Լիլի Մկրտչյան «Կիսավալս-Կիսատանգո»

Տարիներ հետո մեր խորշոմած ձեռքերի տողադարձերը կմիանան ու կամբողջացնեն մեր պատմությունը, մեր նամակները:  Մենք ետ կնայենք` ժպտալով մեր օրերին:  Ու կհասկանանք երջանկության ամենապարզ էությունը: Երբ ամենանուրբ ձեռքերիս ամենախոր կնճիռները կծնվեն ափերիդ մեջ փաթաթված: Ու ձեռքերս այդ կնճիռներից երբեք չեն չորանա, այլ կզարդարվեն դրանցով: Դրանք ամենասիրուն, ամենաընթերցված ու ամենալուսավոր կնճիռները կլինեն, մեր պատմության ամենալիարժեք տողերը: Ու դու նորից ափիդ մեջ կառնես ձեռքս, ու մենք կպպտվենք մեր սիրելի երգի ներքո ու կպարենք այնքան հանգիստ, այնքան հանդարտ, կհիշենք «մեր երիտասարդության տանգոն».. Ամենից ավելի սիրում էիր կիսավալս-կիսատանգո պարել: «Ինչ կա ավելի սիրուն, քան անվերջ պտտվել դատարկ թվացող պարահրապարակում, եթե անգամ այն լի է իրենց էլի մենակ զգացող զույգերով, պտտվել` սիրելիին պահելով գրկումդ: Ինչ կա ավելի սիրուն, քան զգալ սիրելիիդ շնչառությունը քեզ այնքան մոտիկ ու լցվել այդ շնչառության տաքությամբ:  Ինչ կա  ավելի սիրուն, քան այն, որ սիրելիդ նուրբ ձեռքն ուսիդ է դնում. այն ուսին, որի հետևում կարող ես պաշտպանել նրան ամեն ինչից, իսկ դու զգում ես նրա ձեռքի տաքությունը, որ իրականում ոչ այնքան ձեռքինն է, որքան սրտինը:  Ու  ինչ կա ավելի սիրուն, քան այն, որ պարի ամենավերջում սիրելիդ ամուր գրկում է քեզ, ամուր փարվում կրծքիդ, և դու գիտես, որ մտքում երկուսդ էլ շնորհակալություն եք հայտնում իրա'ր գտնելու համար, որ երկուսդ էլ երջանկանում եք այն մտքից, որ երջանիկ եք միասի~ն»,- մտքումդ պատմում էիր ինձ դու ու լուռ հրավիրում պարի:

Հեղինակ՝ © Լիլի Մկրտչյան