Կետադրի՛ր ինձ։
Անունս տու՛ր ու զատի՛ր այն ստորակետերով,
կանչի՜ր անունս շեշտակի։
Թափթփված վերջակետերը հավաքի՜ր,
որովհետև նիրհով են զրույցներն ավարտվել հաճախ.
մոռացել ենք վերջերի մասին։
Բութ դնելիս ասա՝ որտեղ զեղչվեցինք, որտեղ սղվեցինք, ու ոնց էր, որ մեր տեղը զիջեցինք։
Հարցրու՛ ի վերջո,
ու գուցե թե պարույկ կոչվածը պատասխաններս հասցնի քեզ։
Բայց երբեք կիսատ մի՛ մնա,
մի՛ թող մեզնից հետո կախման կետեր։
Հեղինակ՝ © Լիլի Մկրտչյան
Դիտեք ավելին Ստեղծագործություններ բաժնում
մեկնաբանություններ