Լիլի Մկրտչյան «Ես նկարել չգիտեմ»

Ես նկարում եմ քեզ, իմ կյանքի սիրելի դիմագիծ: Հիշու՞մ ես` խաղում էի մազերիդ հետ, իսկ մատներիս ու մազերիդ խաղը հանգստություն էր բերում առանց այդ էլ խաղաղ դեմքիդ: Հիշու՞մ ես` խոսում էինք գույների, իսկականի ու արևի մասին: Բառերը թափվում էին շուրթերիցդ, իսկ դու նայում էիր այնտեղ, ուր ոչ ոք հայացքդ չէր որսա: Իսկ ես չէի նայում դեմքիդ, ես կարդում էի դեմքդ, երկար կարդալուց արդեն անգիր էի արել կեռ ժպիտդ, կես ժպիտդ: Աչքերդ, առհասարակ, փնտրող ու պրպտուն չեն. նրանք գտել էին ու գիտեին, որ գտել են: Ձայնդ հի՜ն կիթառի պես էր հնչում, որ վաղուց չեն լարել, որ խզված մի արձագանքով փռվում է շուրջդ: Ճակատիդ կնճիռները խոսում էին, որ դու հանգիստ լռես:

Ու ես հիմա նկարում եմ քեզ, նկարում եմ այն նույն նստարանին, որին նստած էիր դու, այն նույն լռության մեջ, որ խախտում էր հանգիստ շնչառությունդ: Նկարում եմ այն նույն հայացքով, այն նույն աչքերով, այն նույն հանգստությամբ, ճակատի նույն կնճիռներով, նույն լռությամբ, իմ կիթա՛ռ:

Հիմա հիշում եմ դիմագծերդ. հիշու՞մ եմ, թե՞ հորինում` անգամ չգիտեմ: Բայց հաստատ գիտեմ, որ եթե ես հորինեի դիմագծերդ, կհորինեի հենց այնպես, ինչպես դրանք կան. նույնքան հանդարտ, թափանցիկ ու մաքուր: Քո այն ժպիտը, որ տևում էր իմ նկատելուց մինչև գլուխդ կախելը, այդ կարճ, հարազատ, այդ հասկանալի ժպիտը ես նույն կերպ կհորինեի: Ու ձեռքերդ կհորինեի էլի նույն կերպ` մեկով աչքերս փակելիս, մյուսով դաստակս բռնած ինձ հեռուն տանելիս:

Ու այժմ թուղթն ու մատիտը հնազանդվում են մատներիս հիշողությանը: Չէ՞ որ ես նկարել չգիտեմ, ես պարզապես հիշել գիտեմ:

Հեղինակ՝ © Լիլի Մկրտչյան