներից իմ չվել են անվերադարձ թռչունները բոլոր,
ես զգում եմ դեղնած հույսերից ծերացումը սրտիս...
Կարոտը մշտարթուն շաղվել է 
կոպերիս,
այնտեղ, ուր չկաս էլ,
փշաքաղվել է կյանքը։

***