Լիդա Հակոբյան «Մարդկային տեսակը քո»

Քո տված թևերով ես ճախրում եմ... Ու ամբողջ երկինքը բավական չէ ինձ ու իմ թևերն իր մեջ առնելու համար, և դու ինչպես տալիս, այնպես էլ կոտրում ես այդ թևերը ....Անկումն ավելի ծանր է...Կոտրում ես և ոտքերիդ տակ գցում. կոտրում ես քո համառությամբ, կոտրում ես քո ուժեղությամբ... Ու զարմանում եմ, զարմանում եմ տղամարդկային քո այդ ուժեղության վրա, չգիտեմ այդքան ուժեղ ես ինձ չսիրելու՞ց, թե իմ սերն է քեզ թևեր տալիս և ուժեղացնում.... Տատանվում եմ... Կասկածում... Ու խանդում եմ քեզ.... Խանդում եմ քեզ անգամ այն գրքին, որ երբևէ չես բացել ու չես էլ բացելու կարդալու համար, նախանձում եմ բոլոր այն մարդկանց, ովքեր ամեն օր տեսնում են քեզ ու լսում են ձայնդ, ուզում եմ քեզ չսիրել, որովհետև քեզ սիրելով ես ձեռք եմ բերել մարդկային բոլոր վատ հատկանիշները... Եվ, որ ամենակարևորն է, քե՛զ սիրելով` սկսել եմ ինձ ցածր գնահատել. այլևս ինձ չեմ գնահատում որպես «լավը», Ինձ տված իմ գնահատականը միշտ «վատն է»... Ու ի՛մ տեսակը մարդկային վերանում է: Չփորձե՛ս այլևս ինձ թևեր տալ...ես փորձում եմ պահպանել ի՛մ տեսակը...Եվ եթե անգամ ճշմարիտ է, որ իմ սերը քեզ թևեր է տալիս, ուրեմն վայելի՛ր ճախրելու ազատությունը...Ես չեմ պատրաստվում կոտրել դրանք և գցել ոտքերիս տակ...Ես սիրում եմ մարդկային տեսակը քո՛...

Հեղինակ՝ © Լիդա Հակոբյան